Vikan - 17.04.1975, Blaðsíða 29

GA ^ SANDRA SHULMAN
"AROÐALIÐ
gönguferö meö Cesari um þetta
leyti, en nú var hún einsömul.
Enginn dáir þennan staö eins og
ég, hugsaöi Maxine, en samt var
hún öfunduö. Hún leit upp til silf-
urgráu turnanna, sem gnæföu viö
himinn. Hún varö aldrei þreytt á
aö viröa fyrir sér þessa stórkost-
legu byggingu, sem var aö hruni
komin og þurfti svo mikillar lag-
færingar viö.
Maxine hvessti augun, til aö
viröa fyrir sér einhvern einkenni-
legan búnaö, sem hinir villi-
mannslegu forfeöur hennar höföu
látiö gera viö Celeste-turninn.
Þaö var eiginlega leitt, vegna
þess aö þaö skemmdi útlinur
turnsins, en sennilega hefur þetta
veriö gert varnaöarskyni, hugs-
aöi hún. Bertranfeögar hafa
sennilega oftast átt marga óvini
og hafa þurft aö vera viö öllu bún-
ir.
Breiö renna, liklega hálfur ann-
ar meter á breidd, gekk beint út
frá brjóstvörninni. 1 gamla daga
var notaö glóandi heitt bik og
örvaregn, til aö hrekja óvini á
brott. Þessi innrétting á Celeste-
turninum var sennilega til þess
gerö, aö vinna á þeim óvinum,
sem höföu komist yfir virkissfkin
og inn i hallargaröinn.
Þessi renna var nú vandlega
hulin af vafningsviöi og efri brún-
in mosavaxin.
Stór hópur af dúfum, sem haföi
hreiöraö um sig á brúninni, flaug
skyndilega upp, eins og einhver
heföi truflaö ró þeirra.
Maxine heyröi eitthvert dauft
hljóö og hún leit til fjallanna, sem
trónuöu blá viö sjóndeildarhring-
inn. Kannski var óveöur i uppsigl-
ingu.
En skyndilega varö hún stjörf
af ótta viö... svo lömuö, aö hún
gat varla gert sér ljóst, hvaö var
aö ske. Þessi turn haföi þá greini-
lega veriö notaöur nýlega, þvi aö
einhver haföi komiö fyrir griöar-
stórum steini á sylluna....
Nú var einhver aö ýta viö þess-
um stóra steini og hann kom meö
æöislegum hraöa beint I áttina til
hennar og henni fannst hann
stækka á feröinni.
Þaö var eins og Maxine væri
negld viö jöröina af ótta. Hún var
viöutan og hugsaöi þaö eitt, aö nú
væru dagar hennar taldir. Þannig
á ég þá aö deyja, hugsaöi hún og
þá fá bændurnir og þjónustufólkiö
sönnun fyrir þvi, aö bölvun hvili
yfir ættinni og ég hafi aöeins hlot-
iö þau örlög, sem ég átti skiliö.
Hún reyndi aö foröa sér, en þaö
var eins og fæturnir neituöu aö
bera hana. Hún gat ekki hreyft
sig.
— Þetta eru þá endalokin,
hugsaöi hún.
En svo var ýtt hranalega viö
henni og grannur likami hennar
flaug til hliöar. Hún missti meö-
vitund andartak.
Hræöilegur hávaöi rauf þögn-
ina. Steinflögur flugu i allar áttir
og vit hennar fylltust sandi og
ryki.
Þegar mökkurinn var horfjnn,
leit Maxine á bjargvætt sinn.
— Ég vona að þér hafiö ekki
meitt yöur, sagöi hás rödd.
Brytinn á Arlac sat þarna á
horuöum hesti slnum. Hann haföi
komiö þeysandi yfir brúna og i
gegnum ytri hallargarðinn og á
siðustu sekúndu getaö ýtt henni til
hliðar og þaö var ljóst, aö hann
haföi sjálfur veriö i yfirvofandi
hættu.
— Hvaö ... hvaö kom fyrir?
stundi hún.
— Einhver geröi tilraun til að
myröa yöur, haliarfrúna á Arlac.
Mér tókst að bjarga yður, en
hamingjan ein veit hvernig mér
tókst þaö.
