Vikan - 15.07.1976, Qupperneq 24

Á Grímsstaðahoitinu í vestur-
hluta Reykjavíkur hefur lengi búið
kona. Hana þekkja margir, sem
eitthvað þekkja til í nágrenni
Grímsstaðaholts, og þegar ég var að
alast upp nálægt holtinu fyrir
nokkuð mörgum árum vissu allir
krakkar. hver þessi kona var. I okkar
augum var hún framandi og dular-
full kona, og við vissum, að hún var
mikil spákona. Þá var hún gömul
kona.
í dag er þessi kona ennþá eldri,
og þegar ég heimsótti hana á
heimili hennar við Þrastargötu
snemma í sumar, sagðist hún aðeins
vera sjötug. Ég trúði henni nxstum
alveg, svo hress var hún og ern. Eftir
að hafa spjallað við hana stutta
stund, komst ég að því, að hún er
mjög ákveðin, því þegar ég vildi fá
að taka mynd af henni, sagði hún
blátt áfram nei, og þar við sat. Það
þótti mér eðlilega mjög leiðinlegt,
en þegar gestgjafi minn sá það,
féllst hún á, að ég mætti birta af
henni meðfylgjandi mynd, sem
sextug dóttir hcnnar á. Myndin af
þessari mætu konu í peysufötum er
tekin fyrir mörgum árum. Þegar
sú, sem myndin er af sá hana, brosti
hún og sagði svona eins og við sjálfa
sig, að nú gengi hún aldeilis ekki I
peysufötum, hvað þá að hún ætti
þau.
Þegar mig bar að garði skömmu
eftir hádegið, var húsmóðirin á
Þrastargötu 9 að Ijúka við uppþvott-
inn, svo að hún bauð mér sæti inni í
eldhúsi. Við höfðum komið okkur
saman um, að ég heimsækti hana
þennan dag til þess að spjalla saman
um spádóma og annað skemmti-
legt, en þegar hún fékk að heyra, að
ég hefði hug á að birta viðtalið í
þessu blaðí. neitaði hún með öllu
að nafn sitt kæmi fram. Fyrir því
taldi hún ýmsar orsakir, sem hér
verða ckki ræddar. Á meðan hún
lauk við að þurrka af eldhúsbekkj-
unum, spjölluðum við saman um
landsins gagn og nauðsynjar, og ég
komst ekki hjá því að finna, að á
milli okkar væru gífurlega mörg ár,
og að ég ætti töluvert eftir á
þroskabrautinni.
EINHVER TALAÐI TIL MÍN.
— Já, ég hcf búið lengi hérna á
holtinu, cn ég er fædd og uppalin í
Skildinganesinu. Það væri allt of
löng saga, góða mín, að tala um allt
það basl, sem ég hef mátt stríða við.
Best held ég sé að fara ekki lengra
en 50 ár aftur í tímann. Það var um
Spákonan á Grímsstað.iholtinu.
Myndtn er tekin fyrir allmörgum
árum.
það leyti, sem ég giftist manninum
mínum sáluga Halldóri Sigurðs-
syni. Þá átti ég eina dóttur, og við
þrjú settumst að hér á holtinu. Það
var ekki fyrr en þá, að ég upp-
götvaði dulræna hæfileika mína. Ég
hafði aldrei ætlað mér að spá fyrir
fólki, en ég fékk boð um það,
Einhver talaði til mín mildum og
þýðum rómi og sagði mér að spá.
Mér fannst það nánast fáránlegt, að
ég ætti eftir að spá, en svo fór, að ég
byrjaði á því skömmu síðar og hef
gert það síðan.
Nú settist hún hjá mér við eld-
húsborðið, þegar talið barst að
spádómum, sýndi hún aukinn
áhuga á að tala við mig.
— Ég hef spáð fyrir mörgum í
þessu húsi, alls konar fólki, líka
hcldra fólki, og margir hafa komið
til mín aftur og aftur. Já, ég spái
eingöngu í spil. Um leið og ég hef
lagt spilin, kemur yfir mig einhver
andi og ég eins og fínn á mér, hvaða
boðskapur liggurí legu spilanna. Ef
mikil sverta er I spilunum, á
viðkomandi persóna að öllum lík-
indum í miklum erfiðleikum.
Sverta getur líka boðað dauða. Já,
ég get spáð hvenær sem er, til þess
þarf ég ekki að komast I neitt
sérstakt „ástand”. Það er nefnilega
vegna þess, að I raun og veru er það
ekki ég, sem spái, heldur er eins og
mér sé stjórnað af utanaðkomandi
öflum. Nei, mér er ómögulegt að
segja um hvaða öfl eru þar að verki.
NÚ ER ÞAÐ DJÖFULLINN,
SEM RÆÐUR.
Við fcngum okkur kaffi, og þessi
aldraða kona horfði rannsakandi á
mig. Hún spurði mig, hvort ég
hefði einhverntíma búið I nágrenn-
inu, og ég játti því. Hún hélt, að
hún kannaðist við mig. Við þögð-
um góða stund og drukkum kaffi,
en svo héldum við áfram að tala um
spádóma.
— Ekki get ég alltaf sagt það,
sem ég sé í spilunum. Maður má
ekki brúka spilin til þess að
eyðileggja eða spilla fyrir fólki.
Sannleikurinn er ekki alltaf sagna
bestur, sagði hún og andvarpaði.
Systir spákonunnar, Guðný Vest-
fjörð, sem var þekktur miðill í
Kaupmannahöfn.
24 VIKAN 29.TBL.