Vikan - 11.07.1974, Blaðsíða 36

Hann leit á hana, en svo leit
hann undan aftur.
— Ég vil, aö þú farir aftur til
bæjarins og skiljir mig eftir eina
hérna. Þú kemstgegnum skóginn
i björtu, ef þú ferð strax.
— Og skilja þig eftir eina hérna.
Ertu alveg vitlaus?
— Aldrei þessu vant er ég það
ekki.jSg verð ekki ein. Latime'r
fer að koma — i dag eða á morg-
un. Og ég vil vera hérna ein þegar
hann kemur. Svo að þú verður að
fara.
Faðir hennar sneri sér við og
lagði af stað niður eftir bryggj-
unni. Hann sagöi dauflega. — Þú
ert alveg brjáluð, Rósa. Hann sef-
ur bara hjá þér og stingur svo af.
Þeir hafa það þannig, þessir
rikisbubbar. Peningarnir giftast
ekki nema peningum.
— Ég verð að eiga þetta á
hættu. Þú mátt ekki ætla mér
neitt illt, pabbi. Kannski kemur
hann alls ekki. Og ef ég’ verð
hérna i nokkra daga, þá hef ég
ekki nema gott af þvi — að vera
laus við hann Lew.
Þau tóku svo bátinn og settu
hann á flot og faðir hennar lagði
út á vatnið. Trén vörpuðu ekki frá
sér neinum skuggum, þegar sið-
degissólin skein á þau. Rósa tók
aukaárina og reri undir með föð-
ur sinum. Hún hafði ákveðið sig
og borið sigurorð af honum. Hún
náði varla andanum. Ef hann
kæmi, mundi allt lif hennar
breytast. Og hvernig sem það allt
færi, þá gat það aldrei orðið verra
en nú var.
Hún skildi við Ballou við end-
ann á stignum. Hún sneri bátnum
klaufalega við og stefndi aftur á
kofann. Einu sinni leit hún við og
sá föður sinn standa kyrran, smá-
vaxinn og vesældarlegan. Hann
var að horfa á hana. Hún veifaði
tilhans, eins og hún vildi segja: —
Það verður allt i lagi með mig.
Þegar hún kom að bryggjunni
var sólin horfin bak við trén, og
mjúkir rauðir geislar léku á
vatnsfletinuin. Hún dró bátinn
upp á grasið og settist svo niður
með krosslagða fætur. Latimer...
Þetta var vitleysislegur draum-
ur, einhver óskapnaðuc út frá
allri eymdinni hennar. Ef hún
gæti lifað hérna um aldur og ævi, i
eilifum ljósaskiptum, gæti lifið
kannski orðið þolanlegt. Hér
þurfti maður ekki að hata, og hér
var maður laus við allt fólk. Hér
þurfti maður ekki að fyrirlita.
Nei, hún sóttist ekki eftir nein-
um hér, ekki einusinni honum
Latimer. Allar ákvarðanir henn-
ar, allir draumarnir, voru farnir
út um þúfur. Tilhugsunin um trjá-
viðarhöldinn, sem kæmi af himn-
um ofan, einhvern næstu daga,
var hræöileg. Hún meira að segja
hataði hann fyrir að hafa þrengt
nafninu sinu inn i lif hennar — inn
i drauma hennar. Hér var enginn
nema hún sjálf. Enginn Fleming-
búi gat dregið hana niður i sina
hæð, hitt hana á götunni eða ýtt
henni til hliðar i búðunum. Hér
var hún út af fyrir sig og ósnert-
anleg. Hér var lifið þjáningarlaus
dauði.
Hægt og hægt sneri hýn sér frá
dofnandi birtunni og dökknandi
vatnsfletinum. Hún fann dauða-
þreytu i hverjum vöðva, og augn-
lokin héngu niður af syfjun. Sofa
— gleyma. Hún flýtti sér inn i kof-
ann.
1 daufu birtunni frá gluggunum;
settist hún niður við borðið og
kveikti sér i vindlingi. Svo kveikti
hún á lampanum. Þetta var
skárra. Loginn á lampanum var
eitthvað ákveðið, eitthvað til að
halda sér að. Betra en þessi i-
smeygilega dimma, sem var eins
og táknræn fyrir hana sjálfa.
— Og hvað um það? sagði hún
upphátt, til þess að rjúfa þetta
þunglyndi sitt. En setningin og
rómurinn nægðu ekki til þess að
rifa hana upp úr deyfðinni. Hún
hallaði sér aftur á bak á harða
stólnum, hneig niður á bakið og
horfði i rauðgulan logann.
Þá heyrði hún það. Hún leit
snöggtupp i loftsbjálkana. Það er
bara vindurinn i trjánum, hugs-
aði hún með sér. En þetta var
öðruvisi hlióð. Hækkaði, eins og
vindurinn. En það var öðruvisi —
það breiddist út. Og svo mjókkaði
það aftur.
Latimer! Það fór fiðringur upp
eftir fótunum á henni og um allan
likamann, og alla leiö upp i höfuð-
leðrið. Þetta var likast skelfingu.
Latimer. Það dró aftur úr spenn-
unni og hún harðnaði og veitti
mótstöðu. Hann átti ekkert með
að koma núna, þegar hún var
svona full af þrá og draumum.
