Vikan - 10.10.1974, Qupperneq 26

<eyg8i. Beztu veiðisvæöin voru I
norðurátt vi6 Milk River, en beztu
beitarlöndin fyrir hestana tuttugu
milum sunnan viö umboösstöð
Meekerhjónanna. En Meeker
vildi fá Indiánana til aö hætta
veiöunum og flutti þvi umboös-
stööina tuttugu milur suður á
bóginn. Hann lét reisa byggingar
á beitarlandinu og plægja þar
jöröina. Höföingjarnir, Quinkent
og Nicaagat mótmæltu þessum
aögerðum þegar I staö. „Þetta er
brot á samningnum”, sagði
Nicaagat, sem prýtthafði sig með
oröunni, áöur en hann gekk á fund
Meekers.
Þaö var Josie, sem haföi valið
nýju umboösstöðinni stað. Hún
var lika með i ráöum, þegar byrj-
aö v.ar aö brjóta beitarlandiö til
ræktunar
Flestir Uteindiánarnir töluöu
’ góöa ensku og þó sérstaklega
höföingjarnir, sem höföu lært
hana I hernaöinum. En þeir
skildu ekki, hvaö Josie var að
fara. Hún talaöi um mikinn anda,
sem haföi kallað sig Fourier
heimspeking, og mikli andinn
vildi, aö Uteindlánarnir kæmu á
sósialiskum samyrkjubúskap.
Þeir áttu aö hætta öllum veiðum,
en gefa sig aö akuryrkju i þeirra
staö. Höfðingjarnir fórU reiðir i
burtu. Stóra systir talaði of mikiö.
Epginn Uteindiáni lét konu ráða
gerðum sinum.
Meekerhjónin og vinnumenn
þeirra geröust umsvifamikil. Þau
byggðu kornhlööu, mjólkurhús og
skóla. Aö visu var engin uppskera
til aö setja I hlööuna, engar kýr aö
mjólka og aðeíns tveir nemendur
voru I skólanum. En Meekerfjöl-
skyldan var ákveöin i, aö allt
þetta kæmi seinna. Þegar Meeker
varö svartsýnn fyrsta veturinn i
Indiánalandinu, var það Josie
dóttir hans,- sem talaöi i hann
kjarkinn. Og móöir hennar studdi
dóttur sina við þaö. Arvella
Meeker vár hreykin af dóttur
sinni, sem haföi erft hugarflug
fööur sins og dugnað móður sinn-
ar, sem aldrei þreyttist.
Josie fékk snemma aö heyra
þaö hjá mömmu sinni, aö faðir
hennar væri aö visu gæddur eld-
móöi, en vantaði allan kraft til að
hrinda hugmyndum sinum I
framkvæmd. Hann hafði einu
sinni veriö skáld. En skáldskap-
urinn gaf lltið I aöra hönd, og
hann svalt. Þá geröist hann
fréttamaður I New Orelans, en
hástemmdar lýsingar hans féllu
hvorki lésendum né útgefendum i
geö. Eftir að hann kvæntist Ar-
vellu, bjuggu þau hjónin á sósial-
isku búi hjá Warren I Ohio. Þaöan
fóru þau til Dongola I Illinois, þar
sem Josie fæddist áriö 1857 og
faðir hennar setti ávaxtabúgarö á
hausinn.
Staöa umboösfulllrúa meöal
Uteindiánanna var siöasta tæki-
færi Nathans Meekers. Hann var
orðinn sextugur, og litiö lá eftir
hann i lifinu. Kona hans var oröin
sextiu og fjögra ára, en hafði enn
til að bera mikinn dugnað. Það
olli Nathan Meeker vonbrigðum,
hvaö Uteindiánarnir sýndu akur-
yrkjunni mikla litilsvirðingu, en
Josie dóttir hans talaði um fyrir
honum. Ef Uteindíánarnir vildu
ekki skilja, hvað þeim var fyrir
beztu, varö aö þvinga þá til undir-
gefni.
Meeker varö tvielfdur við for-
tölur dóttursinnar: „Sá,sem ekki
vinnur, fær engar vörur frá um-
boösstööinnil’, tilkynnti hann
höföingjunum Quinkent og Nicaa-
gat. „Gerið eins og ég segi, að
öðrum kosti koma hermenn hing-
aöll
Veturinn leið hjá, yorið var
þurrviörasamt, sumarið ófrjó-
samt. Uppskeran, sem Meeker-
um, og ótti greip um sig. Og
Nathan ög Josie var kennt um ó-
gæfuna, sem vofði yfir ættbálkin-
um.
Josie skildi Indiánana ekki.
Indiánákonurnar unnu börnum
Sinum, en þær sendu þau ekki i
skóla, þar sem Josie myndi kenna
þeim. Ungu mennirnir hleyptu
hestum sinum i kapp á grasflöt-
unum, sem Meekerfjölskyldan
vildi breyta i akra, og eldri menn-
irnir horföu ánægðir á og veðjuðu
á hestana. „Ef þeir hafa enga
yfirgefið umboðsstöðina. Ég ætla
að reyna að reka þá til baka og
taka foringja þeirra til fanga.
