Vikan - 08.04.1971, Blaðsíða 34

Á MEÐAN
BÍLSTJÓRARNIR
VORU Á BALLI
Ný og spennandi framhaldssaga eftir Mignon G. Eberhart 2. hluti
„Vandinn er sá, að þú sagðir sannleikann. Og þeim finnst hann
mótsagnakenndur. £g á við, að ef John var á lífi ogtalaði
við einhvern þegar þú komst, þá hlýtur hann að hafa verið myrtur, á
meðan þú varst þarna. Samt fullyrðir þú, að þú hafir
ekki heyrt neitt skot..
rð yfirlögregluþj ónsins
hringsóluðu í. höfðinu á
mér:
— Þér voruð ein í húsinu.
. . . Þér voruð með blóð á
höndunum. . . . Þér reynduð að
stinga af. . . . Byssan yðar
fannst á gólfinu. .. . Fröken
Bennet, þér eruð tekin föst
sökuð um morð. . . .
Dyrunum var hrundið upp,
og Bill kom hlaupandi inn í
fatageymsluna. Hann leit á mig
og síðan hina og hrópaði:
— Hvað er eiginlega á seyði
hér?
Wilkinson yfirlögregluþjónn
sagði honum alla söguna og
Bill varð stöðugt fölari í and-
liti. Þegar hann hafði heyrt
alla söguna, gekk hann til mín
og spurði:
— Var það einmitt þannig,
sem þetta gerðist?
Ég neyddist til að svara ját-
andi, því að það sem Wilkin-
son hafði sagt, var satt svo
langt sem það náði.
■ Bill leit á Harpo.
— Hundurinn hlýtur að hafa
'skilið eftir sig blóðspor bæði í
stiganum og á teppinu í skrif-
stofunni. . . .
Hann þagnaði, þegar Wilkin-
son hristi höfuðið. Fjöldi
manns hafði gengið bæði um
stigann og skrifstofuna, svo að
þar var allt útatað í sporum.
— Það verður erfitt að finna
sporin, jafnvel þótt hundurinn
hafi verið á skrifstofunni, sagði
Wilkinson. — Viljið þér koma
upp, doktor Ransome?
Bill klappaði á öxlina á mér.
— Vertu róleg, sagði hann.
— Þetta lagast allt.
Yfirlögregluþjónninn tók
kápuna mína og lagði hana yf-
ir handlegg sér. Önnur ermin
var enn vot, þar sem ég hafði
reynt að þvo blóðið úr henni.
Síðan var ég ein aftur. Ég veit
ekki hve langur tími leið, þar
til Jimmy kom, en ég heyrði
hann tala við lögregluþjóninn
fyrir utan dyrnar hjá mér og
síðan kom hann inn til mín.
Fyrir þremur árum var ég
trúlofuð Jimmy. Þá var ég átj-
án ára og var sannfærð um, að
enginn maður á jarðríki jafn-
aðist á við hann. Ekkert gat
haggað þessari sannfæringu
minni, þar til Jimmy sagði mér
upp og losaði sig við mig. Hann
gerði það reyndar á skemmti-
legan og lævisan hátt og kvaðst
meðal annars vona, að við yrð-
um alla tið „góðir vinir“. En
svo rann upp sá dagur, að ég
elskaði ekki Jimmy Ransome
lengur og gat heldur ekki skil-
ið, að ég skyldi nokkurn tíma
hafa gert það. Það gerðist um
leið og Bill kom til sögunnar.
— Þeir hringdu til mín í
klúbbinn, sagði Jimmy. — Ég
trúi þessu ekki. Þeir segja, að
hann hafi verið skotinn og að
þú hafir verið stödd hér í hús-
inu. Er þetta satt?
Eg sagði honum það sem ég
vissi, en minntist ekkert á, að
ég hefði verið tekin höndum
og að þeir hefðu fundið byss-
una mína. Ég þagnaði um leið
og lögregluþjónninn stakk
höfðinu inn í dyragættina og
sagði:
— Þér eruð beðinn um að
koma upp, herra Ransome.
Og enn var ég orðin ein. Ég
reyndi að muna, hvenær ég
hefði síðast séð byssuna. Ég
hafði fengið hana hjá Bill.
Honum fannst, að ég yrði að
hafa eitthvað til þess að verja
mig með, fyrst ég byggi ein.
Ég geymdi hana alltaf í skjala-
skápnum og mundi ekki eftir
því, að ég hefði séð hana svo
mánuðum skipti.
Maður kom og tók fingraför
af mér, og loks kom svo Bill
aftur.
— Þetta er í lagi, sagði hann.
— Við getum farið.
Hann rétti mér regnkápu,
sem leit út eins og tjald, og
lagði hana yfir axlir mér.
— Kokkurinn á þessa kápu,
sagði hann.
Jimmy kom hlaupandi niður
stigann um leið og við gengum
út.
