Vikan - 11.07.1974, Blaðsíða 38

hlédrægni var horfin úr henni.
— Ég lagði seint af stað og fékk
mótbyr, sem tafði mig. Ef það
hefði dimmt meira, heföi ég ekki
hitt á vatniö. Og þá hefði ég villzt
og hrapaö nema ég hefði getað
fundið einhvern upplýstan flug-
völl. En vatnið er nú það bezta.
En þá hefði ég orðið að synda i
land, hefðuð þér ekki verið hérna.
Hann kveikti upp, en hún stóð
við matarhilluna. Hún sagði:
— Hér er ekki um auðugan garð
að gresja — ein krukka af mais,
nokkrar soðnar kartöflur og
pressað ket.
— Það er sama, hvað það er.
En þá datt henni allt i einu i
hug, og varð spennt, að kannski
litizt Latimer vel á hana, að nú
væri'hún ein hjá honum og þessi
barnalegi og bjánalegi draurhur
hennar væri að rætast. Kannski
fyndist honum hún glæsileg og
girnileg, og vildi hafa hana hjá
sér um aldur og ævi. Hann stóð
þarna við dyrnar að þessum dá-
samlega heimi með stórborgum
og kátu fólki, og hann var sá eini,
sem gæti opnað henni þær dyr. Og
það var það mikilvægasta i heimi.
Mikilvægara en lifið sjálft.
Hana langaði ijiest til að snúa/
sér að honum og æpa upp þessa
þrá sina og löngun. En þess i stað
tók hún maisdósina, fann sér
dósahnif og reyndi að opna hana.
En i æsingnum urðu hendurnar á
henni eintómir þumalfingur. Hún
neyddist til að rétta Latimer
dósahnifinn, og segjast ekki ráða
við þetta.
Nú þegar hún stóð alveg hjá
honum, horfði hún framan i hann,
og sá, að augun i honum virtust
grá i lampaljósinu. Það skein ú.t
úr þeim gamansemi og ákefð.
Hún hugsaði með sér: Nú er
stundin komin, sem ég hef verið
aö biöa eftir alla mina ævi. Nú
getur lifið fengið einhvern til-
gang. Nú get ég glaözt. Nú fannst
henni sem hún heföi ekki sjálf
komið þessu i kring, heldur væri
það ráðstöfun hollra forlaga.
— Þér heitið Neil, er það ekki?
Hún hló lágt. — Þér sjáið, að við
Flemingbúar vitum öll deili á
stóriöxunum, sem eiga allan
skóginn.
— O , við erum nú engir stór-
laxar. Við höfum bara verið svo
heppnir að eiga rétta forfeður.
Hann horfði á hana hugsi. — Mér
þykir leitt með þennan skilnað
yðar. Þeir eru leiöinlegir þessir
skilnaöir. Veröa aldrei til gæfu
eða gleði.
t fyrstunni skildi hún ekki, hvað
hann var að fara. Skilnaður? Æ,
já. Hún hafði verið svo fljót á sér
að ljúga, að henni fannst skilnaö-
urinn vera gamalt tiltæki, sem
bara hefði ekki komizt i fram-
kvæmd, en ætti að komast þaö
seinna. Að vissu leyti var það ekki
nema satt. Hana hafði lengi lang-
að til að losna við Lew, en hún
hafði bara aldrei talaö neitt um
lagaleiðina eða hjónaskilnað. Það
haföi verið eitthvað svo vonlaust.
Allt fram á þessa stund hefði
hjónaskilnaður skilið hana eftir
eins og einmana. En auðvitað
skyldi hún skilja viö hann Lew.
Þá var þetta loksins engin lygi.
Rósa svaraði: — Nei, það hefur
náttúrlega aldrei neina hamingju
i för með sér. En svo getur heldur
ekki verið um neina hamingju að
ræða framvegis, ef þaö er ekki
framkvæmt. En svo sló hún út i
aðra sálma og sagði glaðklakka-
lega: — Te eöa kaffi?
— Við skulum hafa það kaffi.
Hann settist við borðið, rétt«eins
og eiginmaður, sem er aö koma
heim úr vinnunni, og biöur eftir
kvöldmatnum.
