Vikan - 10.10.1974, Page 34

HANDAN VK)
Hún elti hann upp úr gilinu,
geghum skóginn og aö vatninU.
Hún gekk fast á eftir honum og
þræddi í sporin hans i snjónum.
Einu sinni sagöi hún við hann: —
t>etta ,var slys, Lew. En hann
hvorki svaraði né leit við.
Það snjóaði og stórar flyksur
féllu til jarðar, rétt eins og þeim
lægi eitthvaö á. Þaö heyrðist ekk-
ert I þeim þegar þær snertu hvit-
an skógarbotninn og þungklyfjað-
ar trjágreinarnar.
XX.
Klukkan ellefu næsta dag fór
réttarhaldið fram i slökkvistöð-
inni. Slöngurnar og stigavagninn
var færður út til þess að forvitnir
áheyrendur gætu komist að.
Rósa, fklædd einfaldri svartri
dragt, kom ásamt manni sinum.
Carol kom meö Latimer. 1 fyrsta
sinn sá Rósa nú stúlkuna i öðru ep
gallabuxum og skyrtu, þvi að nú
var hún I dragt pg kápu. Þrátt
fyrir kviðann og hræðsluna hjá
Rósu, greip hana nú sem snöggv-
ast nokkur öfund, þvi að dragtin,
sem Carol var 1,-vvar dýr, þó aö
hún léti lítið yfir sér, en væri hins
vegar vel viöeigaridi eins og á
stóð.
Likskoðarinn kallaði fyrst
veiðimennina inn einn i einu. Þeir
gátu allir heldur litið sagt, en
þeim bar öllum saman. Elgur
hafði verið matsveinn og fylgdar-
maður og haföi beint þeim inn i
skóginn, sagt þeim til vegar og
ngt þeim Varúðarreglur. Enginn
þeirra hafði orðið áhorfandi að
slysinu.
Svo var kallað á Moline lækni.
Hann lýsti sárinu og staðfesti, að
dauðaorsökin hefði verið kúlu-
skot.
Rósa kom næst i vitnastólinn.
Hún endurtók þá sögu sina, að
hún hefði séð einhvern brúnan
blett og haldið hann vera höfúðið
á dádýri, en rétt um leið og hún
hleypti af, hafði Elgur hlaupið
fyrir skotið. En þá var það um
seinan, þvi að hún hafði þegar
snert gikkinn.
Likskoðarinn talaöi vingjarn-
lega við alla, án þess að nokkurri
ásökun brygði fyrir, og fór ekki
itarlega i málið. Röddin haföi
borið vott um virðingu, þegar
hannspurði lækninn og Rósu. Og
þegar hann tók að spyrja Lati-
mer, komst þessi virðing á hástig.
Latimer sagði frá þvi, sem
hann hafði séð, ~g það var full-
komin staðfesting á þvi, sem
Rósa hafði sagt — nema hvað
hann sagði, að sér væri um þetta
að kenna, þar sem hann hefði
veriö óvarkár og fylgt alltof fast á
eftir Elg og hópnum hans, enda
þótt hann heföi átt að vita betur.
Carol settist i vitnastólinn. Hún
var föl . og skuggi yfir augun-
um. En röddin var örugg og hik-
laus, þegaj* * hún sagði, hvernig
hún heföi staðið rétt hjá föður sin-
um, þegar hann heföi bent veiði-
mönnunum á að elta dýrið. Húri
hefði stansað til þess að binda
skóreimina sina, en þegar hún
rétti sig upp aftur hafði hún séð
föður sinn stökkva upp og æpa:
Geröu þetta ekki, Rósa. En þá
hefði hún séð Rósu með byssuna á
lofti hinum megin viö giliö og um
léið heyrt skothvellinn.
Viktor kom siðastur fram.
Hann sat þarna eins og stirðnaður
i' veiðifötunum sinum og ljósa
hún svarað honum I sama. En þau
voru áreiðanlega ekki neinir
óvinir. Hann hljóp fyrir byssúna
til þess að forða mér. Byssunni
var miðað á mig.
— Ja, það er vert að athuga,
sagði dómarinn og neri á sér hök-
una. Honum leið sýnilega illa. —
Gæti verið nokkur ástæða til þess,
að frú Moline vildi skjóta yður?
Carol leit á Rósu. Þær horfðu
hvor framan I aðra. En þá leit
Carol aftur á dómarann. — Nei,
vitanlega ekki. Alls engin ástæða.
Hann laut niður og strauk hárið
frá andlitinu á henni. — Við skul-
um nú ekki halda þessum lygum
áfram, Rósa. Það er einhvern
veginn ekki hægt að komast upp
meö þær.
Hún lagðist út af og gaf frá sér
langa uppgjafarstunu. — Jú, lik-
lega er ég ófrisk.
