Vikan - 03.09.1970, Blaðsíða 34

MINUM
— Við eigum Fiat, en hann er bara lítill
og það er aðeins hægt að aka honum á
hundrað og tuttugu. Hve hratt getur þú
ekið?
— Hundrað og áttatíu. É’g gæti líklega ek-
ið hraðar ef ég reyndi.
— Ó! Svörtu augun urðu kringlótt af að-
dáun.
Carlo Cavallo brosti. Þetta hafði þá verið
svona auðvelt! Rétt eins og að taka kettling
upp úr körfu.
— En nú ertu að aka í öfuga átt, sagði
Tino og benti út um gluggann.
— Ég veit það, ég ætla bara að sýna þér
hve hratt ég get ekið.
Þeir voru nú komnir út úr borginni og
Cavallo jók hraðann. Tino starði á hraða-
mælinn, eins og töfraður. Þegar mælirinn
var kominn upp í hundrað og fjörutíu, fór
hann að taka andköf. Við hundrað og sex-
tíu beit hann á vörina og hélt sér dauðahaldi.
Skyndilega snarhemlaði Cavallo og sveigði
bílnum inn á mjóa hliðargötu. Drengurinn
misskildi þetta og sagði: ■— Þú ætlar þá að
lofa mér að keyra.
Cavallo stöðvaði ekki bílinn fyrr en þeir
voru komnir inn á milli þéttra trjáa og þá
sneri hann sér að drengnum. Þá fyrst varð
Tino hræddur við manninn, hann var ekki
vingjarnlegur á svipinn lengur.
— Nú heldur þú þér saman! Skilurðu mig?
sagði Cavallo höstuglega. — Ef þú gefur frá
þér eitt einasta hljóð, þá þrýsti ég tungunni
ofan í kokið á þér.
Tino starði á hann.
— En þú sagðir....
— Haltu þér saman, sagði ég! Hann flaut-
aði glaðlega og batt tusku fyrir munninn á
drengnum.
— Niður á gólfið með þig! Hann ýtti
drengnum hranalega niður úr sætinu. — Og
þú liggur kyrr þama, annars....
Carlo Cavallo sneri bílnum við og ók aft-
ur út á þjóðveginn, flautaði glaðlega með
sjálfum sér.
Það var glaða sólskin í Florenz daginn
eftir. Hún skein yfir ásana, á brýrnar og
breiðgöturnar. Hún skein líka á grámusku-
lega veggi fangelsisins.
Enrico Rocca sat á fletinu í klefa sínum
og horfði upp að gluggaborunni. Hann var
orðinn grannur og fölur, en fangelsisvistin
hafði samt ekki breytt hörkulegum svip
hans. Munnsvipurinn var orðinn harðari og
það var kominn reiðihrukka milli augnanna.
Fangelsisvistin hafði ekki bugað viljaþrek
hans.
Það skrölti í lásnum og varðmaðurinn kom
inn. Hann benti með höfðinu að dyrunum
og Enrico stóð hægt upp.
Annar vörður beið fyrir utan dyrnar. Þeir
tóku fangann á milli sín og gengu þegjandi
eftir löngum gangi. Fyrir utan skrifstofu-
dyrnar námu þeir staðar og börðu að dyr-
um.
Fangelsisstjórinn leit upp, þegar þeir komu
inn.
— Þetta er gott, þið getið farið, sagði
hann. — Eg hringi.
Fanginn og fangelsisstjórinn voru einir.
Silva sat grafkyrr og starði niður á hendur
sínar. Svo ýtti hann stólnum aftur fyrir sig
og fór að ganga um gólf. Enrico stóð kyrr
og elti hann með augunum. Að lokum strauk
Silva fingrunum gegnum hárið og sneri sér
að fanganum.
— Ég verð víst að leggja spilin á borðið,
sagði hann, hásri rödd. — Ég á ekki annarra
kosta völ! Rocca, syni mínum var rænt! Vit-
ið þér hvar Carlo Cavallo heldur sig?
— Nei. Hvers vegna spyrjið þér um það?
— Það hlýtur að vera hann. Maðurinn sem
hringdi og sagði að ég gæti fengið son minn
aftur, ef ég hjálpaði yður til að strjúka. Ca-
vallo var með yður í bankaráninu. Það hljóta
að vera þeir peningar, sem liggja á bak við
þetta.
