Vikan - 06.08.1970, Blaðsíða 33

fyrrum hafði verið trúlofaður mér. Það
mundi vera bæði grunnhyggnislegt og ótugt-
arlegt af mér að gera hana afbrýðisama.
— Ég hafði ekki séð hann í tólf ár, þegar
ég hitti hann í meginlandshraðlestinni, Mar-
git. Við þekktum naumast hvort annað.
— Einmitt, sagði hún, og ég sá á henni,
að hún trúði ekki vel því, sem ég sagði, og
hún fylgdist vel með, þegar ég var kynnt
hinu fólkinu.
Þetta var stór og falleg villa, sem Rupert
átti; fjöldamörg gestaherbergi. Mér var boð-
ið upp á lítinn skála, spölkorn frá aðalhús-
inu. Allt innanhúss þar var hið snoturleg-
asta. Á litlu náttborði var smáhlaði af ensk-
um bókum ásamt vasaljósi, ef mig langaði
til að fara á stjá á nóttunni. Umhverfis hús-
ið var stór blómagarður með einstaka trjám.
'Garðurinn var girtur frá vatninu með lág-
um vegg. Við dálitla bryggju voru bundnir
tveir róðrarbátar.
Eva Ference var ein af hinum ungversku
frænkum Ruperts. Hún stóð fyrir húshald-
inu og öllum innkaupum. Hún var ung, fal-
leg kona, mjög settleg og nákvæm í öllum
greinum en laus við allan hlýleik í fram-
komu, nema hvað snerti Paul son hennar.
Imre, maður hennar var læknir og talsvert
eldri en hún. Hann dró sig talsvert úr. Augu
hans voru dökk og dapurleg. Erfitt var að
ímynda sér hann sem mann Evu. Þau hjón
töluðu naumast saman. ,
Paul litli, sonur þeirra, var aðeins tveggja
ára, skemmtilegasti snáði, en virtist of mik-
ið dekurbarn. Er ég hafði haft fataskipti,
blandaði ég mér í hópinn. Eva spurði mig
sömu spurningarinnar og Margit áður. Ég
skýrði henni frá, að við Rupert hefðum
kynnzt á háskólaárunum.
Já, sagði hún þá og kinkaði kolli. -—■
Hann er mjög gáfaður maður. Og hann hef-
ur trausta skapgerð, eins og þér vitið sjálf-
sagt.
Þetta var sú svartasta lygi, sem ég hafði
heyrt. Maður, sem fer jafnfrjálslega með
sannleikann og hann, getur ekki talizt hafa
trausta skapgerð. Og svo var líka vafasamt,
hversu vel hann kom fram við kvenfólk.
Hann hlýtur að eiga glimrandi líf fram-
undan, hélt Eva áfram. — Hann fer vafa-
laust út í pólitík.
Einmitt? sagði ég varkárlega. — Hvaða
flokk vinnur hann fyrir?
— Ég þekki ekkert til enskra stjórnmála,
svaraði hún stíflega og kallaði á son sinn.
Rósa, sú eldri af þeim Kiss-systrum, yrti
næstum ekki á mig. Hún var fimm árum
eldri en Margit systir hennar, sem var miklu
laglegri og öfundaði hana sjálfsagt. Ég gat
vel skilið þetta, þar sem ég hafði verið í
sömu aðstöðu, hafði öfundað Ellen systur af
því karlmennirnir sóttust svo mjög eftir
henni. En ég hafði náð mér niðri á henni
með því að stunda nám við Oxford-háskól-
ann.
En Rósa hafði sjálfsagt aldrei fengið tæki-
færi til að sleppa burt frá systur sinni. Hvor-
ug þeirra virtist sérlega vel gefin, en Rósa
bar meiri persónuleika en Margit. Ég sá
fljótlega, að Rósa var afar hrifin af Rupert,
og það þótti mér leitt. Hún gerði sér far um
að vera sem næst honum, og segði hann eitt-
hvað við hana, roðnaði hún.