Þeir þurfa að læra betri siði”.
Þann 15. september 1879 fékk
Thornburg majór, yfirmaður her-
aflans i Fort Steele, skipun frá
Washington um að ganga úr
skugga um það, sem var að ger-
ast við White River. Til þessa
höfðu Uteindíánarnir verið frið-
samir. 25. september lagði
Thornburg af stað með 200 ridd-
araliða. Hann fór hundrað milur
Thornburg majór féll fyrstur i
orrustunni við Milk River. Quin-
kent höfðingi reyndi árangurs-
laust að róa striðsmenn sina.
fjölskyldan hafði búizt við af ökr-
um sinum, brást. Þeim stóð nokk-
ur ógn af þessu. Umboðsfulltrú-
inn brást reiður viö og miiinkaði
skammtinn til Indiánanna frá
umboösstööinni, sem þeir áttu þó
fyllsta rétt til samkvæmt samn-
ingnum. „Ég læt hvern þann Indi-
ána, sem ekki vill vinna á ökrun-
um, svelta[\ skrifaöi hann Henry
Teller, sem' var öldungadeildar-
þingmaöur Colorado.
Hann sendi lika kvartanir til
Denver, höfuösstaðar fylkisins,
og stuttu seinna birti Denver Tri-
bune grein um málið: „Hinn æru-
veröugi Nathan Meeker, umboðs-
fulltrúi viö White River, var mik-
ill aödáandi Indiánanna. En nú
viöurkennir hann réttmæti mál-
tækisins, að engir Indiánar séu
góöir, nema dauðir séu^ Fyrir-
sögn greinarinnar var: „Burt
meö Uteindiánana!”
Uteindiánarnir lásu þessa
grein. „Meeker hefur sagt, að viö
verðum aö hverfa!” Þessi ógnun
sveif eins og skuggi yfir búðun-
hesta, geta þeir ekki farið á veið-
ar framar, sagði Josie við föður
sinn. I þessum orðum sá Nathan
Meeker vissa von. Hann kallaði
þá Quinkent og Nicaagat á sinn
fund. „Ég læt drepa hestana ykk-
ar, ef þiö vinnið ekki á örkunum,
hótaöi hann.”
Meö semingi hlýddu nokkrir
Indiána.nna þessari skipun og
fóru að plægja jörðina og brjóta
hana til ræktunar. i lok ágúst-
mánuðar 1879 — Josie hafði þá
verið I eitt ár við White River —
hurfu Uteindiánarnir aftur á
braut. Enginn varð eftir nema
Quinkent. „Hvar eru menn þin-
ir?” spurði Josie. „A veiðum eins
og venja er á hverju ári”, svaraði
Quinkent. Josie náði ekki upp i
nefið á sér yfir slikum vanskiln-
ingi, og faðir hennar skrifaði frá
sér af reiði til Washington: „Þejr
vanrækja allar skyldur. Ég bið
um stuöning þegar i stað....” Og
hann skrifaði til Fort Steele, þar
sem næsta herbækistöð var:
„Indiánarnir hafa á nýjan leik
og kom þar að, sem Nicaagat
höfðingi og menn hans voru að
veiðum.
Nicaagatsá handjárn og keðjur
á vagni, sem hermennirnir höfðu
meðferðis. Hann sagði við Thorn-
burg majór: „Ég er Nicaagát, þú
þekkir mig. Ég er góður maður.
Láttu hermenn þina ekki gera
okkur neitt mein”. Thornburg
majór sneri þá til umboðsstöðv-
arinnar, eins og honum hafði ver-
ið skipað. Nicaagat sneri við og
fylgdi á eftir herniönnunum og
gætti þess að missa þá aldrei úr
augsýn.
Nicaagat sendi Pah-sone, hinn
unga undirhöfðingja sinn, til
Quinkents, sem verið haföi eftir I
umboðsstöðinni. Quinkent hlýddi
á boðskapinn, sem Pah-sone haföi
að færá honum. Siðan fór hann til
Josie og sótti Freddie son sinn i
skólann. „Ég tek Freddie með
mér, hermenn koma”, sagði hann
viö Josie.
Þann 28. september fór ridd-.
araliðið yfir Milk River, en þar
voru mörk landssvæðis Indián-
anna. Höfðu hvitu mennirnir ekki
samið um að fara aldrei inn á
landssvæði þeirra? Pah-sone sá
hvaö var að gerast og tilkynnti
það þegar Nicaagat, sem safnaöi
um sig 300 hermönnum.
Aö morgni hins 29. september
laust riddaraliðunum 200 og Ute-
indiánunum 300 saman. Siðar
sagöi Nicaagat fyrir herréttinum
I
26 VIKAN 41. TBL.