Enrico Rocca svaraði ekki, en hann pírði
augun, svo þau voru eins og strik.
— Hvers vegna fenguð þér honum ekki
hans hlut? sagði Silva heiftarlega.
— Hann á ekki rétt á neinum hlut, svar-
aði Enrico fyrirlitlega. — Hann tók bílinn
og stakk af. Þess utan sagði hann til mín og
slapp létt frá þessu.
— Þér hefðuð líka komizt létt frá þessu,
hefðuð þér sagt til peninganna. Og ekki sleg-
ið niður næturvörðinn.
— Hann var nú ekki svo illa farinn eftir
það, enda gat hann komið til réttarhaldanna
og vitnað gegn mér, sagði Enrico stuttlega.
-— Rocca, þetta er óskaplegt ástand fyrir
mig, sagði Silva, hásum rómi. — Sonur minn
er aleiga mín, síðan móðir hans lézt. É’g get
ekki fórnað honum fyrir stöðu mína. Ég er
neyddur til að hjálpa yður til að flýja.
Svipur Roccas bar engan vott um æsing-
inn sem bjó undir niðri. — En lögreglan?
sagði hann skyndilega.
— Ef ég tilkynni þetta til lögreglunnar,
þá verður drengurinn myrtur. Fangelsis-
stjórinn leit beint í augu fangans. —- Þér
ætlið að hjálpa mér, er það ekki Rocca?
Þetta er líka einstakt tækifæri fyrir yður
til að losna úr fangelsi.
— Og láta svo ná mér aftur og fá ennþá
lengri dóm.
— Þér hafið alla nóttina fyrir yður, það
ætti að nægja til að ná í peningana og koma
yður úr landi. Hér er aðallykill. Hann geng-
ur að klefanum, útidyrunum og hliðinu.
Bíllinn minn stendur við Via Avallo, það er
lítill blár Fiat. Ég legg venjuleg föt í aftur-
sætið og eitthvað af peningum í hanzkahólf-
ið. Látið samt bílinn vera, hann þekkist vel
og það verður auðvelt að finna hann. Flestir
verðirnir eiga frí í kvöld. Það kemst ekki
upp um flóttann fyrr en á morgun. Og Rocca,
látið ekkert koma fyrir Tino!
Enrico leit á Silva, sviplausum augum.
— Ég get ekki svarað fyrir Carlo Cavallo,
sagði hann. —- En ef ekkert hefur komið
fyrir, þegar ég kem á staðinn, þá lofa ég að
ekkert skal henda hann úr því!
Silva leit snöggvast fast á hann. Svo þrýsti
hann á hnapp undir skrifborðinu. Varðmenn-
irnir komu og leiddu fangann út.
Fangelsisstjórinn féll fram á borðið, þegar
dyrnar lokuðust á eftir þeim....
Um kvöldið fór að þykkna yfir og varð
snemma aldimmt. Enrico Rocca smaug eins
og skuggi meðal skugga meðfram fangelsis-
veggnum. Hann fann bílinn, sem var ólæst-
ur, smeygði sér inn í hann og hafði fata-
skipti í fljótheitum. f hanzahólfinu var um-
slag með peningum og tveir sígarettupakk-
ar. Já, eldspýtur líka. Hann brosti hörku-
lega. Silva hafði sannarlega gert það sem
hann gat, til að fá hann samvinnuþýðan,
hugsaði hann.
— Enrico!
Bíll stanzaði rétt hjá honum og Carlo sat
við stýrið.
— Þú leggur í mikla hættu, Carlo.
— Er það allt sem þú hefur að segja?
Engin gleðióp!
Cavallo talaði með sígarettuna í munnin-
um, en augun voru vökul.
— Við skulum koma okkur héðan, áður
en allt verður vitlaust!
— Já, það er sjálfsagt bezt, þú ræður ferð-
inni, Enrico. Við ökum þá beint til felustað-
arins, er það ekki?
— Allt í lagi. Leiðin liggur þá til Empoli.
Enrico sneri sér við í sætinu. — Hvaða fólk
er þetta?
Vinir mínir, Teresa, heilsaðu mannin-
um! Og þetta er Luigi Fantoni. Carlo Cavallo
horfði á þau, bitur á svip, því að hann var
ekki ennþá sáttur við það að þau höfðu
neytt hann til að taka þau með.
