Vikan - 06.08.1970, Blaðsíða 50

Arfur og örlög
Framhald af bls. 33.
hvað um sjálfa sig. Eg gat togað upp úr
henni, að heimili hennar væri í Vínarborg
nálægt Franz-Jósefs-járnbrautarstöðinni. —
Hún var mjög uppburðarlítil er hún sagði
mér frá þessu, — en skyndilega losnaði um
málbeinið á henni, og henni tókst alveg að
fóta sig á enskunni.
— Það er systir mín, sagði hún og tár
streymdu niður vanga hennar. — Eg held,
að nafnið hennar standi í dauðabókinni hans.
— Guð almáttugur, hrökk upp úr mér. —
Um hvað ertu að tala, barn?
— Svörtu minnisbókina hans, sagði Anna-
lísa þrákelknislega.
— Svörtu bókina hvers?
— Herra Ruperts.
Ég góndi undrandi á telpuna og lagaði á
mér sundbolinn. — Elsku Annalísa mín, ég
skil ekki orð af þessu. Um hvaða bók ertu
að tala? Meinarðu minnisbókina, sem hann
er alltaf með í jakkavasanum?
Hún kinkaði kolli án þess að horfa á mig
og hélt áfram að snökkta, en ég lagði ekki
í að hughreysta hana af ótta við að hún félli
þá alveg saman. En þá mundi Eva koma
hlaupandi til að sjá, hvað um væri að vera.
— Þau verða öll sömul drepin, snökti
hún og horfði nú framan í mig.
— Hver verða drepin?
Hún svaraði ekki spurningunni en sagði
eftir nokkra þögn: — Ég hef ekki frétt neitt
af Trudi, systur minni. Við eigum ættingja
í Englandi og við héldum, að við ættum að
fara þangað og búa hjá þeim.
—- Hvar í Englandi eru þessir ættingjar?
Kannske gæti ég orðið til einhverrar hjálp-
ar, þegar ég kem heim aftur.
— Þau eiga heima í London. Stepnew-
stræti númer sjö.
Ég hrökk við, er ég heyrði heimilisfangið,
en ég hafði séð það á bréfi á skrifstofu flótta-
mannahjálparinnar.
— Kannizt þér við þessa götu? spurði hún
áköf, er hún sá hvernig mér varð við.
— Nei, Annalísa, nei, en haltu áfram.
— Systir mín hefur skrifað til þeirra. Það
er ekki gott fyrir Gyðinga að eiga heima í
Vín núna. Þér vitið, að við erum Gyðingar,
er það ekki?
— Jú, ég veit það.
— Þess vegna viljum við komast burt og
systir mín skrifaði. En síðan hef ég ekkert
heyrt frá henni. Eg hef skrifað henni, en
hún ekki svarað. Við bjuggum saman og
höfum alltaf verið saman.
Mér varð undarlega innanbrjósts. Ég sá
í huganum andlit ungfrúar Tuckers ásamt
þrem niðurbrotnum flóttamönnum, sem sátu
að baki hennar.
— Ah, ég er viss um að þú átt eftir að
heyra frá henni fyrr eða seinna, tókst mér
að segja. — Kannske er hún komin til
London..
— Þá mundi hún hafa sagt mér það, svar-
aði telpan og hristi höfuðið. — Ég hef þrisv-
ar skrifað henni og hún ekki svarað.
— Vesalings Annalísa mín, sagði ég ráða-
laus, og nú var telpan að falla í grát aftur.
Nú kom Rupert askvaðandi með þær Rósu
og Margit sína hvorum megin við sig. Hann
gat hafa heyrt siðustu orð okkar. Hann
sleppti handlegg Rósu — en ekki Margitar
— og strauk hár Önnulísu.
— Hvað angrar þig, Annalísa mín? spurði
hann.
Hún vék undan snertingu hans, og hann
hló og mælti: — En hvað þú ert feimin.
Ég tók eftir, að Margit brosti líka, eins
og þau ættu sameiginleg leyndarmál. Mér
þótti framferði þeirra andstyggilegt. Rósa
hafði dregið sig frá og var ekkert broshýr.
