Vikan - 30.10.1975, Blaðsíða 17

dregið yfir andlitið á honum?
Sennilega ekkert annað en óljósar
myndir og hann myndi ekki hafa
hugmynd um það eftir ó. Þetta
yrði allt eins og óljós draumur i
huga hans, anngð mein hlyti hann
ekki.
— Ég fer til borgarinnar strax,
sagði Kári. — Ég kem svo i kvöld
með peningana.
Martin hugleiddi, hvort hann
ætti að segja honum frá þessu at-
viki með strákinn, — að strákur-
inn hafði rankað við sér og æpt.
Eða um konuna á ströndinni? En
hann féll frá þvi. Þeir yrðu búnir
að fá alla peningana i kvöld og þá
skipti þetta ekki máli lengur. Það
myndi enginn fá að vita þetta,
nema þeir sem að þvi stóðu.
Martin var einp. Hann lagði
kapal og hlustaði vel á fréttirnar i
útvarpinu, en það var engin til-
kynning um barnsrán.
Klukkan átta kom Kári Dahl.
Martin sá strax á kvikum
hreyfingum hans, að eitthvað
hafði farið úrskeiðis. Hann skellti
hurðum og fleygði skjala-
möppunni frá sér á stól.
— Hvað er nú aö? Engir pening-
ar?
— Fjandinn hefur komist i
þetta.
— Lögreglan?
— Ég var rétt hjá mótstaðnum
löngu áður en hann átti að koma
með peningana, til að athuga all-
ar aðstæður. Hann hafði lofað þvi
hátiðlega, þegar ég talaði við
hann i sima, að hann myndi
örugglega ekki blanda neinum i
þetta, hvorki lögreglu né öðrum,
en mér er ljóst, aö hann var
ábyggilega búinn að tilkynna lög-
reglunni i þetta. Ég sá þá
allstaðar i kringum staðinn, ég
þekki nokkra þeirra frá gamalli
tið.
Kári talaði aldrei um fortiö sina
og Martin vissi ekki mikið um
hann.annað en það, að einhvern
tima hafði það hrokkið út úr
Kára, að hann hefði átt i brösum
við lögregluna.
— Hvað skeði? spurði hann,
máttlaus af ótta. — VildU þau ekki
borga? Ég hefði þó haldið að kon-
an hans tæki ekki annað i mál...
— Það var einmitt lóðið, tók
Kári fram i fyrir honum. — Hún
fékk hjartaáfall, þegarhúnsá að
drengurinn var horfinn og las
bréfið, sem lá á rúmi hans. Vold
sagði frá og nú er ég hræddur um,
að hann hafi meiri áhuga á að ná i
okkur en strákinn. Þú getur
bókað, að hann tekur ekki tillit til
þess, að þetta er hans eigið af-
kvæmi, meðal þessa fólks er sið-
fræðin ekki á hávegum höfð.
— Hvað áttu við? spurði Martin
og hann var orðinn þurr I munn-
inum og fann hvernig blóðið
ólgaði i slagæðinni við gagnaug-
un. Hann skýnjaöi varla það sem
Kári var að segja. Það eina, sem
hann hugsaði, var um konuna á
ströndinni. Ef allt færi i handa-
skolum þá yrði send út lýsing i
öllum fjölmiðlum og þá myndi
þessi kona hugsa um morguninn á
ströndinni, þvi sennilega hefur
hún heyrt bæði i bilnum og öskrin
i stráknum. Skyldi hún hafa þekkt
biltegundina, Peugeot 504? Gat
hún hafa séð númerið á bilnum?
Tekið eftir toppgrindinni og loft-
netinu á bilnum?
Ef hún hefur haft venjulega
eftirtektarhæfileika, þá hefur hún
eflaust séð þetta allt saman.
— En það verður aldrei hægt að
rekja þetta til okkar, svona
heiðvirðra borgara, eins og við
erum....
Og þeir sem ætluðu aðeins að
hvila. sig stundarkorn, áður en
þeir gætu náði nægilegt fé, til að
komast út úr skuldabraslinu, áttu
von á þvi, svo þeir gætu iosnað við
áhyggjur af ágangi skuldheimtu-
manna. Ef þetta tækist ekki, yrðu
blöðin ekki lengi að komast að
svikum þeirra i byggingaiðnaðin-
um. Blaðamenn bókstaflega
klæjaði i fingurna eftir þvi að geta
flett ofan af þvi.
