Vikan - 13.12.1973, Blaðsíða 54

w. F^n
SKARTGRIPIR
ywu^^ lj^lí
JÖLAGJÖFIN f AR
Modelskartgripur er •gjöf
sem ekki gleymist
Sigmar O.Mariusson
Hverfisgötu 16a.‘Sími 21355
einfaldlega, að þú hefðir farið af
fúsum vilja.
— Hvers vegna kemur þú fram
sem Jóhannes skirari?
— Til að vekja blómin til lifs,
áður en þau troðast undir af her-
mannastigvélum.
Sid settist upp og fór að vefja
vindling.
— Grafirnar þarna... ein er
ný • ■ • •
— Já. Viö vissum ekki hvaö við
áttum að gera. En það er liklega
bezt, Sunny, að þú vitir ekkert um
það.
— Sid, ég verð að fá aö vita það
allt saman, annars verð ég geggj-
uð. Ég mundi eftir þessum gröf-
um og trékrossum. Sú tilfinning
kom oft upp i huga minn og angr-
aði mig. En ég mundi aðeins eftir
fimm gröfum.
—■ Já. Hann var nú búinn að
kveikja i sigarettunni og sogaði
að sér reykinn. — Jæja, við fund-
um dauðan náunga, fyrir nokkr-
um vikum. Ég veit ekki hve lengi
hann hafði legið þarna. Dýrin
höfðu lagzt á náinn.... og fuglarn-
ir.... Við grófum hann.... það var
það bezta sem við gátum gert.
— Þið tilkynntuð það þá ekki?
— Við getum ekki hætt á að fá
lögreglu hingað, lögreglan biður
aðeinsfæris að koma okkur öllum
undir lás og slá. Fólkið kemur og
fer og við getum alls ekki hent
reiður á það, hvern vantar. En við
héldum, að þetta gæti verið Larry
Bowman, sem við höfðum ekki
séð lengi.
— Sid.... Laurel leit undan og
skrifaði i sandinn. — Vorum
við.... vorum við gift?
— Nei, það vorum viö ekki.
Hann hló, einkennilega hvellum
hlátri. — Við þurftum þess ekki....
elskan.... okkur leið samt vel
saman.
Henni hafði verið þetta ljóst,
þegar hann lagði höfuðið i kjöltu
hennar, en hún heföi samt þurft
tima til aö átta sig á þvi. Hún fól
andlitið i höndum sér. Það gat
verið, að Gilchrist læknir hefði á
réttu að standa, að hún væri ekki
undir það búin, aö mæta fortið-
inni.
— Sunny, sagði hann bliðlega,
tók hendurnar frá andliti hennar
og hélt þeim fast i sinum. — Þú
þarft ekki að skammast þin fyrir
neitt, sem milli okkar hefir farið.
Það var allt svo ljúft, Sunny.
— Varstu aldrei forvitinn um
fortið mina?
— Ég hélt það væri eitthvað,
sem þú vildir gleyma. Mér var
sama, þú varst eins og gjöf frá
himnum, Sunny.
Þau sátu þögul um stund og
héldust i hendur. Hún fann fyrir
einhverri óljósri vináttu gagnvart
þessum hógværa skinhoraða
manni, sá eitthvað fagurt bak við
ófritt andlitið. Svo sagði hún hon-
um allt, sem hún vissi um Laurel
Jane Devereux og augu hennar
fylltust tárum, þegar hún minnt-
ist Jimmys. Hann hlustaði róleg-
ur á sögu hennar og lét ekki i ljós
neina undrun yfir henni, svo
furðuleg sem hún var.
— Hvernig hittir þú hann svo
aftur.... manninn þinn, á ég við,
spurði Sid, þegar hún hafði lokið
sögu sinni.
— Ég hafði skrifað nafn hans á
bréfmiða og stungið honum niður
i buxnastrenginn. Getur þú
imyndað þér, hvernig ég hefi
komizt yfir nafnið?
— Nei. En stundum koma hing-
að gömul blöð. Það getur verið að
þú hafir séð það á prenti. En ég
vil nú samt fá að vita, hvers
vegna þú komst hingað núna,
Sunny.
— Ég vildi reyna að komast að
þvi, hvers vegna ég yfirgaf barnið
mitt á sjúkrahúsinu.
Svipur hans bar vott um snögg
vonbrigði, en það stóð aöeins
skamma stund. Laurel andvarp-
aði, stóð upp og burstaði rykið af
kjólnum sinum.
— Skyldi ég nokkurn tima fá að
vita það, sagði hún. — En nú verð
ég að fara heim. Þakka þér fyrir.
— Sunny?
Hún var nú komin út i sólina og
það var svo dimmt i skugganum,
þar sem hannlá, að hún gat varla
greint andlitsdrætti hans.
