Vikan - 10.12.1970, Blaðsíða 32

HEYRA MÁ
Cþó lægra iátij
OMAR VALDIMARSSON
Richie McCracken, Rory Gallagher og John Wilson. TASTE lifir nú í minning-
unni — og Rory á peningunum sem hann hafði inn.
EMDALOK TASTE
Sagt er að það sé hreint
kraftaverk að brezku hljóm-
sveitinni TASTE hafi tekizt að
starfa svo lengi saman sem
raun varð á. Þeir sem ekki vita
mikið um Taste og hafa ef til
vill aldrei heyrt á hana minnzt,
eru hér með veittar þær upp-
lýsingar að undanfarna mánuði
hefur Taste verið ein allra vin-
sælasta hljómsveitin í Bretlandi
og Evrópu og hefur fylgi þeirra
verið slíkt að helzt hefur mátt
líkja því við upphafsdaga Bítla-
æðisins. En nú eru þeir sem sé
hættir, og hefur sú ákvörðun
vakið mikla athygli heima og
erlendis.
Ástæðan er þessi: Aðal-
sprautan í hljómsveitinni var
ávallt gítarleikarinn Rory Galla-
gher, tónskáld, söngvari og
fleira. Hann leit á sjálfan sig
sem hljómsveitarstjóra, sem
ætti að fá allt kaupið til að geta
borgað hinum eins og honum
sjálfum fannst réttlátt. En
bassaleikaranum Richie Mc-
Það cr orðið langt síðan við lofuð-
um stúlku á Selfossi að segja eitt-
hvað frá Marmaiade, cn úr því hefur
ckki orðið fyrr en nú. Biðjumst við
afsökunar á þcssum seinagangi, en
vonum að umrædd stúlka — svo og
aðrir — verði ánægðir í dag.
Marmalade byrjaði fyrir fjórum ár-
um síðan og lék þá' rokk sem átti að
heita nýtt og ferskt. Spiiamennskan
gekk ágætlega hjá þeim í sjálfu sér,
en áheyrendur voru ekki ánægðir,
svo hljómsveitin fór að verða meira
og meira „commercial“ — án þess þó
að það þurfi að vera nein lítillækk-
un. Nú reynir Marmalade alit hvað af
tekur til að losna við þennan stimpil
sem þeir eru ekki hrifnir af sjálfir.
Nú vilja þeir semsagt fara að leika
þá tónlist sem þeir sjálfir hafa
áhuga á.
„Síðan í gamla laga, þegar við vor-
um hvað mest „commercial" höfum
við verið að breytast smátt og smátt;
við förum dýpra og dýpra með hverri
plötu og hverju albúmi. Tveggja laga
plöturnar okkar, „Reflcctions of my
life“ og „Rainbow" cru báðar hluti
af þessari sjálfsögðu þróun okkar.
Cracken og trommuleikaranum
John Wilson þótti það ekki
nægilega sanngjarnt. Það hefur
verið þannig að Rory hefur
fengið meira en hinir, tvisvar
sinnum meira, en það hafa hin-
ir fallizt á vegna þess að Rory
hefur gert meira fyrir tónlist-
ina en þeir.
Og um miðjan októbermánuð,
er Taste var að ljúka við hljóm-
leikaferð um Bretland ásamt
hljómsveitinni Stone the Crows,
fór Rory fram á það, eins og áð-
ur segir, að honum yrði borgað
allt kaupið og svo myndi hann
sjálfur sjá um að borga hinum.
Þeir John og Richie voru ekki
ánægðir með þetta, og var kom-
ið svo að þeir félagar voru
hættir að tala við Rory — og
hann við þá. Þeir mæltu aldrei
orð af vörum hver til annars, og
þegar Rory og Richie þurftu að
stilla saman hljóðfæri sín fyrir
tónleika fór það að mestu fram
með höfuðhneigingum. Á sviði
bar hins vegar ekki neitt á
neinu en um leið og hljómleik-
um var lokið einangraði Rory
sig frá hinum tveimur.
Sjálfur hefur hann ekkert
viljað segja um þetta mál, en
það er vitað að hann, jafnt og
hinir tveir, er sár yfir þessum
endalokum. Þó sagði hann: „Eg
sé enga ástæðu til að gráta yfir
þessu en ég vil ekkert segja fyrr
en ég er búinn að átta mig á
hvað hefur skeð og ég hef tek-
ið ákvörðun um hvað ég geri í
framtíðinni."
Það verður að vera eitthvað
gott sem Rory ætlar að gera í
framtíðinni, því hann var far-
inn að þéna um 250.000 krónur
daglega með hljómsveitinni
TASTE. Hinir fengu töluvert
minna — en þó dágóðan skild-
ing.
Og þó Rory vilji ekki tala um
endalok Taste, hefur trommu-
leikarinn verið ófeiminn við það:
„Það var ekki þannig að við
vinnup á . . .
