Vikan - 10.10.1974, Qupperneq 24

Josie var ekki af þeirri gerð
stúlkna, sem ungir menn falla
fyrir. Hún greiddi ljóst hár sitt
ekki i lokka, og hjónabandsmiðl-
urum stóö nokkur stuggur af háu
og greindarlegu enni hennar. Með
hvassri tungu sinni og agaðri
greind bar hún hærri hlut i öllum
kappræðum. Fyrir kom, að hún
varð ástfangin, en aldrei lengi i
einu. Aðdáendurnir yfirgáfu
hana, en ekki dómgreindin. Arið
1878 hélt hún kveðjuræðuna fyrir
hönd bekkjar sins i Oberlin Col-
lege I Ohio, þar sem hún hafði
skarað fram úr öðrum nemend-
um. 1 lok ræöu sinnar, þegar hún
hafði þakkað kennaraliðinu, sagði
hún: „Sjálf fer ég til Colorado.
Hjá Uteindiánum við White
River býöur min það verkefni, að
gera bændur úr flökkuveiðimönn-
um. Við munum stofna félagsbú,
sósialiskt samyrkjubú i. anda
heimspekingsins Charles Four-
ier”. _ Greg Howley skólabróðir
hennar sagði síðar: ,,Þá fannst
okkur strákunum, að það væri
rétt mátulegt á Josie, að Rauð-
skinnarnir gengju endanlega frá
henni”.
Josephine Meeker, kölluð Josie,
var tvitug’ aö aldri, þegar hún
strax að loknu lokaprófi fór frá
Oberlin meðlestinni vestur á bóg-
inn til Rawlings i Wyoming, en
þar var siöasta brautarstöðip, áð-
ur en komiö var til dvalarsvæðis
Utendiánanna við White River
i Colorado. Foreldrar hennar
sóttu hana á brautarstöðina.
Meekerhjónfn höfðu farið til
White River tveimur mánuðum
áöur. Það var i byrjun ágúst 1878,
að þau sóttu dóttur sina á braut-
arstöðina, og fjölskyldan var aft-
ur saman.
Tveimur hestum var beitt fyrir
létta sumarvagninn, sem fjöl-
skyldan ók I suöur á bóginn upp I
fjalllendi Colorado. Þau fóru
hættuleg einstigi og óku um
hættuleg gil. Um skógana fóru
þau eftir troðnum Indiánastigum
og tjölduðu við lækina. Þau mættu
engumi. Þau fóru vestan I 2500
metra háu fjallinu Yampa og eftir
Yellow Jacket-einstiginu i 2200
metra hæð, og I austri sáu þau
Klettafjöllin gnæfa við himin. Um
þessa erfiðu ferð skrifaöi Josie i
dagbók sina: „Þetta land, sem ég
er komin til, er ævintýralegrar
fegurðar’^
Eftir 170 milna ferð komu þau
til White River og hittu þar
nokkra Uteindíána, sem tóku á
móti þeim. Þeir virtu þegjandi
fyrir sér ungu konuna, sem komin
var með foreldrum sinum. Josie
var snortin af fegurö landsins og
stórkostlegu verkefninu, sem beið
hennar og hóf starfiö strax dag-
inn, sem hún kom. Hún reið um
næsta nágrenni, hjúkraöi veikum
börnum, gaf Indlánakonunum
mataruppskriftir úr Oberlin Col-
lege, svo að fæðan yröi hollari og
næringarrikari og lagði að mönn-
unum að fara ekki á hausíveið-
arnar heldur hlusta á það, sem
faöir hennar hefði að segja þeim
um akuryrkju. Indíánarnir gáfu
henni fljótt gælunafnið Pa-weet’z,
sem þýðir stóra systir. Höfðing-
inn Quinkent sagði seinna, að I
nafninu fælist lika örlitill háðs-

Míí I II \
- INDÍÁNAKONA í ÞRJÁR VIKUR —
Uteindiánarnir voru ailtaf álitnir frem-
ur friðsamir. En þegar Josephine Meek-
er og faðir hennar vildu láta þessa veiði-
mannaþjóð fara að yrkja jörðina, dundi
ólánið yfir.
broddur: „Það er stúlka, sem
lætur sig allt varða, þvl að hún
kann ekki að sinna karlmönn-
um”.
Þó fóru Uteinindiánarnir úr
búðum sinum við White River
þetta haust og riðu á veiðar. Þeir
höfðu þegar frá upphafi engan á-
huga á þessum Meeker og dóttur
hans, sem ætluðu að sýna þeim,
hvað hrifa er, hvað plógur er og
hvað akur er, hvað uppskera
hefur að segja og hvað mjólkur-
kýr getur komið sér vel.
Uteindiánarnir voru friðsam-
ir menn. Aður fyrr höfðu Chey-
enne-indiánarnir verið helztu ó-
24 VIKAN 41. TBL.