Vikan - 08.04.1971, Blaðsíða 55

Komið og skoðið
úrvalið frá
SO/M/M ER EsiE
Somvyl veggklæðning, áferðar- Tapisom gólfteppi, einlit og mynztruð.
falleg, endingargóð, hentar alls staðar. Tapisom S-1000 og S-300 I íbúðir,
Tapisom Super 600 í skrifstofur, stigahús,
skóla og veitingahús.
Tapiflex gólfdúkur, sterkur,
þægilegur að ganga á.
Grensásvegi 22-24
símar 30280, 32262
Sommer teppin hafa alþjóðlegt
vottorð um endingu.
ÓTRÚLEGA STERK
Karl-Erik hringdi til mín á
skrifstofuna og spurði hvað ég
héldi að Björn gerði í sam-
bandi við tilboðið.
— Hann vill ekki sjá þetta
hlutverk, hann vill leika eitt-
hvað sem hefur boðskap til
fólksins.
—- Geturðu ekki reynt að
tala við hann. Hann yrði stór-
kostlegur í þessu hlutverki.
Eg lofaði að reyna, en ég
veit fyrirfram að það er til
einskis. Þegar ég kem heim og
hengi frá mér kápuna, heyri
ég raddir innan úr stofunni.
Þegar ég opna dyrnar, sé ég að
Björn situr í sófanum og við
hlið hans á gólfinu situr ung
stúlka. Þau halda á hlutverka-
heftum. Stúlkan rís á fætur,
þegar ég kem inn.
— Blessuð, segir Björn, —
þetta er Ann-Charlotte. Hún er
að sækja um pláss í leikskól-
anum og ég hef lofað að hjálpa
henni við inntökuverkefnið.
Ann-Charlotte er reglulega
lagleg. Hún er lítil og grann-
vaxin með sítt rauðbrúnt hár.
Hún réttir mér höndina og
brosir yfirlætislega.
En gaman að hitta yður. Eg
hef alltaf verið hrifin af mann-
inum yðar, hann er mín hetja.
Ég hef horft á Brecht-stykkið
sjö sinnum. Þér verðið að við-
urkenna að Björn er dásamleg-
ur í hlutverki sínu. Ég varð
himinlifandi þegar hann lofaði
að hjálpa mér undir inntöku-
prófið.
— Ann-Charlotte er líka hús-
leg, segir Björn. •— Hún bjó til
hádegisverð handa okkur. Ung-
verskt gúllas.
Björn og Ann-Charlotte horfa
hvort á annað og hún flissar
að einhverju sem skrifstofu-
þrællinn skilur ekki.
Ég fer fram í eldhúsið til að
undirbúa miðdegisverðinn. Eld-
húsið er fullt af óhreinum disk-
um og ílátum. Ungverska gúll-
asið hefur greinilega þurft
mörg ílát, skálar og skaftpotta.
Ég verð að byrja á uppþvott-
inum. Matarleifarnar eru harð-
ar í skaftpottinum, það er held-
ur ekki hægt að ætlast til að
leiklistarnemi láti sér detta í
hug að láta vatn standa í þeim.
Ann-Charlotte ætlar ekki að
borða með okkur, hún er boð-
in að borða á Leikhúsgrillinu.
Við sátum þögul við mat-
borðið. Mér finnst ég vera eitt-
hvert kerlingarskass. Það er
greinilegt hvernig andrúmsloft-
ið breyttist, þegar ég kom heim.
— Hve lengi ætlarðu að
hjálpa henni? spyr ég.
— Ég veit það ekki ennþá.
Hún er reglulega indæl stúlka
og hún er mjög vel gefin.
— Hún er nú svolítið til-
gerðarleg, segi ég og berst við
afbrýðisemina.
-—■ Já, hún hefur ýmsa galla,
sem nauðsynlegt er að losa
hana við, en það er þess vert
að reyna það.
Ég tek af borðinu og þvæ
upp, það er minnsta kosti
verk sem ég get leyst af hendi.
