Vikan - 15.07.1976, Page 30

J Sþáin gildir frá fimmtudegi til miðvikudags
§§f HRÚT'JRINN 21. mars - 20. apríl Rcyndu að hafa öll þín mál á hreinu, því næsta vika gæti orðið þér skeinuhætt, ef þú gætir ekki vel að þér. Helgin verður þó sérstaklega skemmtileg.
fpmll, NAUTIÐ 21. apríl — 21. mai Ósjálfstæði ákveðinnar manneskju, sem þér er nákomin, fer I taugarnar á þér, en þú i verður að reyna að sigrast á því. Næsta vika er hagstæð til þess arna.
TVÍBURAPNIR 22. mai - 2i iúní Vinur þinn réttir þér hjálparhönd, en hann gerir það S þann hátt, að þú veist varla af því. Hafðu augun opin, og gættu þess dyggilega að treysta vináttubönd.
H§í KRABBINN 22. iúni - 23. ’úli Einhver kunningja þinna biður þig um aðstoð. Láttu ekki undir höfuð leggjast að sinna þeirri bón, þvl það mun örugglega koma þér til góða síðar.
LJÓNIÐ 24.ÍÚIÍ - 24. aqúst Á næstu dögum er rétti tíminn fyrir þig að skipta um umhverfi, enda veitir þér ekkert af því. Það mun verða þér til góðs á allan hátt, styrkja bæði sál og líkama.
MEYJAN 24. áqúst — 23. sept. Næsta vika verður róleg, kannski einum of róleg, þér veitti ekki af tilbreytingu En næstu dagar eru sem sagt ekki líklegir til þess að veita þér hana. En koma tímar...
VOGIN 24. sept — 23. okt. Hvernig sem veðrið verður næstu viku, þá er hún kjörin til útivistar og ferðalaga. Hikaðu ekki við að koma hlutunum I kring, þú hefurerindi sem erfiði. Góða skemmtun!
SPORÐDREKINN 24. okt. - 23. nóv. Einhver breyting I sambandi við heimili þitt er I vændum, líklega I sambandi við bústaðaskipti. Hafðu engar áhyggjur, það mun allt ganga vel að lokum.
BOGMAÐURINN 24. nóv. - 21. des. Notaðu næstu viku til þess að koma persónulegum málum þlnum I betra horf, þvl nú er rétti tlminn til þess. Um helgina veitist þér óvænt ánægja.
ui STEINGEITIN 22. des. - 20. jan. Kjörorð vikunnar er: Gegn freistingum gæt þln, og falli þig ver. Um helgina veitist þér tækifæri til upplyftingar, spilltu ekki ánægjunni með neinni glópsku.
Slll VATNSBERINN 21. jan. - 19. febr. I vikunni er rétta tækifærið til að fram- kvæma það, sem þú hefur lengi ætlað þér. Láttu ekki hugfallast, þótt á móti blási I fyrstu. Allt fer vel að lokum.
FISKARNIR 20. febr. - 20. man Vikan er að mörgu leyti hagstæð til framkvæmda, en þú gerðir rétt I því að hafa þér hyggnari með I ráðum. Gerðu þér dagamun um hclgina, þú hefðir gott af því.
STdQRNUSPfl
hryggja konuna mína fyrrver-
andi. Hún hefur þegar oróið að
þola nóg.“
Innra með Marianne toguðust á
sársauki og afbrýðisemi. Hún fór
nokkuð nærri um hvaða álit
keisarinn hefði á henni. Það fann
hún á viðmóti hans. Hún hafði
aðeins verið honum stundarfróun
og hann myndi brátt gleyma
henni. Ást hennar á honum var
hins vegar heitari en nokkru
sinni, en hann fór nánast með
hana einsog hvert annað glæpa-
kvendi, hún sem hafði hætt lífi
sínu til þess að bjarga honum og
Jason hafi hlotið skotsár. Nú
óskaði hún einskis frekar en að
komast í burtu. Hún myndi fara
með Jason hvenær sem væri. Hún
myndi aldrei geta búið í sama
landi og þessi maður, án þess að
hafa leyfi til þess að vera nærri
honum.
„Garður þinn, Jósefína, er
fullur af óvæntum hlutum," sagði
hann og gerði sér upp glaðværð,
„sérðu hvað ég fann. Varðliðarnir
rákust á þessa ungu konu, en hún
virðist.hafa klifrað yfir vegginn
ásamt ameríkana, sem er nú
særður."
Rödd Napóleons hreif nú
Marianne aftur niður á jörðina.
Hún var stödd þarna í stórri
vistarveru, sem ef marka mátti
húsgögnin var greinilega músík-
herbergi. Fremur feitlagin kona í
hvítum kjól úr kasmírull með fín-
gerðum knipplingum sat í sófa
með rauðu áklæði.
„Fyrir alla muni vertu ekki að
spauga þetta, Bónaparte. Mér var
tjáð, að samsæri væri í upp-
siglingu," sagði konan, sem var
engin önnur en hin fyrrverandi
keisaraynja.