Enrico var jafn sviplaus.
— Hvar er drengurinn hans Silva?
— Vertu rólegur, hann er vel geymdur.
Þegar við höfum náð i peningana, náum við
í drenginn.
— Hve mikið viltu fá?
— Við skiptum jafnt í fjóra hluti.
Enrico horfði út um gluggann, án þess að
segja nokkurt orð.
Carlo leit á hann, út undan sér og jók
hraðann. — Þú ert ekki mjög skrafhreifinn
núna, sagði hann svo.
Ég hef ekkert að segja við þig. Þú
sveikst mig og þagðir svo.
— Það er svo langt síðan. Sú gamla saga
er nú gleymd.
34 VIKAN 36. tbi.
— É'g gleymi engu.
— Þá máttu heldur ekki gleyma því að
við erum að hjálpa þér nú.
— Það var ekki svo afleitt þarna.
— Heyrið þið hvað hann segir. Ekki svo
afleitt og hann átti eftir að sitja í tvö ár!
Enrico, þú ert stórkostlegur!
— Eftir tvö ár hefði ég getað átt tvö
hundruð milljónir einn. Nú veit enginn hvar
ég verð eftir tvö ár.
—• En nú ertu frjáls. Og þú átt fimmtíu
milljónir.
— Heldurðu að þú róðir yfir mínum pen-
ingum?
— Já, í þetta sinn.
— Við sjáum nú til.
— Heyrið þið nú! kallaði Luigi frá aftur-
sætinu, og hallaði sér fram. — Hvað í fjand-
anum á þetta að þýða?
—• Það þýðir það að þú getur farið til
andskotans, svaraði Enrico, stuttur í spuna.
— Taktu þessa stelpu með þér og hypjaðu
þig í burtu!
— Já, það kæmi þér vel, við gerum þetta
upp hér á staðnum! Þessi náungi heldur sig
geta svikið okkur!
— Þið skuluð ekki tala svona mikið, sagði
Carlo. — Við skiptum í fernt og þar með er
því lokið.
— Nei, það gerum við ekki, sagði Enrico.
— Þú færð hundrað, ég fæ hundrað. Ef þú
vilt láta þau hafa eitthvað af þínum hluta,
þá þú um það.
Carlo Cavallo hemlaði og stöðvaði bílinn.
—• Heyrðu mig nú, sagði hann. — Ég gat
ekki framkvæmt þetta án hjálpar Luigi og
Teresu. Það er enginn sem grunar þau. En
ég, aftur á móti....
— Þið talið of mikið, sagði Teresa. —
Haltu heldur áfram.
Hún hefur á réttu að standa, sagði
Carlo. með djöfullegu glotti.
— Ég er á sama máli, sagði Luigi og lék
sér að skammbyssunni sinni. — Við ökum
þangað fyrst.
— Jæja, þá, beint áfram, sagði Enrico.
Nokkru síðar sagði hann: — Til hægri hér.
Nokkra kílómetra inn í skóginn.
Þau óku hægt áfram eftir mjóum skógar-
stíg. En skyndilega reif Enrico dyrnar upp
og fleygði sér út úr bílnum. Áður en Carlo
gat numið staðar, var hann kominn á fætur
og tók til fótanna inn í skóginn.
— Eftir honum, hrópaði Carlo. — Þið far-
ið til vinstri, ég til hægri! Djöfulsins svika-
hrappurinn!
Luigi Fantoni réðist inn í þéttan runna-
gróðurinn. Hann varð ekki var við neitt,
fyrr en hann var sleginn í rot, og hann
hneig niður við digran trjábol, þar sem En-
rico hafði beðið hans í leyni.
Enrico reif byssuna til sín og hljóp aftur
að bílnum. Hann fleygði stúlkunni út og ók
af stað... .
En hann hafði ekki ekið marga metra,
þegar kúla flengdi í sundur hjólbarðann á
öðru afturhjólinu. Bíllinn var stór og þung-
ur og honum tókst að halda honum á veg-
inum. Hann leit í spegilinn til að gá að Carlo.
Hann sá hann ekki, en í þess stað sá hann
barn, sem reis upp af gólfinu. Það var smá-
vaxinn drengur, með stór, svört, hræðsluleg
augu; keflaður og með hendur bundnar aftur
fyrir bak.