Hún skalf af ótta og henni til
mikillar gremju fór hún aö gráta,
eins og óttaslegiö barn. — Þetfa
hlýturaö hafa verið óhapp, kjökr-
aöi hún.
— Vitleysa, sagöi Hubert stutt-
lega. — Þaö er óhugsandi aö
svona stór steinn komist á þennan
staö, nema af mannavöldum, rétt
i þvi aö þér voruö þarna stödd.
— En hverjum getur dottið I
hug aö fremja svo grimmdarlegt
athæfi? Maxine réöi ekki enn viö
grátinn. — Hver þekkir þessa
dauöagildru svona vel?
Hubert leit á hana meö meö-
aumkun. — Sennilega hver ein-
asta manneskja, sem býr I ná-
grenni viö höllina. En ég skal
segja yöur eitt, ungfrú Maxine,
þaö er einn maöur, sem veit
meira um arkitektúr þessarar
hallar en nokkur annar núlifandi
maöur ... Hann snuörar hér I ná-
grenninu nætur og daga.
— Hvern eigið þér viö? spuröi
Maxine og nú var hún búin aö fá
fullt vald yfir rödd sinni.
Brytinn sleppti nú takinu um
handlegg hennar og smám saman
fékk hún styrk, til aö standa á
eigin fótum. Hún var ákveöin I
þvi, aö Hubert skyldi aldrei sjá
hana I svona ástandi.
— Englendingurinn yöar, sagöi
hann hranalega. — Alan Russel.
Og hann spýtti fyrirlitlega. —
Vinur fööur yöar.... og Guy
Bertran hlustaöi frekar á vitleys-
una l honum heldur en skynsam-
leg ráð min, sem hefi alið hér all-
an minn aldur!
— Þér dragiö þá I efa, aö fáöir
minn hafi gert þaö sem rétt var?
— Já, þaö geri ég sannarlega,
svaraöi Hubert. — Bertranfjöl-
skyldan hefur lengi fengiö orö
fyrir aö vera hrokafull og fifl-
djörf. Þeir hafa framkvæmt án
þess aö hugsa, eöa yfirleitt hugs-
aö eftir á. Og þér, ungfrú góö,
eruð ekki hætis hót betri en for-
feöur yöar. Þér eruö næstum eins
fifldjörf og afi yðar — en hann var
nú ekki lengi hér á Arlac. Hann
fór héöan á barnsaldri og kom
heim aöeins til 'aö deyja... Hann
gaf henni hornauga og bætti svo
viö: — Þeir koma allir heim til aö
deyja og þess vegna haldiö þiö viö
þeirri bölvun, sem hvilar hér yfir
öllu. Bertranfjölskyldan er nú
sannarlega búin aö kalla meira
en nóg af hörmungum yfir þetta
héraö....
— Mér skilst aö þér hatiö þessa
höll „silfurkvennanna”, en hvers
vegna eruö þér þá hérna.
— Vegna þess aö ég forvitinn,
sagöi hann eftir stutta þögn. —
Þegar faöir yöar skaut upp kollin-
um hér, meö allan þessan skara á
eftir sér, var mér ljóst, aö hann
átti ekki langt eftir.
Hann benti til hallarinnar. —
Þaö er augljóst mál, aö allir sem
þarna eru nú staddir, höföu ærna
ástæöu til aö óska honum dauöa.
Konan hans, fegpröardlsin meö
hænuhausinn, hlýtur aö hafa gifst
honum vegna peninganna. Þaö'
hlýtur að hafa veriö mikiö áfall
fyrir hana, að komast aö þvi, aö
hann var bláfátækur!
Hann glotti meinfýsilega. — Og
H ■ V
----\

Þú hlustar, þú skilur og talar síóan. Þú hefur meófædd-
an hæfileika til aó læta aó taia á þennan hátt. Aótrú-
lega skömmum tíma nemur þú nýtt tungumái, þér til
gagns og ánægju. — Þetta er RÉTT og ÞÚ getur
!>. — Vió sendum þér aó kostnaóarlausu
ýsingapésa um námió. — Þegar þú hefur tekió
ákvöróun, — sendum vió þér linguaphone námskeió
16. TBL. VIKAN 29