Hún rétti titrandi hendurnar í
áttina til hans og hann tók hlýlega
um þær.
„Ef um samsæri er að ræða,
munum við fljótt komast að raun
um það. Ekki æsa þig svona upp.
.Þetta verður allt i lagi, sem
minnir mig á.“ Hann snéri sér að
Marianne sem stóð þarna orðlaus
og dirfðist varla að draga andann.
„Getið þér sagt mér hver foringi
þeirra er.
„Já yðar hátign. Chevalier de
Bruslart.“
„Nú, eina ferðina enn,“ sagði
Jósefína og keisarinn yggldi sig.“
„Komið hingað, mademoiselle
og segið okkur allt sem þér vitið.
Hérna, setjist niður.“
Hún benti á lágan stól, en
Marianne sá hann varla. Hún var
svo heilluð af þessari konu, föl-
leitu andlitinu, dökkrauðu hárinu
og stórum augunum sem voru
grátbólgin þessa stundina. Töfr-
ar hennar voru þrátt fyrir allt
óviðjafnanlegir. Hvert augnatil-
lit, sérhvert svipbrigði í andliti
hennar, bar vott um ást hennar á
eiginmanninum, sem hafði
hafnað henni. Marianne gleymdi
afbrýðisemi sinni og gat ekki
annað en fundið til samúðar með
þessari konu. Báðar elskuðu þær
sama manninn, báðar báru þær
ugg í brjósti hans vegna. Þetta
batt þær saman enn sterkari
böndum en fjarlægur skyldleiki
hefði gert.
„Komið,“ sgði hin fyrrverandi
keisaraynja aftur. „Komið og
setjist hér.“
Mariannne hneigði sig á
viðeigandi hátt. „Madame," sagði
hún. „Þér sjáið hvernig ég er
klædd og ég mun einungis
óhreinka þessi fallegu húsgögn."
„Hugsið ekki um það,“ sagði
Jósífína og varð allt 1 einu glað-
leg, en það var einmitt ein hliðin
á töfrum hennar. Viðbrögðin voru
ótútreiknanleg. „Mig langar að
ræða við yður og fá að vita
hverjar þér eruð: Sannleikurinn er
sá, að þér eruð mér ráðgáta. Þér
eruð vissulega klæddar eins og
förukona, en framkoma yðar er á
þann veg, að þér gætuð hæglega
verið hefðakona og sömuleiðis
röddin. Hver eruð þér?“
„Andartak," skaut Napóleon
inn í. „Hér er annar. Samsæris-
mennirnir virðast ekki vera þeir
einu sem eru á ferðinni á vegum
úti.“
Duroc kom inn til þeirra og í
fylgd með honum var horaður
náungi i þykkri yfirhöfn, en sér
til mikillar hrellingar sá
Marianne, að þetta var enginn
annar en Fouché. Lögrglustjórinn
var fölari en hann átti vanda til,
nema hvað nefnið var rautt og
hann var greinilega kvefaður.
Rödd hans bar þess vott og svo
var hann stöðugt með vasaklút á
lofti. Mennirnir tveir
staðnæmdust hlið við hlið og
hneigðu sig. Duroc var sá þeirra,
er fyrstur talaði.
„Það var raunar um samsæri að
ræða, yðar hátign. Ég fann hans
tign, hertogann af Otranto á
staðnum í óða önn að koma í veg
fyrir það.“
„Ég skil.“ Keisarinn stóð með
hendur fyrir aftan bak og leit á
hina tvo embættismenn sína á
víxl. „Hvernig stendur á því,
Fouché, að ég var ekki varaður
við?“
„Eg vissi ekki um þetta sjálfur
fyrr en á siðustu stundu. En eins
og yðar hátign sjáið þá kem ég
beint úr rúminu, þó að ég ætti
heilsu minnar vegna að vera þar
kyrr. Auk þess er ásökun yðar
hátignar óréttmæt. Þér voruð
varaður við. Er þetta ekki made-
moiselle Mallerousse, sem ég sé
hérna við hliðina á hennar
hátign? Þetta er einn af slyngustu
útsendurum mínum“
Marianne opnaði munninn, en
orðin létu á sér standa. Snarræði
Fouchés var undravert. Þarna
stóð hann og þakkaði sér það sem
var hennar verk. Ef Gracchus-
Hannibal Pioche hafði ekki komið
til skjalanna, hefði hún sjálfsagt
fengið að dúsa í neðanjarðar-
hvelfingunni að Chaillot til
eilífðarnóns.
En Napóleon leit nú hana
sinum bláu augum og hún hélt, að
hún yrði að gjalti.
„Nú-já, einn af útsendurum
Fouchés? Það eru svei mér
tíðindi, Duroc."
Það var ásökun í röddinni.
Duroc roðnaði og reyndi að finna
viðeigandi svar, en Fouché varð
fyrri til. Hann brosti sallarólegur,
þurrkaði sér um nefið og það
rumdi í honum.
„Já, einn af mínum bestu. Ég
hef nefnt hana stjörnuna. Made-
moiselle Mallerousse er sem