Vikan - 19.04.1972, Blaðsíða 45

mascDDM
IFILTUTriNDINCBS
TMEEKII
Bezta lausnin
mælalaust
PIRA-SYSTEM
ÓDÝRT - TRAUST -
ENGIN SKRÚFA EÐA
NAGLI í VEGG
HÚS OG SKIP
NORÐURVERI
HÁTÚNI 4A.SÍMI 21830
yjósa, sökum þess mikla hita
sem var í loftinu og hafði ver-
ið alla undanfarna daga. Sem
sé, það hafði verið mikill hiti
og sólskin undanfarna logn-
daga, hálfgert Miðjarðarhafs
loftslag eða Mallorka loftslag,
svo við vorum orðnir útitekn-
ir oð sólbrúnir í túrnum. Ég
var þess vegna hálf hræddur
\ ið gerjun í lifrinni og að
tunnurnar myndu springa utan
af öllum grútnum, sem við vor-
um búnir að sanka að okkur.
Ég hrökk upp af þessum
hugleiðingum mínum við það
að karlinn kallaði til mín og
bað mig að sækja einglyrnið,
þ.e. einpípusjónauki mikinn. Ég
hljóp fram í lúkar (eh hann
var eina vistarveran á koll-
unni) og færði karlinum kík-
inn. Hann bauð mér strax að
horfa í hann og beina honum
að sjávarfletinum við hafs-
brún. Ég tók við kíkinum.
beindi honum þangað sem
karlinn sagði, en sá ekkert
markvert, fyrr en ég beindi
sjónaukanum lengra til hægri.
Þá sá ég reykjarmökkinn, sem
gert hafði karlinn svo óróleg-
an. „Það er reykjarmökkur
þarna,“ sagði ég og rétti karl-
inum sjónaukann aftur. „Ég
liafði &run um það,“ anzaði
karlinn um leið og hann sneri
kollunni meira til lands. Já,
allur var varinn góður á þess-
um tímum og gott að kómast í
landvar eða innfyrir landhelg-
islínuna, þótt ekki væri hún
mikils metin af striðsaðilum
oft á timum. Mér varð aftur
litið út að hafsbrún og sá nú
koma i ljós gráan, öslandi
skipsskrokkinn. Karlinum var
það einnig orðið ljóst, því hann
setti á fulla ferð til lands. En
undan drógum við ekki, þvi
brátt sáum við að þetta var
herskip, sem gekk miklu hrað-
ar en kollan okkar. Eftir
skamma stund sáum við með
berum augum og greinilega, að
þetta var grámálað herskip,
sem stefndi á okkur óðfluga.
En hvort það var þýzkt eða
enskt, sáum við ekki enn, þar
eð það var of langt í burtu
frá okkur til að greina það. En
reykjarmökkinn og kúluna,
sem í þessari sömu andrá fél)
i sjóinn rétt fyrir framan
stéfnið á kollunni, gátum við
ekki miskilið. Kúlan var stöðv-
unarmerki og því var bezt að
hlýða, hver sem átti í hlut.
Karlinn stöðvaði því vélina og
lét kolluna reka. Brátt sáum
við, að þetta var enskur bryn-
dreki. Hann var • kominn að
okkur eftir skamma stund.
Hann hægði ferðina, sneri bak-
borðshjlið að okkur, setti út
bát og lét nokkra menn fara i
hann og reru þeir yfir til okk-
ar. Tóti og Geiri voru nú
komnir upp á dekk til okkar
og gláptu undrandi. Það var
eins og þeir hefðu aldrei séð
herskip áður. Aftur á móti lék
karlinn við hvern sinn fingur
og virtist æstur af fjöri, en ég
var aftur ó móti fölur og fram-
lágur sökum hræðslu. Ef þeir
sökktu nú kollunni, eða ef þeir
færu með okkur til Leirvíkur
og settu okkur i fangabúðir
þar? Um þetta snerust hugs-
anir mínar, þegar ég tók eftir
því, að karlinn var að kalla
eitthvað til okkar. Hann var
þá að biðja okkur að rétta
Bretunum hjálparhönd. Ég
greip krókstjakann og rétti
hann eitthvað út í loftið. Ég
fann að hann stöðvaðist í ein-
hverju mjúku og dró hann því
snögglega að mér, en heyrði
þá voðalegt öskur og hætti,
þegar ég opnaði augun og leit
eftir. Sá ég að ég hafði krækt
krókstjakanum í gegnum aðra
buxnaskálmina yfirmannsins
og rifið út úr. Nú létu þeir eins
og ekkert hefði komið ^fyrir.
og ræðararnir þrír festu bátn-
um við kolluna. en aðrir þrír
broshýrir og borðalagðir
stukku um borð. Þeir voru svo
borðalagðir og orðuböndum
skreyttir, að við fengum of-
birtu i augun. „Hvar er skip-
stjórinn?" spurði einn, er virt-
ist vera hæst settur eða í það
minnsta var hann mest borða-
lagður og bar flest orðuböndin.