— Af hverju ertu að gráta, Annalísa?
spurði Rupert aftur. Svo vatt hann sér að
mér og þóttist vera reiður. — Magga, hvað
á það að þýða að græta Önnulísu?
— Ég held hana langi til að komast heim,
svaraði ég með hægð.
— Einmitt, — heim til Vínar. Þaðan er
hún, telpukjáninn.
— Það er falleg borg, ekki satt, Rupert?
varð Margit að orði.
Annalísa sagði ekkert, og ég vissi ekki,
hvað ég átti að segja.
— Og sérstaklega nú, hélt Margit áfram
brosandi og ók sér upp að Rupert. Rósa stóð
ítyrr og virti þau fyrir sér. Eg held hún hafi
verið aumari en Annalísa, og hún reyndi
ekki að leyna því.
— Vín hlýtur að vera dásamleg borg, hélt
Margit áfram. — Ég vildi óska að ég væri
komin þangað. Æ, Rupert, þú verður að fara
með mig þangað undir eins. . . .
— Æ, haltu þér saman, stelpukjáni, svar-
aði hann.
Þetta var einmitt það, sem ég vildi sjálf
sagt hafa, en ég mundi ekki hafa notað þessa
tóntegund.
— É'g vildi óska, að þið bæði hélduð ykk-
ur saman, gall ég við. — Þú ásakar mig
fyrir að græta Önnulísu, Rupert, en veiztu,
hvað þú ert sjálfur að gera?
Að svo mæltu vatt ég mér að Margit og
sagði reiðilega: — Ég geri ráð fyrir, að yð-
ur finnist Vínarborg svona spennandi af því
Hitler er þar. Af hverju snúið þér yður ekki
að honum?
— Ah, sagði hún letilegri röddu. Svo hall-
aði hún sér aftur á bak og virti mig drembi-
lega fyrir sér gegnum hálflukt augu. Svo
sneri hún sér að Rupert og kleip hann í
handlegginn.
— Hún er ekki sérlega vingjarnleg við
mig, Rupert, sagði hún móðguð. — Af hverju
læturðu hana komast upp með þetta, Ru-
pert?
— Þú mátt ekki móðga gesti mína, Magga.
Ég held þú ættir að biðja Margit afsökunar.
En ég var ekki Skoti fyrir ekki neitt og
vildi ekki láta mig, þótt ég hefði ekki sem
beztan málstað, og svaraði því: — Afsaka
mig fyrir hvað? Eg fæ ekki betur séð en
að Margit hafi komið ósmekklega fram. Það
eruð þið tvö, sem ættuð að biðja Önnulísu
afsökunar.
Ég hefði auðvitað átt að gera mér ljóst,
að sú sem tók þetta mest nærri sér, var
Annalísa. Hún stóð álengdar og drúpti höfði
og var hin eymdarlegasta að sjá. Enginn gaf
sér tíma til að taka eftir, hvað Paul litli að-
hafðist. En hann hafði gengið út á bryggj-
una, misst jafnvægið og dottið ofan í annan
bátinn. Hann meiddi sig ekkert sem heitið
gat en gaf frá sér hátt hræðsluvein, sem
yfirgnæfði allt annað.
Ég man illa, hvað gerðist næstu andartök-
in. Eva hlýtur að hafa sett met í viðbragðs-
flýti, því áður en varði stóð hún með dreng-
inn í fanginu á bryggjunni. Hún snupraði
Önnulisu fyrir að hafa ekki haft auga með
honum.
— Æ, guð minn góður! kallaði Rupert
upp yfir sig og sendi mér augnaráð sem gaf
til kynna, að samtali okkar væri ekki lokið
enn.
Svo yppti hann öxlum og hvarf á braut
með Margit, sem hló eins og allt þetta hefði
verið gert henni til skemmtunar. En mér
sendi hún þó ógnandi og reiðilegt tillit. Er
þau voru komin nokkur skref í burtu, dró
Margit Rupert að sér, og hann kyssti hana
lengi og innilega. Rósa stóð miður sín í sömu
sporum og gleypti þau með augunum.