Aöur en hann fór, sagði hann:
— Ef þú verður lasin um hádegið,
þá liggöu bara kyrr i rúminu. Ég
skal gera grein fyrir þvi.
— Ég vil ekki fara. Ég get það
ekki. Það glápa allir á mig.
— Ég veit. Vertu þá bara kyrr i
rúminu.
Þegar hún var orðin ein, varð
hún aftur gripin þessum hugsun-
um, sem áður höfðu sótt aö
henni I auknum mæli. Hún sá i
anda, hvitu brúnirnar- á gilinu,
brúna blettinn i lauflausu kjarr-
inu. Hún minntist þess- þegar
æsingn hafði gripið hana, og
fingurinn hafði hvilt á gikknum
og henni datt i hug, að brúni blett-
urinn væri húfan hennar Carol, og
I sama bili hafði Elgur stokkið
upp. Henni fannst nú að hún hefði
getaö sveiflaö byggunni upp og
niöur eða til hliöar og þannig
beint kúlunni afvega. En hún
haföi sent hana beint i hjartað á
honum.
Það fór um hana skelfingar-
hrollur og i örvæntingu sinni
hugsaöi hún sér, að hún hefði séð
brúna blettinn og hleypt af sam-
stundis og að Elgur hefði i ein-
hverju sjálfsmorðsskapi hlaupið
fyrir kúluna. Þá var hún sekari en
óþekkti verksmiðjuverkamaðurr
inn, sem hafði steypt kúluna, sem
skotiö var.
En svo breyttist hugsanagang-
urinn enn og nú stafaði þetta af
einhverjum vélabrögðum, sem
Elgur og maðurinn hennar höfðu
bruggaö I félagi, þegar frelsis-
stund hennar var farin aö nálg-
ast.
Hún reyndi að beina þessum
hugsanaferli sinum að Latimer,
en einhvern veginn tókst henni
ekki að koma honum inn I mynd-
ina. Til þess var myndin af Elg
háriö var vandlega greitt. Hann
var einbeittur á svipinn og augun
störðu beint út i mannþröngina.
Röddin skalf ofurlitið þegar hann
gaf skýrslu sina. En hún var inni-
haldslitil og ekkert nýtt kom
fram. En um leið og hann stóð
upp og dómarinn var að sleppa
honum, -sagði hann og nú var
röddin stöðugri: — Ég vildi
gjarna taka þetta fram: Ég held,
að Elgur hafi veriö myrtur. Rósa
hataöi hann.
Það varð dauða
þögn I slökkvistööinni og það var
eins og allir héldu niöri i sér and-
anum nokkur augnablik. En þá
var eins og dómarinn yrði reiður
og hanú skipaði Viktor aftur I sæt-
ið og dengdi á hann spurningum.
En nú var röddin i Viktor aftur
tekin að skjálfa, og hann gat ekk-
ert sagt pessari ásökun sinni til
staöfestingar, annað en það, að
Rósa hefði oft kvartað gremju-
lega yfir honum Elg.
Vitnin voru öll kölluð fyrir
aftur. Þau báru það, að þau hefðu
aldrei oröiö vör neins fjandskap-
ar með þeim Elg og frú Moline.
Þegar Rósa var kölluð fyrir, tal-
aði hún greinilega og sagði, að
þau Elgur hefðu veriö bestu vinir,
enda þótt þau hefðu oft hreytt
ónotum hvort i annað, en það
hefði miklu frekar verið vinsam-
legar glettur en rifrildi.
Carol settist aftur i vitnastól-
inn. Dómarinn sagöi: — Getið þér
hugsað yður nokkra ástæðu til
þess, að frú Moline vildi ganga af
föður yðar dauðum?
Carol svaraði hiklaust: — Hann
setti út á hana og liklega hefur
Kviðdómurinn kom meö úr-
skurö sinn innan fárra minútna.
Frú Moline var saklaus af þessu.
Dauði Elgs varð a£ slysni.
XXI.
Jarðarfarardaginn borðaði
Rósa morgunverð seint og ein
sins liðs. Þegar þvi var lokið,
varö henni illt. Hún fékk kligju.
eftir
Stuart
Engstrand
Snögg hræðsla greip hana og hún
óttaðist mest, að hún væri að
deyja. Hún lét Jennie hringja til
læknisins, og hann kom heim áöur
en margar mlnútur v,oru liönar,
náfölur af hræðslu. En þegar
hann haföi komið henni i rúmið,
var áhyggjum hans lokiö og ofur-
Htiö bros lék um varirnar.
• — Þaö gætu verið taugarnar —
út af þessari jaröarför i dag. Og
þaö gæti verið morgúnslæmska,
og það þykir mér liklegra.
• , — Það getur ekki verið. Ég er
alls ekki ófrisk, sagði hún með
ákafa.
34 VIKAN 41. TBl.