En allt var það hreinn barna-
matur, samanborðið viö þaö sem
myndi ske, ef barnsránið kæmist
upp og hægt væri að rekja það til
þeirra.
Honum varð hrollkalt við þá til-
hugsun. Það myndi reka smiðs-
höggið á skilnað hans og Babben,
— já og börnin myndu snúa sér
frá honum með viðbjóði. Nú voru
þau öll á Kanaríeyjum og þar var
Vera lika, kona Kára og stelpu-
gálan þeirra....
Honum varö flökurt, þegar hann
hugsaði um allt það hneyksli, sem
þetta myndi valda. Tveir æru-
verðugir borgarar i fangelsi.
Hann sá fyrir sér fyrirsagnir
blaðanna. Nei, það mátti aldrei
ske. Hann kreppti hnefana. Þeir
urðu að finna einhverja leið úr
ógöngunum.
— Það besta sem við getum
gert, er að biða þangað til móðir
hans (hann leit i áttina til her-
bergisins, þarsem drengurinn lá)
jafnar sig. Ég held að við ná-
um aldrei neinum peningum út úr
Vold....
— Við erum i hræðilegri klipu,
Kári, sagði Martin.
Kári pirði augunum og hætti við
að súpa á glasinu.
— Hvað áttu við?
Þegar Martin hafði sagt honum
allt um ópið i drengnum og kon-
una á ströndinni, var ásjóna Kára
jafnhvit og hnúarnir á fingrun-
um, sem héldu á glasinu. Og
þegar Martin hafði lokið sögu
sinni, skellti hann glasinu á
borðið og bölvaði. Svo sagði
hann:
— Þegar þetta er tekið til at-
hugunar, er það aðeins tima-
spursmál hvenær þetta kemst allt
upp. Ef hún kann að leggja saman
tvo og tvo, kemst hún að þvi að
það verða fjórir...
— Hvað eigum við að gera?
sagði Martin. Hann heyrði sjálf-
ur, að rödd hans var orðin skræk
og áður en hann sagði siðasta
orðið var honum ljóst svarið.
Hann sá fyrir þá andstyggilegu
staðreynd, að þeir voru komnir i
algerar ógöngur og réðu ekki við
þetta, nema með einu móti.
— Hún er stórhættuleg, sagði
Kári hugsandi. Svo sagði hann
ákveðinn: — Við verðum að finna
upp eitthvert ráð, til að tala við
þessa manneskju, vita hvað hún
veit og hvort hún hefur sagt ein-
hverjum öðrum frá þessu. Við
þurfum lika að komast að þvi
hvort hún býr þarna ein....
Hann fór inn i baðherbergið, tók
glas úr lyfjaskápnum og á þvi
stóð: Verodorm.
— Þetta eru svefntöflur, sem
konan min keypti, siðast þegar
viö vorum á Kanarieyjum, sagði
hann og leit um öxl. — Við getum
gert þetta snyrtilega og kvala-
laust fyrir hana....vonandi.
Með kvöldinu lagðist þokan yfir
ströndina. Marta stóð við glugg-
ann og jafnvel gegnum rúðuna,
fann hún iskalt loftið leggjast að
sér og allt var hulið grárri móðu.
Hún sá aðeins útlinurnar af stóra
furutrénu, sem stóð rétt fyrir ut-
an húshornið. Hún ók sér og
ákvað að kveikja upp i arninum.
Hún heyrði að bill var
stöðvaður þarna úti i þokunni og
fann strax til eftirvæntingar. Vin-
ur hennar og starfsfélagi, sem
hún hafði mikið dálæti á, hafði
haft orð á þvi, að hann myndi
kannski heimsækja hana ein-
hvern daginn....
En þegar drepið var á dyr og
hún opnaði, sá hún tvo menn, sem
hún kannaðist ekkert við. Þeir
heilsuðu henni hæverkslega og
annar þeirra kynnti sig sem Han-
sen lögregluforingja.
— Við erum að rannsaka alveg