Það var enginn sérlegur vinskapur milli
systranna, og greinilegt var, að Rupert naut
þess. Ekkert gat glatt hann meira en að
stúlkurnar kepptust um ást hans. Ég prísaði
mig sæla fyrir að hafa ekki bundizt honum
og ég ætlaði mér alls ekki að blanda mér í
þennan hráskinnaleik.
Dagarnir liðu þægilega. Allt gekk mjög
óformlega fyrir sig. Við vorum naumast öll
saman nema við hádegisverðarborðið, aðrar
máltíðir fóru fram, þar sem hver einstakur
var staddur í það og það sinnið, komið með
matinn á bakka. Ég synti mikið í vatninu
og naut sólarinnar á ströndinni. Stundum
rerum við út á vatnið og á kvöldin sótti Ru-
pert grammófóninn sinn, svo við gætum not-
ið tónlistar meðan við hoppuðum berfætt á
grasflötinni.
En Rósa varð fölari og fámæltari með
hverjum deginum sem leið. En aftur á móti
geislaði af Margit. Ég forðaðist þær eins og
mér var unnt ákveðin í að halda mér utan
við allt og alla. Helzt beindi ég athyglinni
að Paul litla og barnfóstrunni hans, Anna-
lísu. Hún var sextán ára og austurísk.
— Hún getur sjálfsagt ekki farið aftur til
Vínar, varð Evu eitt sinn að orði við mig.
— Hún er nefnilega af Gyðingaættum. Það
stendur í vegabréfinu hennar. Ég skil ekki,
hvað hún á að gera, þegar við förum aftur
til bæjarins. Ég þarf ekki á henni að halda
þar, hef mína eigin húshjálp og barnfóstru.
En hún bjargar sér kannske. Það er erfitt
að átta sig á hlutunum nú á dögum.
Þetta var eins og að heyra Rupert tala.
En Eva vissi vel, hvað hún ætti að halda.
Úr augum hennar speglaðist ótti, nema þeg-
ar hún horfði á litla soninn sinn, þá skein
samúðin af henni.
Annalísa var sjálf naumast annað en barn,
hreyfingar hennar voru oft klaufalegar, eins
og títt er um unglinga á gelgjuskeiði, en ég
fann að hún var vel skynsöm, og mig lang-
aði oft til að laga hárið á henni, sem alltaf
var í óreiðu, og gefa henni eitthvað fallegt
til að klæðast í stað svarta kjólsins, sem hún
gekk í.
Annalísa var óhamingjusöm, það skein úr
stóru, fallegu augunum hennar. Enginn gerði
séi far um að tala við hana," nema þá helzt
stöku sinnum ég og Rupert. En hann gerði
það sýnilega til að sannfæra sig um, að
einnig hún gæti töfrazt af honum.
En Önnulísu var sýnilega ekkert um Ru-
pert gefið, virtist fremur standa stuggur af
honum. Rupert tók eftir þessu og gerði sér
stundum að leik að hrella hana. Hún var
mjög góð við barnið og gekk oft til þeirra,
þar sem þau léku sér niðri við bryggjuna.
Er. það háði henni að þurfa að tala ensku,
og var hún því fremur fátöluð við mig.
Margit horfði á okkur af hálfgerðri fyrir-
litningu, þegar hún gekk framhjá. Hún var
ekkert fyrir börn og hefur sjálfsagt talið
mig eitthvað undarlega að geta fengið af
mér að leika mér við barn í sandinum.
— Þú ert frá Vín, er það ekki? spurði ég
Önnulísu.
- Já, Fraulein, anzaði hún.
— Heyrðu mig, sagði ég ákveðin. — í
fyrsta lagi verðurðu að reyna að tala ensku
við mig, og í öðru lagi áttu að kalla mig
Möggu en ekki Fraulein.
Hún brosti til mín og roðnaði og beindi
athyglinni að Paul til að losna við fleiri
spurningar.
6. KAFLI
Mér fannst það vera synd, hvað Annalísa
fór á mis við allan félagsskap, svo ég gerði
tilraun til að fá hana til að segja mér eitt-
Framhald á bls. 50.
32. tbi. VIIvAN ,3:5