Þvi að þá urðu draumarnir ekki
draumar lengur. Þetta hljóð, sem
færðist slfellt nær, var það
raunverulegt. Hún hafði oft
heyrt það I huganum. En nú
var það staðreynd. Nú yrði
hún að horfast i augu við
hann. Ekki einusinni þessi hæg-
gerði, þrælbundni eiginmaður
hennar gæti hjálpað henni. Nú
var eins og draumarnir hefðu að-
eins verið til að valda henni ein-
hverri spennu. Jafnvel þetta til-
tæki hennar aö senda föður sinn
burt, fannst henni nú hafa verið
leikaraskapur. Hún hafði bara
verið að gera sig til fyrir sjálfri
sér.
Hljóðið heyrðist aftur, beint og
snöggt. Latimer var kominn. Sem
snöggvast hugsaði hún sér flug-
vélina skellast niður og hverfa i
vatnið.
Hún flýtti sér að standa upp og
ganga til dyra, og horfði út og hélt
niðri i sér andanum. Hjartað i
henni sló, rétt eins og hún væri að
blða einhvers sorglegs slyss. Oppi
yfir skóginum sást enn svolitil
bláleit dagsbirta. Og i henni sást
flugvélin stefna beint á vatnið.
Hún heyrði smellina i hreyflinum,
rétt eigs og hann væri að kvarta
yfir þvi að missa kraftinn. Svo
þagnaði hann alveg og vélin
renndi sér niður að vatninu. Yfir-
borðið á vatninu gaus upp hvitt-,
rétt eins og blossi, þegar vélin
LEIKFANGAHtJSIÐ,
SkólavöröustíglO, sími 14806.
Úrvalið hvergi meira af leikföngum.
Sendum i póstkröfu samdægurs.
Indíánatjöld.
Gúmmíbátar.
Dúkkuvagnar.
Dúkkukerrur.
Þríhjól.
Traktorar
Stignir
Traktorar
stignir m/skóflu.
Vörubílar.
Flugdrekar.
Sviff lugur
Vindsængur.
Sundlaugar.
snerti vatnið og tók að draga úr
feröinni. Hún sá skrúfuna, sem
snerist hægt. Vélin staðnæmdist
svo sem fimmtiu fet frá bryggj-
unni og lá svo þar eins og einhver
heljabstór gæs i hvildarstellingu.
Rósa hljóp út og hálfhljóp niður
á bryggjuna. Þar stóð hún og
starði út i myrkrið.
— Elgur! heyrðist rödd kalla
utan af vatninu.
Latimer var kominn! Hún skalf
af hræðslu og gat ekki svarað. 011
orðin, sem hún hafði sagt við
hann i draumum sinum, voru nú á
bak og burt.
— Hæ, Elgur!
— Hann er ekki... Það var rétt
svo, að hún kæmi orðunum út yfir
varirnar.
— Komdu með bát, Elgur! Hún
gat nú séð hann halla sér út úr
vélinni. — Ert þetta þú?
Hún barðist við hræðsluna i sér.
Hún skyldi finna upp á einhverri
lygi. Nú fann hún mátt i sér til að
svara, og hún hélt höndunum að
munninum og kallaði meö skjalf-
andi röddu: — Nei. Hvað get ég
gert?
Hann bölvaði en þagnaði siðan.
Þá öskraði hann: — Geturðu ró-
ið?
Hún gekk að bátnum og tók ár-
arnar upp af bryggjunni. Þegar
hún tók i bátinn dró úr hræðslunni
og ofboðinu. Hún tók i árarnar.
Hún fullvissaði sjálfa sig um, að
hún gæti fundið einhverja grein-
argerð fyrir þarveru sinni og
fjarveru Elgs. Hræðslan i henni
var blandin reiði. Hún vildi
sleppa við að lita út eins og ein-
hver blábjáni i augum hans og
sinum eigin augum.
Flugvélin rann fyrir straumn-
um i vatninu. Latimer hafði opn-
að dyrnar og var reiðubúinn að
stökkva út i bátinn. ,Hún renndi
bátnum að honum og hann hallað-
ist, þegar Latimer steig út I hann.
— Fáðu mér árarnar, skipaði
hann og röddin var snögg og
kuldaleg. — Ég verð að binda vél-
ina. Hún beygði sig og vék til hlið-
ar og hann renndi sér framhjá
henni og settist undir árar. Hún
sá hann ekki almennilega og var
of ringluð til þess að gefa honum
nánari gætur.
Hreyfingar hans voru einbeitt-
legar þegar hann batt vélina við
duflið. Það var ekki fyrr en vélin
hafði fært sig undan vindinum, að
hann lagði bátnum frá henni. En
hann reri bara ekki beint að
bryggjunni, heldur sat hann undir
árunum og horfði á hana. Hún sá
ekki framan 1 hann, en hún fann,
að augu hans voru að rýna gegn
um myrkrið til þess að sjá fram-
an 1 hana.
— Hvar er hann Elgur? sagði
hann.
— Fullur.
— Inni 1 kofanum sinum?
— Nei, i bænum.
— Æ, guð minn góður. Það var
mikil reiöi i orðunum. — Vissi
hann ekki, að það var von á mér?
— Það nefndi hann ekkert.
— Hver er hérna hjá þér?
— Enginn. Hún sat þarna og var
hrædd. Ekki svo mjög við þessa
hófstilltu reiði hans, miklu frem-
ur við sina eigin skömm.
36 VIKAN 28. TBL.