Ég spurði ekki neins. Ég
hugsaði ekkert um töskurnar
með áhöldunum mínum, sem
ég hefði átt að taka með mér
heim. Ég hugsaði um það eitt,
að kraftaverk hefði gerzt og
að ég væri orðin frjáls aftur.
En á síðustu stundu hljóp ég
til baka og hleypti Harpo út
úr fatageymslunni. Einhver
varð að gæta hans, og ég vissi
ekki, hvað lögreglan ætlaði sér
að gera við húsið.
— Aktu á undan, sagði
Jimmy. - - Bíllinn minn stend-
ur hérna neðar í götunni.
TDill settist við stýrið. Þegar
*-'við vorum komin út á göt-
una, hyerði annar bíll xzðóá
una, beygði annar bíll upp að
húsinu og þjónninn Everett og
kona hans Rosie, sem hafði
svo að lögreglan hlaut að hafa
sótt þau á bílstjóraballið til
Þau voru samkvæmisklædd,
verið kokkur Johns, komu út.
þess að yfirheyra þau.
— Það var Brannigan, sem
bjargaði málinu, sagði Bill. —
Ég veit ekki, hvað hann sagði
við lögregluna, en yfirlögreglu-
þjónninn sagði að minnsta
kosti, að við mættum fara.
— En kápan mín?
— Hún verður send á rann-
sóknarstofu ásamt byssunni.
Þú hefur vonandi ekki hreyft
við neinu?
— Nei. Þetta hlýtur að hafa
verið innbrotsþjófur, Bill, er
það ekki?
Hann hugsaði sig um.
— Var það rödd Johns, sem
þú heyrðir?
— Ég veit það ekki. Radd-
irnar voru svo ógreinilegar.
Dyrnar hljóta að hafa verið
lokaðar og. . ..
— Voru þetta karlmanns-
raddir?
— Já . . . já, ég er viss um
það.
— En þú heyrðir ekkert
skot?
— Nei, bara raddir. Og á
eftir varð allt hljótt.
— Spurðu þeir, hve lengi þú
varst í baðherberginu?
— Já. Það geta varla hafa
verið meira en tvær eða þrjár
mínútur.
Hann leit snöggt á mig.
— Vandinn er sá, að þú
sagðir sannleikann. Og þeim
finnst hann vera mótsagna-
kenndur. Ég á við, að ef John
var á lífi og talaði við einhvern
þegar þú komst, þá hlýtur
hann að hafa verið myrtur á
meðan þú varst þarna. Samt
fullyrðir þú, að þú hafir ekki
heyrt neitt skot.
34 VIKAN 14. TBL.
iílf
Éf:r mm
t
'v:
■ • ■
•.;
'Z-
En ég heyrði það ekki.
Og ég mundi hafa heyrt það,
ef.. . .
— Ég veit það. Ég þekki þig,
Pat. En þeir . .
— Þeir trúa mér ekki.
- Við vitum með vissu, að
þú hefur ekki drepið hann,
sagði Bill. — Það er munur-
inn.
— Ég vildi óska, að ég hefði
komið fyrr, hélt Bill áfram
eftir nokkra þögn. — Og ég
vildi óska, að þú hefðir haft
lögfræðing við hlið þér. Hann
mundi hafa séð til þess, að þú
segðir ekki... .
Hann þagnaði, en hélt síðan
áfram:
- En það hlýtur að vera
einhver lausn á málinu, og hún
hlýtur að koma í ljós fyrr eða
síðar. Við verðum að láta
rannsóknina ganga sinn gang.
Þeir spurðu mig, hvort nokkru
hefði verið stolið. En ég sá
ekki betur, en allt væri þarna
á sinum stað. Þeir spurðu líka,
hvort John hefði átt nokkra
óvini, en ég veit ekki til, að
hann hafi átt í verulegum úti-
stöðum við neinn.
— Jú, við mig, sagði ég.
-—• Það er ekki nein ástæða
til að fremja morð. Fólk frem-
ur ekki morð, af því að lán
fellur í gjalddaga. Þeir finna
bréfið frá föður þínum, en þeir
vita ekki, að John hafði í
hyggju að sölsa undir sig allar
eigur þínar. Ég talaði við hann
eftir hádegið í gær. Ég reyndi
að fá hann til að falla frá öll-
um kröfum á hendur þér.
— En hann vildi það ekki.
Ég talaði líka við hann í gær.
Hann kom einmitt, þegar ég
var búin að þjálfa Harpo. Hann
sagði, að ég yrði að flytja frá
hundabúinu mínu fyrir fyrsta
næsta mánaðar.
Það fór hrollur um mig, þeg-
ar ég hugsaði um þann John,
sem ég hafði talað við í gær
og þann, sem ég hafði séð í
dag.
Sagan af láninu var í stuttu
máli þessi:
John Ransome hafði lánað
Framhald á hls. 48.
14. TBL. VIKAN 35