Ég gat aðeins bent þegjandi
aftur eftir, á karlinn, en engu
orði kom ég upp sökum
hræðslu. Sá borðalagði gekk
snúðugt aftur á kolluna og
sneri sér strax að karlinum:
„Ert þú skipstjóri? Talar þú
ensku og með hvaða farm ert
þú?“ jósisá borðalagði út úr
sér. „Já, ég er skipstjórinn og
tala ensku, en ein spurning í
einu er mér nægileg,'1 svaraði
skipstjórinn okkar hæversk-
lega. „Ertu að fiska?" var
spurt. „Nei, ég er með þorska-
lifur á tunnum, sem ég hef
keypt fyrir atvinnurekanda
minn á Seyðisfirði,"
svaraði karlinn. Sá borðalagði
leit fram eftir dekkinu og virt-
ist fyrst nú taka eftir tunnun-
um á dekkinu og þaut framá.
Allir eltu hann af forvitni. „Þú
lýgur, skipstjóri. Þú ert að
færa Þjóðverjum vistir og olíu,
kafbátavistir. Þessar tunnur
innihalda oliu en ekki lifur,
eins og þú segir, skipstjóri,"
þrumaði sá borðalagði. „Kom-
ið með verkfæri," hélt hann
áfram. Við skulfum í hita-
mollunni af einskærri hræðslu
og svitinn rann sem ískalt vatn
niður hrygglengjuna á okkur.
Enginn hafði enn þorað að
segja karlinn ljúga. Hér var
eitthvað illt i uppsiglingu. En
karlinn brosti bara leyndar-
dómsfullur og rétti þeim borða-
lagða kassa með ryðguðum
verkfærum. Hann tók upp úr
kassanum hamar og naglbít,
en setti hann svo aftur á þak
vélarrúmsins og gekk að tunn-
unum. Ég mundi nú eftir því
að ég hafði séð kúbein frammi
í kolakjallara og hljóp því til
að sækja það. Ég rétti síðan
kúbeinið að þeim borðalagða,
sem var með hvíta tauhanzka
á höndum. Hann greip kúbein-
ið með hanzkaklæddri hend-
inni og leit brosandi til mín um
leið og hann tók við því. Ég
brosti á móti, en þá mundi ég
allt í einu, að hann var með
hvíta hanzka og hvar kúbein-
ið hafði verið. Mér sortnaði
fyrir augum. Það var næstum
liðið yfir mig. En ég gat hark-
að af mér og leit til þess borða-
lagða. Hann var líka orðinn
kolsvartur í framan. Hann
henti frá sér kúbeininu, eins
og hann hefði skaðbrennt sig.
Síðan reif hann af sér hanzk-
ana og þeytti þeim út í sjó.
Hann talaði nú við sina menn
með miklum hávaða og gaura-
gangi. Tóku þeir við verkfær-
unum og fóru að fást við tunn-
urnar. Ég kallaði þá til karls-
ins og spurði hann, hvort hann
ætlaði ekki að vara þá við og
segja þeim frá því, að mikill
hiti hefði verið undanfarið og
að við værum hræddir um að
gerjun og ólga væri komin i
grútinn og að varlega þyrfti
að fara með ilátin. En karl-
inn steinþagði, sneri sér bara
undan og brosti. Hann um það,
hugsaði ég þá lika og sagði
ekkert. Englendingarnir höfðu
nú ráðizt á grútartunnurnar,
tóku þá fremstu og fóru að
bjástra við að ná sponsgatinu
opnu. Þetta var svotil nýkom-
in tunna og því alveg mein-
laus. Þeir náðu stóra lifrargat-
inu opnu, veltu tunnunni á
hliðina og létu alla lifrina
16. TBL. VIKAN 45