Vikan - 03.09.1970, Blaðsíða 23

Ég kom auga á Savalle, þegar
ég kom upp undir bryggjuna.
Reyndar er réttara að segja að ég
hafi fundið á mér að það var hún.
Manneskja með hennar vöxt
gæti notað bikini baðföt, en Sa-
valle var í svörtum, heilum sund-
bol. Hún hallaði sér fram svo
hárið féll yfir andlitið á henni,
svo mikið sá ég og ég man að ég
furðaði mig á því hvað hún væri
að gera þarna.
Hún reis upp, teygði upp arm-
ana og stakk sér í sjóinn. Þá vissi
ég . . . Hún þaut eins og píla und-
ir vatnsborðinu, en ég var of
langt frá bryggjunni, til að geta
náð þar handfestu.
Ég vissi að enginn gat séð til
okkar frá ströndinni og Savalle
hefir líka reiknað með því.
Hún hefir reiknað þetta ná-
kvæmlega út, því henni skaut
upp fyrir aftan mig, hún greip
um hár mitt, keyrði mig aftur á
bak og færði mig í kaf. Ég barð-
ist um og saup hveljur, án þess
að geta náð taki á höndum henn-
ar, sem héldu fast í hár mitt og
héldu mér niðri.
Eitt sinn tókst mér að komast
upp á yfirborðið og ég dró að
mér andann svo mig sveið í lung-
un, en hún náði taki á mér aftur
og færði mig í kaf, neðar, —
neðar.
Það er sagt að þeir, sem eru að
drukna, sjái svipmyndir úr ævi
sinni. Ég sá greinilega húsið sem
við höfðum einu sinni átt í Mey-
erbridge, þegar ég var lítil, ég sá
Tarn House og High Trees,
mömmu og Stuart, sem kom á
móti mér með útbreiddan faðm-
inn, — Liam, frú Mede og hlæj-
andi ásjónuna á Savalle.
Síðasta sýnin var þegar Nicho-
las bar mig inn á herbergið mitt,
þegar ég sneri fótinn.
Það var m'ög skýr mynd, sem
ég sá af Nicholas og mig langaði
til að halda henni lengi, ég vildi
ekki missa af henni...
Þessi löngun gaf mér nýjan
styrk og ég tók á öllu mínu afli
til að komast upp á yfirborðið,
ég fann hvernig allt loft sogaðist
úr lungum mínum. Ég var ekki
fær um að hugsa skýrt og kvölin í
lungunum var óbærileg.
En myndin af Nicholas ...
Með siðustu kröftunum gat ég
snúið mér við í vatninu og rekið
olnbogann snöggt aftur fyrir mig.
Ég veit ekki hvar ég hitti hana,
en ég heyrði stunu um leið og ég
komst upp á yfirborðið og sogaði
í mig loft. Þetta högg var nóg til
þess að hún sleppti á mér takinu
og ég gat rifið mig lausa.
Ég vissi að hún myndi ráðast
að mér aftur, svo ég lagðist á
bakið, sparkaði fótunum af öllu
afli og hitti Savalle aftur ...
Ég hafði ekki krafta til að
kiifra upp á bryggjuna svo ég
hélt mér bara í einn staurinn og
vonaði að Savalle sæi mig ekki í
mvrkrinu.
Ég heyrði að hún synti fram
hjá svo ég dró mig inn undir
bryggjuna, en hún hafði greini-
lega gefið mig á bátinn, því hún
synti til lands. Ég sá hana ekki,
sá aðeins skugga sem hreyfði sig
frá bryggiunni, þeim megin, sem
sneri frá skemmtisvæðinu. Löngu
síðar sat ég á ströndinni, mér var
flökurt og ég var máttlaus, ég
beið þar til Liam, Tessa og Alan
fundu mig. Liam sveiflaði vasa-
ljósi og kallaði nafnið mitt, þeg-
ar ljósgeislinn féll á andlit mitt
fór ég að gráta.
— Serena, hvað hefir komið
fyrir? Liam lagði arminn um mig.
— Við höfum leitað þín lengi.
Það mundi enginn til þess að hafa
séð þig fara aftur í sjóinn...
Hvað hefir skeð?
— Savalle, sagði ég. — Hún sat
á bryggjunni.. . Ég var að synda
að henni. Hún stakk sér og kafaði
til mín og dró mig í kaf...
— Savalle? sagði Alan, skelf-
ingu lostinn.
Ég gat loksins sagt þeim alla
söguna. Liam fór úr peysunni og
vafði henni um mig, án þess að
segía nokkurt orð. Ég hríðskalf.
— Þetta er nú heldur um of
gróft spaug, sagði ég. Alan þagði.
Liam sagði snöggt: :— Ég skal
aka þér heim, Serena.
Mér fannst leiðin að bíl Liams
óendanleg, iafnvel þótt hann
styddi mig. Ég var ennþá renn-
andi blaut og tennurnar glömr-
uðu af kulda. í bílum fann Liam
gamla regnkápu, sem hann vafði
um mig.
— Þú getur talað síðar, sagði
hann, — það sem mest ríður á er
að koma þér heim og í þurr föt.
Við erum aðeins nokkrar mín-
útur á leiðinni. Ég hlýt að hafa
verið aumleg sjón, þarna í glæsi-
legum forsalnum.
— Mamma, viltu ná í koníak
og hita kaffi? sagði Liam ákveð-
inn. — Serena flýttu þér að fara í
hlý föt.
— Hvað hefir komið fyrir?
spurði Nicholas.
Ég hristi höfuðið án þess að
geta komið upp nokkru orði.
Hann gekk fast að mér og
áhyggjusvipurinn á andliti hans
gerði mig ennþá aumari.
— Savalle reyndi að drekkja
henni, sagði Liam stuttaralega.
Nicholas varð náfölur og ég sá
angistina í augum frú Mede, áð-
ur en ég staulaðist upp á loft.
Ég varð að ganga fram hiá
dyrunum og stiganum upp til Sa-
valle, og ég reyndi að gizka á
hvort hún væri heima. Hugsun-
in ein um að vera undir sama
þaki og hún, kom mér til að
skiálfa.
Ég þurrkaði mér vel, fór í síð-
buxur og hlýia peysu. Mér brá
við, þegar ég leit í spegil, — ég
var náföl og hárið stóð í allar
áttir.
Nokkru síðar sat ég á stólbrún
í stofunni og hitaði hendurnar á
kaffibolla, þakklát bæði fyrir
kaffið og koníakið.
Ég sagði þeim frá atburðinum,
eins greinilega og ég gat.
— Þetta er alveg ótrúlegt!
saaði frá Mede. — Reyndar er
ekkert ómögulegt, þegar Savalle
er annars vegar. Hún kom heim
áðan. í regnkápu utan yfir sund-
fötunum.
— Ég ætla að sækja hana, sagði
Nicholas og augu hans vcrru ó-
hugnanlega kuldaleg, — hann leit
út fyrir að vilja helzt brjóta upp
dyrnar hjá henni með berum
höndum.
Framhald á bls. 44
36. tbi. VIKAN 23