Vikan - 11.07.1974, Blaðsíða 31

Eftir mikla leit hefur tekizt að haf a uppi á kvæðinu um
Hjálmar og Huldu, sem Pósturinn hefur oft verið beð-
inn um að birta. ógerlegt er vegna lengdar kvæðisins
að birta það i Póstinum, og þess vegna er það birt hér I
blaðinu. Þetta kvæði er áreiðanlega gamall kunningi
þeirra, sem nu eru á miðjum aldri og þaðan af eldri,
þvi að það var mjög vinsælt söngljóð hér á árum áður
og vonandi hefur yngri kynslóðin nokkurt gaman af að
kynnast rómantiskum smekk aldamótakynslóðarinn-
ar.
Svo kysstust þau faðmlaga bundin i bönd
og blikuðu á hvörmunum tár.
En fuglarnir sungu á fagurri strönd,
þvl friðsæl var nóttin óg klár.
Heim til sin augum hann harmþrunginn
renndi.
Heiðsklri máninn i fyllingu sendi
ásthýra geisla frá upphimins leið,
er elskendur kvöddust um miðnæturskeið.
Að morgni þá sólin var sigin i mar,
sungu við lúðurshljóð þá.
En lautinant Hjálmar i liðinu var
og ljómandi vopninu brá.
Nú kveð ég þig faðir, nú kveð ég þig móðir.
Ég kveð ykkur öll, bæði systir og bróðir.
Ég kveð þig nú ástmey, þótt kvöl sé það hörð.
Ég kveð þig nú indæla feðranna jörð.
Afram við striðslúðra hljómföllin há
herinn I fylkingu tróð.
Hraðskreiður flotinn um báruna blá
brunaði að frakkneskri slóð.
Þar sem framtfðin blasti með blóði og sárum,
brénnandi kúlum og ástvina tárum
og enginn gat vitað hvort átti hann að fá
aftur sitt inargþráða fósturland sjá.
Og sjö voru árshringir útrunnir þá,
er endaði styrjöldin löng.
Og Noregur lyfti sér flóðinu frá
og fáninn var dreginn á stöng.
Glaður og sæll var þá Hjálmar i hjarta,
er hugði hann að faðma að sér ungmeyju
bjarta.
En örlögin fara ekki eftir þvi grand
hvernig elskendur gylla sitt draumanna land.
Svo tjóðraði hann hest sinn og hljóð-
lega gekk
að húsinu og barði á dyr.
Vonglöðum augum þar einn sá hann rekk,
er með andlit á glugganum spyr:
Hver er, sem nú er úm nóttu að fara?
Nafn mitt er Gyldinkrans, Hjálmar
þá svarar.
Ég leita eftir unnustu, er átti ég hér,
upplýsing bið ég, að veitir þú mér.
Svo er það Hjálmar, þú velkominn vert
úr vopnanna ógnandi þraut.
Það get ég sagt þér, að Hulda er ei hér.
Hún er á veglegri braut.
Foreldrar hennar nú sálaðir sofa,
hún sézt ekki lengur i fiskimannskbfa.
Með Rósinkrans greifa og gæfunnar hag,
nú gefin i hjónaband var hún i dag.
Ö, liknsami guð, sem læknar öll mein,
nú logar mitt hjarta af kvöl.
Heimskauta á milli nú meyja er ei nein,
sem mýkir það hugarins böl.
Astkæra Hulda, þú hefur mig svikið.
þér, sem af hjarta ég unni svo mikið.
Og til þess þú sjáir þin svikanna gjöld,
með sverði þinn brúðguma myrði ég
i kvöld
Með tíðindi þessi svo brott reið hann brátt
um bjarkanna niðdimmu göng.
A spretti svo dundi i hömrunum hátt
og hljóðið i skógunum söng.
Af fjörugu spili þá heyrði hann hljóminn,
hvarvetna blasti við skrautið og ljóminn.
Hann svitnaði um ennið, til sviða hann tann,
er hann sá inn um dyrnar einn skraut -
klæddan mann.
Að siðustu taktu nú hringinn þinn hér,
sem á hendi mér einatt ég bar.
t gröfina þarf ei að grafa hann með mér,
þvi að gull er til ónýtis þar.
En hefurðu samvizku, er ieiðið þú litur,
þá loga af kvölum og blikna þú hlýtur.
Að ströndinni fögru þá svifur min sál,
er seinast við töluðum skilnaðarmál.
Og brúðurin unga i öngviti brátt
ofan úr sætinu skall.
Hann tók þegar kransinn pg tætti hann smátt
yfir talinu hugurinn svall.
Boðsgestum flestum var flújn öll kæti.
Hann flýtti sér þegar að brúðgumans sæti.
Siðan með tryllingi brandinum brá .
og blóðugur halur á gólfinu lá.
Svo veitti hann sér helsár með bliknandi brá,
en boðsgestir þeystu úr rann.
Læknirinn ráðþrota renndi að þá,
en rekkana viðskila fann.
Þá vaknaði Hulda úr öngviti aftur,
óvæntur bærði hana forlagakraftur.
Þá bliknuðu kinnar og bifaðist brá,
er báða sá unnusta helveg^ á.
En aldraðir foreldrar særðust af sorg
yfir syninum önduðum þar.
Og Hjálmar var fluttur i feðranna borg,
þar sem faðir hans Gyldinkrans var.
Þar átti hann að geymast unz gröfin
* hannbyrgði
en grátþrungin Hulda hann beisklega syrgði.
Og þegar að morgni varð lýðum það ljóst,
að lá hún þar dáin við hans stirðnað brjóst
Um alstirnda nóttu að norrænni grund
■þeir náðu þó aftur um sið.
Allir svo glaðir og léttir i lund,
þvi liðin var hernaðartið.
Hjálmar sér flýtti með fagnandi hjarta
að finna I kofanum unnustu bjarta.
Þá blundaöi foldin i friðsælli ró.
Fuglarnir sungu i blómguðum skóg.
Þar staðnæmdist Hjálmar og horfði i kring.
þvi hugurinn blindaði sjón.
Þessu næst dró hann af hendinni hring
frá Huldu, er bjó honum tjón.
í hjartanu minningar bliðlega brunnu,
blóðlituð tárin um vanga hans runnu.
Með brúðarkrans fagran hann brúðina sá
við brúðgumans siðu i skrautinu gljá.
A likinu örmunum hélt hún um háls
og að hjarta sér þrýsti hún hans mund.
A blómgaðri ströndu söng fuglinn svo frjáls,
sem forðum á skilnaðarstund.
í gröfinni sömu þau sofa á beði,
en sálirnar lifa I unaði og gleði,
þar sem elskendur lenda af örlagasjó
að endaðri lifstið, i friðsælli ró.