En bíðið bara þangað til næsta LP-
platan okkar keraur. Þar er cfni sem
er raunverulega öðruvisi en allt ann-
að sem við höfum gert áður,“ segir
PAT FAIItLEY, sem leikur á 6-
strengja bassa og kassagítar.
Svo bætir hann við: „Við vorum
heldur blankir þegar við byrjuðum.
Staðreyndin er sú að við áttum ekki
bót fyrir rassinn á okkur, svo við
ákváðum að gefa út nokkrar sölu-
plötur, sem voru vissar með að koma
okkur á réttan, f járhagslcgan kjöl.
Ég veit ekki hvort það var réttlátt
gagnvart áhengendum okkar, en ég
vona að fólk taki okkur eins og við
erum núna.“
Um þessar mundir er Marmalade f
fríi frá dans- og hljómleikahaldi, og
hafa þeir notað undanfama 3 og
næstu 1—2 mánuði til hljóðritunar
og heimilishalds, en þrír þelrra eru
giftir.
„Ég sakna þess að spila ekki fyrir
fólkið. Þetta er allt önnur tilfinning
sem maður fær þegar maður er i
stúdiói, mikið dauðari og daufari. En
nú ætti að fara að koma að því að
við getum farið að spila fyrir fólk á
vildum ekki tala við hann, held-
ur var það hann sem vildi ekki
tala við okkur og þekkja okk-
ur. Við erum búnir að vera á
ferðalagi núna í lengri tíma og
hann hefur aldrei viljað sitja í
sama bíl og við. Ef við stoppuð-
um einhvers staðar til að borða
þá sat hann einn við borð. Eng-
in hljómsveit getur starfað
svona.
Við unnum saman á sviði, því
við erum hljómsveit, tónlistar-
menn sem vinna að einhverju
sameiginlegu, en það hljóta all-
ir að vita að það sem við höfum
verið að gera undanfarið ár er
alls ekki neitt neitt nema drasl.
Mér þykir fyrir því að þurfa
að tala um Rory og hans tón-
list á' þennan hátt, en ég verð
að vera heiðarlegur. Mér finnst
ég verða að gefa aðdáendum
okkar skýringu á því sem hefur
skeð, því ég er viss um að þó
við hefðum bara staðið á haus
hefði allt orðið vitlaust!
Rory gerði í raun og veru allt
sem hann mögulega gat til að
láta okkur finnast við minni-
máttar og hann stórstjarnan.
Hann átti það meira að segja til
að skipta sér alls ekkert af okk-
ur á sviðinu, byrja á einhverju
lagi og fara svo út í eitthvað allt
annað, og stundum tók hann
þrjú „sóló-númer“ í röð. Já,
hann var hreinlega að reyna að
skemma fyrir okkur.“
Það verður allavega gaman
að fylgjast með hvað Rory
Gallagher ætlast fyrir í fram-
tíðinni, en þeir John og Richie
hafa þegar stofnað nýja hljóm-
sveit sem ber nafnið STUD. -—
John hefur einnig sagt:
„Persónulega hef ég mesta trú
á þriggja manna hljómsveitum
og þá með því hugarfari að allir
séu jafnir og enginn sé álitinn
meira en annar. Þetta sífellda
„Rory þetta-og-hitt“ var að gera
mig vitlausan."
☆
nýjan leik,“ segir ALAN WHXTE-
HEAD, trommuleikarinn.
Marmalade hefur aldrei verið það
sem kallað er „underg;round‘<-hljóm-
sveit, en engu að síður léku þeir i
vor á hljómleikum þar sem nokkrar
þesslags hljómsveitir léku, þar á
meðal FAMILY. „Þeir eru að gera
eitthvað allt annað en við,“ segir
GRAHAM KNIGIIT, bassagítarleikar-
inn. „En okkur var tekið á nákvæm-
lega sama hátt, og þctta fólk hefur
yfirleitt aldrei verið feimið að láta
skoðanir sínar í ljós. Þetta voru
nefnilega mestmegnis stúdentar.“
Alan Whitehead, sem er ekki eins
mikill tónlistaráhugamaður og hinir,
hefur viðurkennt að það sem hann
sé hrifnastur af í sambandi við Mar-
malade sé „glanshliðin“ á málinu.
„Það eina sem þeir hafa áhuga á er
músík, en ég hef meira gaman af að
fara í partý, sækja fíha staði og
hitta skemmtilegt fólk sem er í fín-
um fötum. Jú, og svo þykir mér
ákaflega gaman að spila. Jafnvel eft-
ir þessi sex ár hef ég gaman af því.
Það er engu líkt að spila á trommur:
Maður fær algjöra útrás á því.“
Það hefur orðið breyting á Mar-
malade, það viðurkennum vlð öll, og
Framhald á bls. 48
32 VIKAN 50- tw.