Vikan - 13.05.1971, Qupperneq 41

ar heim kom og hún fór að at-
huga efnahag sinn, varð henni.
ljóst, að hún varð að draga til
muna úr útgjöldunum, ef hún
átti að geta tryggt sér og
drengnum fjárhagslegt öryggi í
framtíðinni. Þegar hún hafði
rætt málið við Lögfræðing
frænku sinnar heitinnar, ákvað
hún að selja húsið. Það hafði að
sjálfsögðu vakið óskipta athygli
bæjarbúa, þegar hún kom heim
aftur frá Kanada með son syst-
ur sinnar og fyrrverandi unn-
usta síns. Það varð að minnsta
kosti til þess að rifja upp
hneykslið, og til þess að það
bitnaði ekki á Óla litla fluttist
hún með hann til höfuðborgar-
innar, þ^r sém hún tók íbúð á
leigu.
Þegar er vika var liðin, var
hún farin að venjast þessari
lifsvenjubreytingu. Enn varð
hún þó að ætla sér af, svo að
annríkið yrði henni ekki um
megn, en stolt hennar og
ánægja gerði meir en vega upp
á móti þreytunni og svefnleys-
inu, þegar henni tókst að ljúka
því dagsverki, sem hún hafði
sett sér fyrir. En enda þótt allt
gengi vonum framar, varð
henni oft ósjálfrátt að óska, að
hún hefði einhverja manneskju,
sem hún gæti leitað ráða hjá,
þegar einhverja óvænta örðug-
leika bar að höndum. Það
bjuggu fimm aðrar fjölskyldur
við þennan sama stigagang, en
svo var að sjá sem þær ynnu
allar að heiman, að minnsta
kosti heyrðist hvorki frá þeim
hósti né stuna allan daginn.
Öðru hverju heyrði hún þó að
einhver kom eða fór um dyrnar
að ibúðinni, sem lá næst henn-
ar, en ekki hafði hún þó séð
neinn þaðan enn sem komið
var.
Svo gerðist það einn morgun-
inn, að Óli litli skokkaði fram á
ganginn, á meðan hún var að
tína upp kartöfluhýði. sem hún
hafði misst á gólfið. Þegar hún
veitti honum eftirför, lá hann
á hniánum við bréfraufina á
hurðinni að nágrannaíbúðinni
og hélt á banana í höndum sér
heldur en ekki hróðugur. Hún
bar hann inn til sín, en sá svo
eftir því að hún skyldi ekki
hafa hringt dyrabjöllunni og
þakkað þessum vingjarnlega
granna eða grönnum sínum fyr-
ir drenginn, hugsaði þó sem svo,
að eflaust ætti hún eftir að
kynnast þeim eitthvað og þá
gæti hún bætt fyrir þessa
gleymsku sína.
Það fékk hún óvænt strax
daginn eftir, þegar hún var áð
koma utan úr búð og bar Óla
litla í fangi sér upp stigann.
Hún heyrði dyrunum að ná-
grannaíbúðinni skellt í lás, og
maður nokkur kom niður stig-
ann. Hún hugðist heilsa honum
með brosi, en bar um leið
kennsl á hann...
Það var Jan.
— Annetta, hrópaði hann upp
yfir sig, og svipurinn lýsti í
senn undrun og sterkri geðs-
hræringu. — Ertu.... á leið-
inni upp til min?
Hún starði á hann, en skildi
von bráðar, hvað hann átti við.
— Ég... ég bý líka á þriðju
hæð, stamaði hún loks.
— Já, auðvitað. Það hefði ég
átt að geta sagt mér sjálfur.
— En þú? Nafnið þitt stend-
ur ekki á hurðinni?
— Nei, það er kunningi minn’
verkfræðingur, sem á ibúðina,
en fyrirtækið, sem hann vinnur
hjá, hefur sent hann til Suður-
Ameríku, þar sem hann dvelst
svo í tvö til þrjú ár. Ég fékk
því íbúðiha að láni þann
tíma ...
— Já, einmitt, sagði hún til
þess að segja eitthvað.
Óli litli hafði skriðið upp
stigaþrepin. Jan tók hann í fang
sér.
— Við þekkjumst þegar,
mælti hann og brosti. — Fóst-
ursonur þinn, er ekki svo? Ég
hitti gamla kunningja um dag-
inn, sem sögðu mér af Kanada-
för þinni. Þér ferst vel, er þú
tekur systurson þinn að þér eft-
ir það, sem á undan var geng-
ið... Rúið þið ein saman?
Hún kinkaði kolli lítið eitt,
um leið og hún lyfti innkaupa-
töskunni eins og til merkis um,
að samtalinu væri lokið. Hann
setti Óla gætilega niður á stiga-
pallinn.
— Það var gaman að sjá þig
loks aftur, Ánnetta, mælti hann
rólega.
Hún hraðaði sér með Óla inn
í íbúðina. Þegar inn kom, hneig
hún sem örmagna niður í stól.
Það var þó sannarlega kald-
hæðni örlaganna, að hún skyldi
einmitt búa við hlið manni, sem
hún vildi sízt af öllu hitta. Og
enda þótt þessir óvæntu endur-
fundir hefðu gert henni ræki-
lega bilt við, brá henni þó enn
meir við það að komast að raun
um, að tilfinningar hans gagn-
vart henni voru enn hinar
sömu. Geðshræring hans og
augnatillit höfðu fullvissað
hana um það betur en nokkur
orð hefðu getað gert. Hann
hafði fyllstu ástæðu til að sýna
henni fyrirlitningu og kulda,
eins og hún hafði komið fram
við hann, en hann unni henni
LÆKNIR
RÆÐIR AF
HREINSKILNI
UM
semá
erindi til
allra hjóna