Vikan - 17.04.1975, Blaðsíða 24

Gillian Bothello er ung kona. Þegar sonur
hénnar var tveggja ára, eignuðust hún og
Tony maður hennar litla dóttur, sem þau
höfðu þráð. En Emma litla var haldin
ólæknandi sjúkdómi og hér segir Gillian
frá þeirri reynslu sinni, og hvernig hún
tók þá ákvörðun að biðja læknana um að
binda endi á þjáningar barnsins sins.
MITT
DEVM
Hiö hræöilegasta, sem hent get-
ur móður, er að finna sjálfa sig
óska þess, aö barn hennar sé lát-
iö. Kannski haldið þiö, aö ómögu-
legt sé aö óska ástvini sínum
dauöa, en þegar staöiö er frámmi
fyrir því aö þurfa aö þvinga ást-
vin sinn til aö halda áfram að lifa,
þvinga hann meö vélum, og til-
gangurinn er aöeins sá að draga
þjáningar hans á langinn, þá bið-
ur maöur læknana: „Slökkvið á
vélunum. Leyfiö. þiö barninu
mínu aö deyja.” Og þaö var ein-
mitt þetta, sem ég geröi.
Hjúkrunar- og læknaliöiö var á
ööru máli og reyndi aö fá mig of-
an af þessu. Starfsliöi sjiíkrahúss
er eðlilegt aö halda áfram aö
reyna allt, sem i þess valdi
stendur, jafnvel þótt þaö sé von-
laust. En ég var svo handviss um,
aö ég heföi rétt fyrir mér, aö ég
heföi veriö fús til aö taka barniö
mitt í faðminn og ganga meö þaö
út úr sjúkrahúsinu til aö leyfa þvi
aö deyja I friöi. Þaö var allt, sem
ég — sem nokkur maöur — gat
gert fyrir barniö mitt.
Viö Tony höföum þráö svo mjög
aö eignast litla stúlku. Jason son-
ur okkar var tveggja ára, hress
og kátur drengur, og ég hlakkaöi
mjög til þess að eignast annaö
bam — helst stúlku — til þess aö
annast og unna. Mér finnst óra-
langtsfðan ég var svona áhyggju-
laus.
Þegar Emma fæddist, baö ég
um, aö mér yrði ekiö beint að
simanum.svoað ég gæti hringt til
fjölskyldunnar og sagt tiðindin
sjálf. Augu Tonys gneistuöu af
fögnuöi, þegar hann sagöi: „0, ég
er svo hamingjusamur!” Þetta
var mjög ólikt honum, þvl aö yfir-
leitt ber hann tilfinningarnar ekki
utan á sér.
Þetta gerði áfalliö enn þung-
bærara. Emma fæddist að
morgni til, fullburöa og á allan
hátt eðlileg, og mér haföi ekki
komiö til hugar, aö neitt gæti am-
aö aö henni. Um.kvöldiö kom
hjúkrunarkonan til mln og sagði
mér, aö andardráttur hennar
heföi ekki veriö eölilegur, og hún
heföi veriö sett i súrefniskassa.
Mér var ekiö I hjólastól til þess
aö lita á hana. Litlu hendurnar á
henni voru bláleitar, og sama var
aö segja um fæturna. Hún var svo
brjóstumkennanleg og smá, aö ég
kenndi til af þvl, hve mjög mig
langaöi til aö hjálpa henni.
Allt, sem læknirinn sagöi mér,
var, aö eitthvaö væri aö hjarta
hennar og hún yröi flutt á annaö
sjúkrahús daginn eftir, þar sem
hún yröi rannsökuö nánar. Hann
reyndi aö róa mig, en ég var frá
mér af skelfingu þá þegar. Þaö
þurfti ekki aö segja mér, aö eitt-
hvaö mjög alvarlegt var aö barn-
inu mlnu. Heföi þetta veriö eöli-
legt, heföi mér verið sagt miklu
meira.
Móöir min kom i heimsóknar-
tlmanum, en ég sagÓi henni ekki
frá þessu. Orðin ein hefðu sært
mig of mikiö, jafnvel þótt ég segði
þau sjálf.
Daginn eftir fékk ég aö vita,
hvað var aö. Hjartalokurnar
voru of veikburöa, svo að hún
varð aö fá súrefnisgjof I blóðið.
Hún varö að gangast undir upp-
skurö tafarlaust. Læknirinn bjó
okkur undir, að hún kynni að
deyja.
Hún var svo veik, aö hún þoldi
ekki aö gráta.
Þetta var I fyrsta sinn af mörg-
um, sem við biöum þess, aö
Emma dæi. Tony var sterkari en
ég. Hann hélt i höndina á mér og
sagði, aö ég yröi aö llta á þetta
sem vilja guðs. Guð heföi gefið
okkur Emmu, og hann gæti þess
vegna tekið hana frá okkur. En ég
gat ekki horfst i augu viö þaö, aö
ég yröi ef til vill aö sjá á bak
henni. Þaö var eins og ætti aö
taka hluta af sjálfri mér burtu.
t viku var hún á mörkum þess
aö deyja. En smám saman léttist
andardráttur hennar, og hún fór
aö þyngjast lltiö eitt. Sex vikna
kom hún heim I fyrsta sinn.
Þegar ég kom heim meö Jason,
rlkti mikil gleöi og hamingja á
heimilinu. Allir ættingjar okkar,
sem vettlingi gátu valdið, komu
aöskoöa hann. Þegar Emma kom
heim,rlktikvlði og angist á heim-
ilinu. Dag eftir dag og nótt eftir
nótt komst ekkert nema áhyggj-
ur ab. Hún mátti ekki liggja lengi
I vöggunni, þvi að þá fékk hún
kvalaköst, svo að ég gekk meö
hana um gólf tlmunum saman og
reyndi að létta henni sársaukann.
Þótt Jason væri svona ungur,
var eins og hann skildi, hve veik
Emma var. Hún mátti ekki gráta,
þvl að þaö hefði orðið henni of-
raun. Ef hún opnaði munninn og
ég var ekki við vögguna, kom Ja-
son hlaupandi með pelann henn-
ar, eöa snuðiö — rauður af æsingi,
þvi aö honum fannst ég hafa
brugöist henni.
Ég gleymdi næstum, hvaö
svefn var, og ég ranglaði stööugt
um, áhyggjufull og kvlðin. Ég var
tvltug og haföi enga hugmynd
um, hvernig ég átti aö komast
yfir þetta. Ég hringdi I lækninn
hvað eftir annaö, og hann gaf mér
öll þau ráö, sem hann kunni, en
hann haföi aldrei fyrr kynnst
sjúkdómi, eins og Emma þjáöist
af.
Þaö var óttalegt að sjá svona
lltiö bam svona veikt og vita, aö
ef eitthvaö gengi úrskeiðis, gæti
þaö dáiö.
Læknarriir höföu ákveðiö aö
blöa, uns hún yröi ársgömul, og
24 VIKAN 16. TBL.