Vikan - 13.05.1971, Side 44

MIÐA
PREIMTUIM
HILMIR HF
SKIPHOLTI 33 - SÍMI 35320
göngumiða að frumsýningu í
leikhúsinu í kvöld, sagði hann
og lét sem ekkert væri. —
Mamma er fús til að gæta Óla
litla. Þú vildir kannski snæða
með mér kvöldverð, áður en
sýningin hefst? Ég er á leiðinni
til skrifstofunnar, en ég kem
heim aftur um fimmleytið.
Hún hikaði andartak. Það
væri dásamlegt að fara í bezta
kjólinn sinn og koma á manna-
mót eina kvöldstund. En ef hún
færi út með Jan, mundi það
verða upphaf að atburðarás sem
hún réði ekki við. Þótt hún
hefði fyrir löngu leitt hann í
öndvegi hjarta síns, varð end-
urminningin um hennar eigin
svik við hann til þess, að hún
neitaði að viðurkenna það fyr-
ir sjálfri sér.
— Nei, þakka þér fyrir, sagði
hún og skellti á hann hurðinni.
Hún kepptist við vinnuna, til
þess að hún fengi ekki ráðrúm
til að iðrast. Þegar á leið dag-
inn, setti hún pott með þvotti í
yfir gaslogann, en ætlaði svo að
koma upp vindutjaldinu, sem
fallið hafði úr hengslum sínum,
og nota til þess tímann, meðan
vatnið væri að hitna á pott-
inum. Með naglaþjöl í annarri
hendi, þar eð hún átti ekki neitt
skrúfjárn, steig hún upp á stól
og hugðist síðan klífa upp í
gluggakistuna, en missti þá
jafnvægið og féll yfir sig niður
á eldhúsgólfið, slóst á leiðinm
utan í stálklædda brúnina á
eldhússborðinu og sortnaði fyr-
ir augum.
Þegar hún vaknaði aftur til
meðvitundar, lá hún ankanna-
lega skökk og snúin á eldhúss-

%
tannduftið
sem gerir
gular
tennur
Kristján
Jóhannesson
heildverzlun
Laugarnesvegi 114
sími 32399
gólfinu, en mátti sig hvergi
hreyfa fyrir óbærilegum sárs-
auka í mjöðmum og öxlum. Óli
litli stóð í eldhússdyrunum.
Hún reyndi að brosa til hans,
en tókst það ekki nema í með-
allagi. Hann seildist eftir púð-
urdósinni hennar, hún hlaut að
hafa stjakað við litlu handtösk-
unni sinni í fallinu, því að ým-
islegt smádót úr henni lá út um
allt eldhússgólf. Og Annetta
reýndi að rísa á fætur, en það
varð einungis til þess, að hún
missti meðvitund aftur.
Óli sat á gólfinu og lék sér
að seðlaveskinu hennar, þegar
hún rankaði við. Hún lá kyrr
og reyndi að átta sig. Þá veitti
hún athygli einhverjum annar-
legum nið, vatnið var farið að
hversjóða í pottinum. Og allt í
einu varð henni ljós sú hætta,
sem yfir vofði. Innan skamms
mundi sjóða upp úr pottinum
og vatnið slökkva gaslogann, en
þá hlaut gasið að streyma út
óhindrað. Fólkið í íbúðinni á
hæðinni fyrir neðan var ekki
komið heim enn þá. Og Óli litli
skildi að sjálfsögðu ekki neitt.
Hvað sem það kostaði, varð hún
að rísa á fætur og skrúfa fyrir
gasið, en um leið og hún reyndi,
féll hún enn í öngvit.
Andartaki síðar heyrði hún
það gegnum dvalann, að suðu-
niðurinn í pottinum jókst. Hún
varð að kalla á hjálp, áður en
það yrði um seinan. — Og þá
mundi hún skyndilega eftir Jan
Hann hlaut að vera á leiðinni
heim, — en hvernig átti hún að
ná sambandi við hann? Óli...
hún fór að gráta af geðshrær-
ingu, þegar henni kom ráðið í
hug. Hann var svo ungur, að
ekki þýddi að reyna að gera
honum það skiljanlegt með
bendingum, að hann skyldi
stinga dótinu úr handtöskunni
hennar út um bréfraufina á
hurðinni. Hún leit á hann í bæn
og örvæntingu.