— Er nokkur von til að þú kom-
ir aftur?
— Nei Sid. Mér þykir fyrir þvi.
— Vertu ekki leið. Vertu ekki
sorgbitin yfir ástinni, Sunny. Ég
bý ennþá yfir miklum kærleik i
sjálfum mér, sagði hann lágt. Það
veitir mér yl, þegar kalt verður á
nóttunni.
Henni var þungt fyrir brjósti,
þegar hún gekk burt, svo þungt,
að henni var erfitt um andar-
drátt.
Tárin runnu niður kinnar henn-
ar, þegar hún kom að bilnum og
hún skalf frá hvirfli til ilja. Nei,
hún var ekki fær um að aka biln-
um alveg strax, hún var svo
taugaóstyrk. Hún varð að sitja
svolitla stund og jafna sig....
Stóri steinninn, uppi undir fjall-
inu, veitti svolitinn skugga, svo
hún settist þar. Hún lokaði augun-
um og naut þagnarinnar, og veru-
leikinn var svo einkennilega f jar-
lægur, eins og i blámóðu, þegar
hún fór að hugsa um ástand sitt.
Mánuðurinn á sjúkrahúsinu, ó-
eirðirnar og allt, sem Sid hafði
sagt henni.... Hvað skyldi Micha-
el segja, þegar hún færi að segja
honum frá Sid? Hann myndi
örugglega ekki vera ánægður yfir
þvi, sem hún hafði upplifað i þessi
tvö ár. En hann myndi samt ekki
verða glaður yfir þvi að heyra,
hvar hún hafði verið?
Hún hafði ekki skilið viö Jimmy
vegna annars manns, nú vissi hún
það. Sid hafði hitt hana af tilvilj-
um i skemmtigarðinum, þegar
það var um garð gengið. Ef hún
gæti aðeins munað, hvers vegna
hún fór frá sjúkrahúsinu og ný-
fæddum syni sinum. Hún vissi, að
á þvi hlaut að vera einhver skýr-
ing... Það var svo heitt, svo hljótt
og þessi doði innra með henni var
andstyggilegur, en svo kom óttinn
aftur, henni var ljóst að hún hafði
litinn tfma, að hún yrði að flýta
sér heim, heim i litla óásjálega
húsið, sem var hennar heimur nú
og bauð henni upp á allt það ör-
yggi, sem hún átti völ á þessa
stundina.
Fimm grafir... Sem voru nú
orðnar sex. Hver lá i þeirri
sjöttu? Larry Bowman. Hver var
Larry Bowman?
Önotatilfinningin ætlaði alveg
að kæfa hana, þegar hún reyndi
að þvinga minningarnar fram,
hún varð að vera komin heim,
þegar þær næðu á henni valdi.
Hún reyndi að standa upp, en hné
jafnóðum niður aftur. Kaldur
svitinn spratt út um hana og
máttleysið var að yfirbuga hana.
Larry Bowman... Sömu rauðleitu
klettarnir... eðlurnar, sem stóðu
kyrrar, en þutu svo af stað....
sami staður.... hún hafði verið
hérna, einmitt hérna....
— Heyrðu Sunny! Þekkir þú
Devereux fjölskylduna? Devere-
ux? Hann rak óhreint dagblaö
upp aö andlitinu á henni.
— Ég bað þig að láta mig I friði,
Larry.
Sitt, hrokkið hárið, var bundið
saman i hnakkanum með skó-
reim. Varirnar voru ljósrauðar
og kvenlegar, innan i úfnu skegg-
inu. Skeggið var cins og skeggið á
Sid. Hvers vcgna gat hún ekki
fullvissað Larry Bowman um
það, að hann gæti aldrei komið i
stað Sids?
— Ég spurði aöeins, Sunny?
Larry stóð þarna og hallaði sér
upp að steininum og glotti. Eðla
skreið yfir tær hans. — Sjáðu,
sagði hann. Hann lagöi blaðið á
hné hennar. — Það er þarna grein
um auðuga fjölskyldu i Arizona.
Devereux. Hefiröu aldrei heyrt
talað um það fólk?
— Ég veit ekki, hvað þú ert aö
tala unt, Larry.
— Mér fannst rétt að súna þér
þetta. Ein frænka min er gift ein-
hverjum Devereux.
Sunny stundi og tók blaðið. Það
var mynd og texti. „Paul Elliot
Dcvereux, rithöfundur og
JÓLASKEIÐIN
í AR.
Jens Guðjónsson
gullsmiður
Laugavegi 60
og Suðurveri.
Sendum í
póstkröfu.
Simi 12392.
46 VIKAN 50. TBL.