Eldavélin hitaði stofuna vel upp
og það var þægilegt, þvi að það
var farið aö kólna með kvöldinu
og ekki laust við frost, enda var
veturinn tekinn að nálgast. Rósa
fann til einhverrar ánægju við
matarmalliö — ánægju, sem hún
haföi aldrei kynnzt áður. Hugur-
inn var uppfullur af ráðagerðum,
þó ekki um að töfra þennan mann,
svona rétt i bili, heldur náöu þær
lengra fram i timann. Hún sá
sjálfa sig skrautbúna i einhverj-
um glæsilegum sal, með glaðlegt
fólk allt i kringum sig. Og meö
henni var Latimer.
— Þér eruð eitthvað þögul,
heyrði hún hann segja. Hún
brosti og reif sig upp úr þessum
bjánalega draumi. Hún gekk að
boröinu og tók einn vindlinginn
hans.
— Þetta kom svo óvænt, sagði
hún, — að ég er ekki farin að venj-
a«t þvi ennþá. Aö þér skuluð vera
hérna. Ég haföi búizt viö aö verða
hér ein I rólegheitum i nokkra
daga. Hún hló. — Að leita að eigin
sál i hinum miklu viðáttum.
— Þér kunniö þá vel við skóg-
inn. Ég hef annars aldrei hitt
neina konu, sem gerði þaö. Þær
segjast kunna vel við hann, en
það er nú bara skreyti.
— Þá hafið þér ekki hitt margar
konur, sagði hún. — Hann pabbi
minn var skógarhöggsmaður. Ég
hef ekki haft af öðru. aö segja en
eintómum skógi, alla mina ævi.
Hún kom með matinn og settist
svo niður andspænis honum, og
færði lampann til, svo að hún gæti
betur séö framan i hann. Sjáið þér
WINTER
ÞRÍHJÓLIN
vinsælust og bezt. Varahlutaþjónusta
Spítalastíg 8 — Slmi 14661 — Pósthólf 671
Hrúts
merkift
21. marz —
20. april
Nauts-
merkift
21. april —
21. mai
Tvibura-
merkift
22. mai —
21. júni
Krahba-
mcrkift
22. júni —
23. júlí
Ljóns
merkift
24. júlf —
24. ágúst
Meyjar
merkið
24. ágúst —
23. sept.
Þú ættir að reyna að
forðast að taka ailar
bindandi ákvarðanir i
vikunni, þvi að það
kemur þér illa seinna
meir. Reyndu að vera
sem mest heima hjá
fjölskyldunni, þvi að
hUn þarfnast nærveru
þinnar ekki siður en
þU hennar.
Mundu nU að þU átt að
efna gefin loforð. Það
er leiðinlegt að standa
ekki við orð sin og það
á eftir að koma þér al-
varlega i koll, ef þU
gerir það ekki.
Reyndu að hafa svolit-
ið taumhald á
skemmtanafikn þinni.
Ef aö likum lætur
verður þér boðift i
langt ferðalag ein-
hvern tlma á næstunni
og ættir þU að þiggja
boðið, ef þU mögulega
sérð þér fært að gera
það, þvi að þér veitir
ekki orftiö af einhverri
raunverulegri upp-
lyftingu.
ÞU verður að sýna
hvaft 1 þér býr i þess-
ari viku. Þaft eru sem-
sé allar likur til þess,
að til þin leiti ólikleg-
asta fólk ráða og þU
verður aft ráða öllum
heilt eftir beztu getu.
Skemmtu þér vel á
föstudagskvöldið.
Einhver vandræði
hafa steftjaft að þér
siöustu daga og vikur,
en nú fer að rofa til og
þessi vika veröur aö
öllum likindum mjög
ánægjuleg. Ef þU gæt-
ir þess vandlega að
njóta tækifæranna,
sem þér bjóöast, er
vandræðunum endan-
lega aflétt
ÞU færð bréf eða ein-
hverjar aðrar fréttir
einhvers staðar mjög
langt að og þaftan,
sem þU sizt áttir von.
Þessar fréttir valda
þér töluverftum heila-
brotum og vangavelt-
um. Heilla'litur vik-
unnar er gulur og
heillatala þrir.
38 VIKAN 28. TBL.