Eva jós nú af skálum reiði sinnar yfir
veslings Önnulísu og hjúfraði drenginn að
sér. Ég gekk til hennar og mælti: — f al-
máttugs bænum! Drengurinn hefur sem bet-
ur fer ekki meitt sig neitt alvarlega og það
er ekki hægt að kenna Önnulísu um, að
hann datt. Ef nokkur á sökina, þá er það ég,
þvi ég sat næst honum. Þér skuluð ekki
dekra um of við drenginn, Eva. Það gerir
bara illt verra. Eftir fimm mínútur verður
hann búinn að gleyma öllu saman, ef hann
fær að vera í friði.
Ég hlýt að hafa komið öllum á óvart með
þessum orðum mínum. Ég býst við, að enginn
hafi talað þannig við hana fyrr. Hún varð
svo undrandi, að hún hlýddi og setti dreng-
inn niður.
Svo birtist Ferencz læknir milli trjánna.
Ég er viss um, að hann hefur heyrt þetta allt
saman. En ég hafði haldið, að hann skildi
ekki ensku. Hann horfði á einn af öðrum.
En nú var Eva búin að endurheimta aftur
sjálfsöryggi sitt og sagði hvatlega við mig:
— Ég sé, að þér hafið lítinn skilning á börn-
um. Auðvitað bar yður að hafa auga með
honum. Mér þykir undarlegt, að tvær mann-
eskjur skuli ekki geta passað eitt barn. Þér
getið ekki reiknað með, að ég sé alltaf ná-
læg. Ég hringi eftir lækni.
Þetta hljómaði sem fjarstæða. Maður
hennar var læknir og stóð við hlið hennar.
Hann gekk að henni og lagði hönd á arm
hennar. En hún sendi honum reiðilegt augna-
tillit og var gráti næst.
— Þetta er líka þér að kenna, sagði hún.
— Við áttum aldrei að fara hingað.
Nú rann upp fyrir mér, að hann skildi
ensku. En hann svaraði ekki konu sinni. Nú
brast hún í grát og hann tók handleggjun-
um um hana og hélt henni þétt að sér.
Eg tók Paul litla upp og bar hann að leik-
fangakubbunum sínum, settist á hækjur mín-
ar og tók að raða kubbunum. En hann stóð
snöktandi hjá. Svo skaut hann fram hand-
leggnum og velti um húsinu, sem ég hafði
reist. Þá leit hann á mig og aðgætti hvort
ég væri reið, en ég hló, og þá gerði hann það
sama, og þar með féll allt í ljúfa löð.
Smátt og smátt dró fólkið sig burt. Eva
hvarf inn í húsið með son sinn, enda beið
hennar matartilbúningurinn. Ferencz lækn-
ir gekk yfir grasflötina og tók Önnulísu með
sér til að segja eitthvað hughreystandi við
hana. Eftir voru aðeins við Rósa. Hún hafði
ekki lagt eitt einasta orð í belg. En nú sett-
ist hún á lágan garðinn, sem afmarkaði lóð-
ina og sagði:
— Hann er nefnilega Júði í aðra ættina.
— Hvern eigið þér við? spurði ég gröm.
— Imre, mann Evu. Vissuð þér það ekki?
— Hvernig átti ég að vita það?
— Æ, hvað þér eruð bjálfaleg, gall hún
við æf.
Ég svaraði engu en horfði út yfir vatnið.
Sólin var hnigin, og svört ský hrönnuðust
úti við sjóndeildarhring. Það leit út fyrir,
að stormur væri í aðsigi.
— Eva er dauðhrædd, hélt hún áfram. —
Þess vegna hangir hún utan í Rupert. Hann
er nefnilega frændi hennar.
— Og hvað getur Rupert gert? spurði ég
og horfði enn út yfir vatnið.
— Hann getur gert það, sem hann vill, —
ef hann bara vill.
Framhald ( næsta blaði.
50 VIKAN 32 tbl-