Enrico heyrði annað skot, sleppti annarri
hendinni af stýrinu og dró drenginn yfir í
framsætið.
Þá hitti kúla bensíngeyminn. Bensínið.
rann út og neistinn frá felgunni við stein-
ana, kveikti strax í því. Á nokkrum sek-
úndum urðu hjólförin eins og logandi ormur.
Enrico bölvaði. Hann snarhemlaði, greip
drenginn og flýtti sér inn í skógarþykknið.
Hann sá Carlo koma æðandi eftir sér.
Carlo skaut nokkrum sinnum, en það var
af handahófi og Enrico komst lengra inn í
skóginn, þrýsti drengnum niður í svörðinn
og hallaði sér yfir hann.
Hann brosti biturlega og lyfti byssunni.
Nú kom Luigi líka á harða spretti. Hann
var blindur af reiði og datt yfir brennandi
bílinn. Þar með hafði Enrico þá báða í skot-
færi og gat losnað við þá fyrir fullt og allt
án vandræða. . ..
Enrico Rocca lét byssuna síga. Drepa — nei,
því skyldi hann gera það? Úr því hann var
ekki búinn að því, var það ekki nauðssyn-
legt, þar sem þessir tveir asnar réðust nú
hvor á annan, í stað þess að veita honum
eftirför.
— Þú ert algjör fábjáni! heyrði hann að
Carlo öskraði að Luigi. — Ef Enrico hefði
ekki slegið þig í rot, hefði ég gert það sjátfur.
Þú hefir eyðilagt allt saman, fjandans asn-
inn þinn ....
Enrico brosti biturlega og beygði sig yfir
drenginn, leysti munnbindið og böndin ai
höndum hans. Þvínæst tók hann drenginn í
fangið og læddist hljóðlega áfram.
En í bjarmanum frá logandi bílnum lögðu
hin þrjú á ráðin, því að nú var Teresa komin
til mannanna tveggja og reyndi að koma á
friði milli þeirra.
— Hvað gerum við með bílinn? Luigi
þuklaði varlega á kúlunni á hnakkanum og
gretti sig.
— Ekkert. Þú heldur þó ekki að ég hafi
átt bílinn? sagði Carlo háðslega.
— Jæja, það var og, sagði Luigi. — Þetta
er þá allt orðið logunum að bráð, þessu er
þá lokið.
— Ekki aldeilis, hvæsti Carlo. — Við verð-
um að ná stráknum aftur, og það fyrr en
síðar!
Teresa gekk til Luigis og þreif í handlegg
hans.
— Ekki við! Þú getur gert það sem þú vilt,
Carlo, en við verðum ekki með í þessu.
— Jæja, svo þú heldur það! Carlo Cavallo
gekk hægt í áttina til hennar og Teresa
hrökklaðist ósjálfrátt undan. — Þú heldur að
þið getið eyðilagt allt fyrir mér, og stungið
svo af! Svo sannarlega ekki. Nú verðið þið
að gera það gott, sem þið hafið eyðilagt. Ef
ég hefði einn náð í Enrico, hefði þetta aldrei
skeð. En þið vilduð endilega vera með. Héld-
uð að ég hyrfi og þið sætuð uppi með strák-
inn! Asnar! En ef þið haldið að þið getið
stungið af nú, þá eruð þið meira en lítið
vitlaus!
Hann talaði lágt og það var hótun í rödd
hans, svo Teresa skalf af hræðslu.
— Við ætlum ekki að gera neitt slíkt, taut-
aði Luigi, — við stingum ekki af.
---Jæja, það var skárra! Og þú, Teresa?
Hún rétti Luigi höndina og kinkaði kolli.
Carlo brosti kuldalega.
— Jæja, við erum þá á einu máli. Og hlust-
ið nú vel á mig! Við verðum að vera komin
til Florenz á undan Enrico. Hann getur ekki
flakkað víða með strákinn. Hann verður að
komast til borgarinnar, til að geta hringt til
Silva og komast að samkomulagi við hann,
hvar hann á að afhenda strákinn. Um leið og
við komum til borgarinnar, stelum við fyrsta
bíl, sem við náum í og ökum að húsi Silva.
Ef við sjáum hann fara út, þá vitum við að
Enrico hefir haft samband við hann. Við
veitum honum eftirför og náum í strákinn.
Framhald í næsta blaði
36. tbi. VIKAN 35