Vikan - 10.12.1970, Blaðsíða 20

PAPILLON
Maðurinn sem slapp frá Djöflaey
Eftir aðeins nokkrar vikur í
frönsku Gvæönu var ég
strokinn. Flóttinn gekk svo
vel framan af að ég var
farinn að halda að við vær-
um endanlega sloppnir . . .
í fyrsta þætti úrdráttarins úr
bókinni um Papillon sagði frá
því er Henri „Papillon“ Charri-
ére var dæmdur til lífstíðarfang-
elsis fyrir morð, sem hann aldr-
ei játaði á sig. Hann var fluttur
til lands þess er Gvæana heitir í
Suður-Ameríku, en Frakkar ráða
austurhluta þess. Fyrir ströndum
landsins er hin illræmda Djöfla-
ey, en þar og víðar á þeim slóð-
um voru Frakkar til skamms
tíma vanir að geyma fanga sína,
scm sættu hinum ómannúðleg-
ustu kjörum. Papillon tókst að
flýja skömmu eftir komuna til
Gvæönu, og lauk þar frásögn-
inni í næstsíðasta blaði.
Hér verður hlaupið yfir kafla
í bókinni, en þar segir frá fyrsta
skeiði flóttans. Báturinn sem
leysingi að nafni Jésus hafði út-
vegað Papillon og félögum hans
reyndist ónýtur, en þeim tókst
að ná í annan betri og héldu
áfram ferðinni á honum. Eftir
þrettán daga sjóferð komast þeir
til Trínidad og fá þar ágætar
viðtökur. Ekki fá þeir þó dval-
arleyfi þar hjá Englendingunum,
en gnægð vista og halda frá
eynni eftir að hafa dokað þar
við í nokkrar vikur. Þá eru að-
eins fjörutíu og þrír dagar síðan
þeir hófu að skipuleggja flótta
sinn.
En nú snýr gæfan við þeim
baki. Við strönd eyjarinnar Cu-
racao bíða þeir skipbrot, og þótt
eyjarskeggjar taki þeim vel fá
þeir ekki heldur landvistarleyfi
þar og eru sendir áfram. Þeir
ætla sér til brezka Hondúras en
eru handteknir úti fyrir strönd
Kólombíu og fleygt í ógeðslega
dýflissu. Þaðan strýkur Papillon
ásamt meðfanga, smyglara að
nafni Antonio. Þeir flýja saman
út í frumskóginn, en síðan skilj-
ast leiðir þeirra. Papillon held-
ur áfram ferð sinni, og hefst nii
aftur frásögn hans sjálfs:
Ég held áfram til klukkan eitt
um miðjan daginn. Ekkert kjarr
lengur, ekki tré innan sjónvídd-
ar. Sindrandi haf undir brenn-
andi sól. Ég geng ennþá berfætt-
ur, með skóna bundna saman
hangandi á hægri öxl. Þegar ég
ætla að fara að leggjast til hvíld-
ar sé ég fimm eða sex tré langt
í burtu. Eða eru þetta klettar
rétt ofan við fjöruna? Ég reyni
að mæla fjarlægðina með aug-
unum, kannski er hún tíu kíió-
metrar. Ég sting upp í mig hálfu
kókalaufi og geng hratt meðan
ég tygg það. Klukkustund síðar
sé ég greinilega hvað þessir
fimm eða sex hlutir eru. Þetta
pru kofar með þökum úr hálmi,
laufi eða einhverju álíka. Það
rýkur upp úr einum þeirra. Ég
sé fólk. Það hefur séð mig. Ég
heyri hróp og sé hóp ganga til
strandar.
É'g sé fjóra báta, sem nálgast
á miklum hraða og fylgja
ströndinni. Um tíu manns er
um borð í bátunum. Hitt fólkið
stendur í smáhópum fyrir fram-
an kofana og starir í áttina til
mín. Ég sé greinilega að bæði
karlar og konur eru nakin, nema
hvað þau bera lendaskýlu. Ég
geng hægt til móts við þau. Þrír
karlmannanna styðjast við boga
og halda á örvum. Enginn hreyf-
ir sig eða sýnir nokkurn vott
vinskapar eða fjandskapar.
Hundur geltir og æðir á móti
mér með reistan lubba og rífur
stykki úr buxnaskálminni. Þeg-
ar hann ætlar að gera annað
áhlaup fær hann litla ör í aftur-
endann. Hvaðan örin kom veit
ég ekki (síðar frétti ég að henni
hafði verið skotið úr blásturs-
pípu). Uann vælir og flýr inn í
einn koíann. Ég nálgast kofana,
draghaltur orðinn eftir hunds-
bitið. Nú er ég tíu metra frá.
Ekkert af fólkinu hreyfir sig eða
talar. Börnin fela sig á bakvið
mæður sínar. Líkamir fólksins
eru eirlitir, vöðvastæltir og fal-
legir. Konurnar hafa stinn brjóst
og mjög stórar geirvörtur. Að-
eins ein konan hefur þung og
hangandi brjóst.
Húðflúrið vakti mikla
athygli.
F.inn karlmannanna er óvenju
fríður sýnum og gervilegur.
Fyrirmennska hans er svo aug-
liós að ég geng beint til hans.
Hann er hvorki með boga né
örvar. Hann er álíka hár og ég,
hárið vel klippt og fellur þykkt
fram á ennið ofan að augabrún-
um. Það er kolsvart, næstum
bláleitt, og hylur eyrun niður
að sneplum. Augun eru stálgrá.
Ekki hár hvorki á brjósti, hand-
leggjum eða fótleggjum. Kopar-
lit læri hans eru stælt, fæturnir
snotrir og smáir. Hann er ber-
fættur.
Ég fann eiginkonu meðal
Indíána.
2. HLUTI
Til þess að flýja frá frönsku Gvæönu þurfti þát.
En fyrsti flótti Papillons fékk illan endi. Hann náS-
ist og var dæradur til þyngri refsingar en fyrr.
Papilion hittir aftur Bowen lögfræðing á Trínidad,
Englending sem reyndist honum og íélögum hans
mikil hjáiparhella við komuna þangað.
Ég stanza þrjá metra frá hon-
um. Hann stígur tvö skref áfram
og horfir beint í augu mér. Þessi
rannsókn stendur yfir í tvær
mínútur. Enginn vöðvi hreyfist
í andliti hans; hann er eins og
eirstytta með skásett augu. Allt
í einu brosir hann og snertir öxl
mína. Þá koma öll hin og snerta
mig. Og ein stúlkan tekur í hönd
mína og teymir mig inn í skugg-
ann af einum kofanum. Hún tog-
ar upp um mig buxnaskálmina.
Hitt fólkið sezt í hring umhverf-
is. Einn karlmannanna kveikir í
vindli og réttir mér, og ég tek
við og fer að reykja. Allir hlæja
þegar þeir sjá hvernig ég fer að
því, því að sjálft stingur það
logandi endanum upp í sig, þeg-
ar það reykir. Það blæðir ekki
lengur úr bitinu, en stykki á
stærð við krónupening hefur
verið bitið úr fætinum. Konan
slítur öll hárin af bitstaðnum,
þvær sárið síðan úr sjó, sem lít-
il stúlka hefur sótt. Hún þrýstir
fast að sárinu svo að úr því
blæðir. Þegar ekki blæðir nóg
að hennar dómi krafsar hún í
sárið með hvössu járni. Ég revni
af öllum mætti að stilla mig um
að sýna nokkur sársaukamerki,
þar eð allir gefa mér nánar gæt-
ur.
Önnur ung stúlka vill hjálpa
20 VIKAN »i.