Vikan - 10.10.1974, Page 38

styggö á þér siðan rétt eftir að við
giftumst. Ég hélt þú værir eitt-
hVaö. En það ertu ekki. Ekkert
annað en ankannalegur durgur.
Þú hefur verið stöðugur dragbitur
á mér. Þú hefur staðið i vegi min-
um til lifsins. Þú ert latur og hug-
laus. Þú ert óvinur minn. Og það
er heimskulegt af mér, af^þvi að
þú ert ekki þess virði, að ég'Mtæri
mig um þig til eða frá. Ég þan^að
ná mér niðri á þér. Neyða þig til
að losa mig við þetta föstur.
Læknirinn greip fram i. Röddin
skalf ekki lengur en hún var litið
meira en hvisl. — Ef þú neyðir
mig til þess, með hótunum eða
háði, þá vara ég þig við þvi, að þú
skalt aldrei fara lifandi af
skurðarborðinu.
— Ha, ha! Nú þykir mér litil-
mennið farið að taka stórt upp i
sig! Hún sneri sér við og stikaöi
frá honum, i áttina heim. Hún gat
heyrt hann koma hægt á eftir sér
og snjóinn marra undir fótunum á
honum.
Þegar hún gekk upp til svefn-
herbergis sins, heyröi hún hann
koma inn um útidyrnar. Hann
gekk hægt og þreytulega, og bug-
aður. Hún hlustaði á hann koma
upp, en fótatakið hans nálgaðist
ekki. 1 stað þess beygði það inn i
auða herbergið, sem hafði aldrei
verið notað siðan hann byggði
þetta hús handa henni.
XXII.
Snjórinn var orðinn blautur og
vatnið rann i smálækjum og
myndaði smá-stöðuvötn i húsa-
göröunum hjá fólki. Rósa stóð á
stöðvarpallinum og beið eftir
Ashwoodlestinni, þegar stöðvar-
stjórinn kom til hennar.
— Aldrei hef ég nú vitað annán
eins vetur, frú Moline. Hann byrj-
aöi nú vel, en svavar eins og hann
kæmist aldrei úr sporunum. Hann
ætti að komast niður á núllið á
hverri nóttu en i þess stað er
hann eins og vor.
— Það er nú langt til vorsins
enn. sagði Rósa.
— En þetta er bara ekki al-
mennileg veðrátta. Alveg óeðli-
leg. Og fólk fær flensu og lungna-
bólgu. Læknirinn fær sjálfsagt
nóg að gera.
Það var þungt loft i lestinni.
Hitinn var hafður á og það ásamt
hreyfingunni olli henni velgjunni
sinni gömlu. Eftir klukkustundar
akstur, staðnæmdist lestin á stöð-
inni i Ashwood. Rósu fannst hún
ekki hafa dáð i sér til að fram-
kvæma þessa örvæntingar-ráða-
gerösína.En þegar hún kom út úr
lestinni og i hreina loftið og sá
fólk á ferli alls staðar, leið henni
betur.
Ashwood var gamall timbur-
bær. Þegar búið var að fella
mestallan skóginn i næsta ná-
grenni, hafði borgin slegiö sér á
smáiönað til þess að halda lifi, og
var nú verslunarmiðstöð héraös-
ins.
Rósa fór inn i búð og skrifaði
upp úr simaskránni lista yfir
lækna borgarinnar. Siðan lagði
hún af stað og byrjaði á þeim
efsta á lestanum, en það var
Dante læknir. Hún hafði aldrei
heyrt manninn sinn nefna þennan
lækni á nafn og vonaðist að geta
vitjað hans án þess að segja rétt
til sin.
Hún kom i heldur ómerkilega
götu og fann húsið. Gekk upp
hrörlegar tröppur og kom inn i
óvistlega biðstofu, þar sem voru
tvær- prentmyndir frá Rómaborg
á veggjunum. Hún stóö þarna ein-
beitt, en þó hrædd við lygarnar,
sem hún yröi að beita, og óviss
um atvikin, sem að þeim lágu.
Sóðalegur hæruskotinn maður
með gleraugu bauð henni inn i
lækningastofuna. Hún settist á
stól og hann innan við skrifborðið
og horfði á hana. Rósa átti erfitt
með að taka til máls. Einhvern
veginn var þetta ekki eins auövelt
og hún hafði haldiö.
— Jæja, sagði Dante læknir og
þagnaði siöan. — 1 hvaða erindum
komið þér aö tala við mig?
Hann hélt saman höndum og
fingurnir fitluðu hver við annan.
Orðin komu I einni bunu. — Ég
er kennslukona ur nágrenni Mil-
waukee. Ég hef verið með karl-
manni undanfarið. Hann er gift-
ur. Æ, það er svo erfitt að koma
orðum að þessu. Ég þykist viss
um að ég sé ófrísk. Hann getur
ekki gifst mér, og ef einhver frétt-
ir þetta, lendi ég f skömm.
Læknirinn horfði niður á
fingurna á sér. — Og hvað viljið
þér að ég geri?
— Auðvitað eyða fóstrinu.
Hann leit kring um sig í stof-
unni, rétt eins og hún vekti meiri
áhuga hjá honum en Rósa. Svo
sagði hann: — Þér eruð frú
Moline,erþaö ekki? Kona læknis-
ins I Fleming?