Mér finnst lífið verða æ erf-
iðara með hverjum degi sem
líður. Þegar ég kem heim sitja
þau Ann-Charlotte og Björn
með hlutverkaheftin. Stundum
hafa þau búið til mat, en stund-
um hefur Björn farið út og
keypt roast-beef og reyktan
lax og þau svo smurt brauð.
Þar stend ég svo með pylsur
í töskunni minni og finn hvern-
ig smásálarskapur hversdags-
leikans leggst yfir mig eins og
grátt teppi.
Þau þvo aldrei upp, enda
ekki ástæða fyrir þau að eyða
sínum dýrmæta tíma, þar sem
ég kem alltaf örugglega heim.
Nú stend ég í eldhúsinu enn-
þá einu sinni. Ég hef lokað
dyrunum að stofunni, en samt
heyri ég til þeirra. Allt í einu
er hurðin rifin upp og Björn
kemur út í eldhúsið.
— Þarftu endilega að fram-
leiða allan þennan hávaða? Við
erum með atriði sem er mjög
erfitt og það er ómögulegt að
hafa hugann við það, þegar
þetta diskaglamur er í eldhús-
inu.
Ég stend grafkyrr og virði
Björn fyrir mér. Ég finn hvern-
ig uppþvottavatnið drýpur af
fingrum mínum. Ég finn sárt
til auðmýkingarinnar. Ann-
Charlotte stendur líka stjörf,
hún horfir á Björn með til-
beiðslu í augunum. Ég segi ekki
neitt, en þó langaði mig mest
til að æpa. Ég finn fyrir sárri
þörf til að þrífa í hárlubbann
á Ann-Charlotte og fleygja
henni á dyr.
En ég stilli mig. Ég fer fram
í forstofuna og sæki tösku í
skápinn. Róleg en ákveðin set
ég fötin mín niður í hana.
Björn hafði á réttu að standa,
það er betra að vera ekkert að
því að gifta sig. Það er mun
auðveldara að taka saman eig-
ur sínar og fara, þegar það
sýnir sig að ekki er hægt að
búa saman. Þá verður enginn
sársaukafullur skilnaður, ein-
faldlega hverfa. Ég finn tárin
svíða mig í augun. Án þess að
kveðja geng ég út um dyrnar.
Ég vakna við það að síminn
hringir. Ég sný mér við í svefn-
rofunum og lít á klukkuna, hún
er ekki nema sex. Síminn hring-
ir aftur og ég heyri að mamma
tekur hann. Hún ber að dyrum
hjá mér.
— Gunnilla, ertu vakandi?
Björn er í símanum, hann vill
tala við þig.
— Ég vil ekki tala við hann,
segðu honum að ég sé sofandi
og vilji ekki láta trufla mig.
Hann hringir á hverjum
morgni, en ég tala aldrei við
hann. Þannig hefur það gengið
í fjórtán daga, fjórtán langa og
leiðinlega daga. Ég hef séð í
blöðunum að nú er loksins hætt
að sýna Brecht-stykkið. Ég er
forvitin að vita hvað hann ger-
ir nú.
í dag hefur hann ekki hringt.
Ég bíð eftir því. Ekki vegna
þess að ég hafi hugsað mér að
tala við hann, en ég er óróleg,
vegna þess að hann hefur hringt
á hverjum morgni. Nú verð ég
að fara á skrifstofuna, annars
kem ég of seint. Þegar ég kem
út á götuna er komin ausandi
rigning. Ég hika svolítið í dyr-
unum og íhuga hvort ég eigi
ekki að hlaupa upp aftur og ná
í regnhlíf. Þá kem ég auga á
Björn. Hann stendur á gang-
stéttinni við hliðið. Hann er í
dýra frakkanum sínum og hann
er gegnvotur. Ég finn að ég
roðna.
— Hvað ertu að gera hér?
— Ég er að bíða eftir þér.
— Hefurðu staðið hérna
lengi?
— Heila eilífð, en það er
reyndar aðeins síðan klukkan
sex í morgun. Augu okkar
mætast. Ég finn sárt til þess
hve ég þrái að finna arma hans
umvefja mig. Eg lít niður, ég
er hrædd um að augu mín komi
upp um mig.
— Ég verð að flýta mér til
14. TBL. VIKAN 55