— Gefa pabba ... sagði hún
allt í einu og vissi ekki, hvern-
ig henni datt það í hug. — Gefa
pabba, endurtók hún og benti
á smádótið á gólfinu.
Og Óli skildi... Hann brosti
hreykinn, þegar hann hljóp
fram að hurðinni með seðla-
veskið hennar, og svo heyrðist
smellur í speldinu. Og svo bar
hann fram varalitinn hennar,
púðurdósina, vasaalmanakið og
sígarettuveskið. Loks stakk
hann lyklakippunni út um bréf-
raufina, lagðist síðan á hnén og
beið þess, að Jan kæmi og byrj-
aði leikinn. Um leið sauð upp
úr pottinum, loginn slokknaði
og Annetta fann gasþefinn
leggja að vitum sér. Hún ósk-
aði þess og bað, að Óli litli
kæmi ekki inn í eldhúsið, og
þegar það ekki varð, hugsaði
hún méð sér, að hún mætti vera
Jan innilega þakklát fyrir, að.
hann skyldi hafa tekið slíku
ástfóstri við drenginn þrátt fyr-
ir framkomu þennar.
Óli sat og beið við bréfrauf-
ina. Gasmóðan var orðin svo
mikil, að Annetta fann til höf-
uðþyngsla. Hún heyrði útidyra-
hurðinni hrundið upp og síðan
skellt að stöfum. Aridartaki síð-
ar skríkti Óli ánægjulega. Hún
reyndi að kalla á Jan, en rödd-
in kafnaði í kverkum hennar.
Hún hejrrði, að hann ræddi eitt-
hvað við drenginn gegnum
bréfraufina og að þeim kom vel
ásamt. Svo varð skyndilega
þögn.
— Annetta! hrópaði Jan, —
Opnaðu, Annetta...
Og loks tókst henni að kalla:
— Lyklarnir liggja á dyra-
þurrkunrii...
Henni sortnaði enn fyrir aug-
um. í gegnum húmdökka móðu
sá hún Jan birtast í dyrunum.
Svo heyrði hún hratt fótatak
hans og að hann opnaði í skyndi
alla glugga og dyr. Hún fann
hressandi gust á andliti sér . . .
• — Hamingjan góða, sagði Jan
titrandi röddu. — Hvað hefur
komið fyrir?
, — Ég datt niður af stól og
hef víst meitt mig talsvert,
svaraði hún grátandi. — Ó, Jan,
ég var orðin svo hrædd um, að
þú kæmir ekki fyrr en allt yrði
um seinan.
—- Það býr læknir á næstu
hæð hérna fyrir ofan, sagði Jan.
-— Við urðum samferða inn úr
dyrunum. Við skulum skreppa
og sækja hann, Óli minn.
Hann tók drenginn á arm sér
og hljóp við fót fram ganginn.
Læknirinn kom andartaki síðar.
Eftir nokkra athugun kvað
hann meiðslin ekki hættuleg,
— tognun í mjöðm og hand-
leggurinn úr lið um öxl, — en
að sjálfsögðu yrði hún að kom-
ast sem fyrst í sjúkrahús. Og
hann bauðst til að hringja á
sjúkrabíl.
Jan setti Óla litla gætilega á
gólfið og kraup við hlið Ann-
ettu.
— Hvernig fer nú með Óla,
á meðan ég ligg í sjúkrahúsinu?
spurði hún hikandi.
— Hafðu engar áhyggjur af
því, ástin mín, svaraði hann
blíðlega og kyssti hana á kinn-
ina. — Fyrst fylgjum við þér til
sjúkrahússins, og svo fer ég
með hann heim til mömmu, —
en þó því aðeins, að þú lofir
44 VIKAN 19. TBL.