— Nei, nei. Aldrei heyrt hann
nefndan. Er ég kannski eitthvað
lik henni?
— Þér eruð lik konunni, sem
Moline læknir lýsti fyrir mér i
simanum i morgun. Hann sagði,
að ef einhver læknir hérna gerði
nokkuð fyrir hana, skyldi hann
senda hann i Steininn og heimta
milljón i skaðabætur. Hann hló
ofurlitið. — Og mig langar ekkert
að fara i Steininn. Og á heldur
ekki neina milljón dala. Hann leit
fast á hana. — Og auk þess fæst ég
ekki við fóstureyöingar.
Rósa stóð upp og sagði mátt-
leysislega: — Þér takið mig fyrir
einhverja aðra. En það getur
verið sama. Ég næ i annan lækni.
t— Ekki hér i Ashwood. Ég býst
við, að maðurinn yðar hafi hringt
i alla lækna i borginni.
Rósa fór aftur á stöðina og
lagðist niður á legubekk i biðsal
kvenna. Hún grét ekki, en lá eins
og dofin og starði upp i grámálað
loftið. t meira en klukkustund lá
hún svona, máttlaus. Svo varð
henni illt, það var gamla velgjan,
sem var enn á ferðinni. Loks stóð
hún upp, 1 illu skapi yfir þessari
auðmýkingu að þurfa að láta
undan kröfunum, sem ástand
hennar gerði, sem sé sultinum.
Hún gekk að matsöluborðinu. Að-
ur en hún hafði lokiö við að borða,
varð henni illa aftur, svo að hún
varð aö leita aftur til legubekkj-
arins. Velgjan varð svo áköf, aö
hún gleymdi alveg öllum þörfurn
sinum og kröfum, nema þeirri
einni að komast sem allra fyrst
Dömur athugið.
Nú höfum við allar nýjustu klipp-
ingar og greiðsiur á hárkollum.
Einnig fléttur og hártoppa.
Sendum i póstkröfu um allt land.
G.M. búðin,
Laugavegi 8, simi 24626.
heim til sin. þar sem einhver gæti
stjanað við hana.
En það voru margir klukkutim-
ar þangað til von var á næstu lest.
Henni skánaði nokkuð og nú gekk
hún út i góða veðrið aftur ög
horfði á fólkið, sem var á ferð og
flugi um göturnar, með yfirhafn-
irnar flakandi frá sér i hlýviðrinu.
Hún hafði að nokkru endurheimt
öryggi sitt. Hún ályktaði sem
svo,að ef þessir ómerkilegu smá-
borgarar, sem stóðu henni svo
mjög aö baki á öllum sviöum,
gætu haft tökin á lifi sinu, þá ætti
hún sjálf sannarlega að geta það
lika. Þegar hún kom aftur á
stööina, bað hún um langlinusam-
tal við Neil Latimer I Timbur-
verslun Latimers i Chicago.
Loksins eftir að hafa sigrast á
heilum herskara fjandsamlegra
kvenradda, heyrði hún hann
segja: — Halló!
Hjartað I henni hoppaði og
gleöistraumur fór um hana alla.
— Neil, þetta er Rósa. Mig lang-
aði bara að heyra i þér. Það er
svo leiðinlegt að heyra ekkert frá
þér.
. — Og það er lika þungbært að
heyra ekkert frá þér. Akafinn i
röddinni hughreysti hana stórum.
— Hvaö ertu aö gera þessa.
dagana — og hugsa?
■ — Hugsa um þig. Sannast aö
segja geri ég litið annaö. Annars
geri ég heldur litið: þetta fráfall
hans Elgs hefur ruglað svo fyrir
mér. Hefði ég haft meira vit i
kollinum, væri hann nú lifandi og
þú þyrftir ekki að ganga með
samviskubit.
Hún brýndi raustina er hún full-
vissaði hann um, að allir hérna
væru búnir að gleyma þvi. — Sjálf
hef ég ekkert komið á mannamót.
Og þetta er allt gleymt og grafið.
•• — Þá er ekkert þvi til fyrir-
stöðu, að þú farir að koma? Eig-
um við að segja rétt eftir jól? Þú
kemur hérna við á leiöinni til
Reno.
- —>- Já . . . ó, elskan min, en það
yrði varla svo snemma. Hér er
allt fullt af flensu, og ég held, að
ég sé lika að fá hana. En það er
ekkert alvarlegt, hafðu engar
áhyggjur. Það er bara . . . en þú
mátt ekki búast við mér mjög
fljótt.
Hann ætlaði að fara að segja
eitthvað, en hún gat ekki heyrt
það, þvi að nú var hún farin aö
gráta. Hún greip fram I hjá hon-
um: — Ég Skal komast til þin,
Neil. Einhvern veginn. Vertu
sæll. Svo lagði hún slmann á.
Það var komið rökkur þegar
lestin hennar kom til Fleming.
Lew var á stööinni. Hann leit á
tómar hendur hennar og sagöi: —
Þú hefur ekki farið mikið I búöir.
Hún svaraði snöggt: — Ég fékk
ekki það, sem ég ætlaði að fá. Ég
verð að reyna aftur.
Framhald I næsta blaöi
38 VIKAN 41. TBL.