Vikan - 05.08.1976, Page 21

árið. . . Ég átti mjög lengi í því.
Það maskaðist til dæmis á mér
allur hausinn, og mér var raðað
saman upp á líf og dauða. . .
Þetta skeði 27. desember, og á
gamlársdag var ég nýlega
raknaður úr roti, og ég heyrði
lætin utan úr borginni inn um
gluggana. Það var látið renna
ofan í mig úr glasi, sem hékk
fyrir ofan rúmið, og ég hugsaði,
að einhvern tíma hefði betri
mjöður runnið ofan í kappann á
gamlárskvöldi.... Ég var svo
blindaður af víninu, að ég sá
ekkert annað en vín, og ég var
ekki fyrr kominn út af sjúkra-
húsinu — búið var að reyta
hverju einustu geiflu úr skolt-
] inum á mér, því að þær, sem
ekki fóru í bílslysinu, þurfti að
plokka úr, og hangandi með
kolbláa kinnina og vírspöng
upp i eyru/— en ég lét leka
ofan í mig, uns ég vissi ekkert,
hvar ég var. Ég sat á tröppun-
um, þaðan sem ég var fluttur
fyrir þremur árum og barði þar
upp á og var hissa á, að fólkið
skyldi ekki hleypa þessu
skrímsli inn........Það var því
alveg mál til komið, að ég legði
leið mína hingað og færi að
gera eitthvað í málinu. Margir
tala um, að samtökjn fái kaldar
kveðjur frá læknum. Ég átti
leið til læknis í morgun. . . og ég
lagði spilin á borðið, sagði
honum alveg hreint, hvernig ég
hefði verið og hvað ég hefði
verið að gera, og síðastiiðið ár
hefði ég verið frá vinnu í tíu
daga út af f.vlliríi. Þetta hefði
rokkað til.; ég hefði komist
niður í sex daga á ári og upp í
tíu til tuttugu daga. Hann
spurði mig, hvað ég hefði gert
til að halda mér frá áfengi, úr
þvi ég hefði drukkið þetta
mikið áður, svo ég sagði honum,
að ég væri hér i samtökunum
og hvaða leiðir hér væru
farnar. Þessi læknir sagði: Ég
skal segja þér það, að verkið,
sem þú ert að framkvæma, er
ekki á færi nokkurs læknis i
heiminum. Það getur enginn
gert þetta nema þú sjálfur, og
ég hefði ekki bent þér á aðra
leið. Svo ekki eru allir læknar
neikvæðir í garð samtak-
anna. .. ... Eg þori ekki að
segja: Égitr hættur að drekka,
en ég er á þeirri leið.
ÆGILEGUR GLÆPUR
Fundarstjóri: Eg var langt
kominn með að eyðileggja mína
konu, eyðileggja mín börn, og
ég hef sagt frá því hér. Þó held
ég, að minn stærsti glæpur hafi
verið, þegar ég var farinn að
ljúga að börnunum mínum eftir
löng fyllirí, árekstrafyllirí, þar
sem ég hafði jafnvel beitt
hnúum og hnefum. Eg minnist
þess sérstaklega, þegar ég tók
tviburana mína, sína á hvort
hné á mánudagsmorgni eftir
mikið fyllirí. Og ég sagði við
þær: Jæja, stelpur mínar! Nú
er pabbi hættur að drekka. . .
. . . Kannski er það ekki svo
ógurlega alvarlegt að ljúga aö
konunni sinni og öðrum full-
orðnum vandamönnum, en
þegar maður tekur til óspilltra
málanna og lýgur að börnum
sínum — vitandi vits, er það
ægilegur glæpur, sem ég hef
framið allt of oft.
VANDINN ER AÐ
FINNA SJÁLFAN SIG
— Kæru félagar! Ég heiti. . .
og er alkóhólisti. Ég er einn af
þeim mönnum, sem hafði verið
heldur lengi í samfélagi við
Bakkus, því að ég var búinn að
drekka svo lengi, að ég var
eiginlega orðinn götumaður. s.
Innst inni var ég löngu búinn
að viðurkenþa fyrir sjálf-
unt mérað svona lífi væri ekki
hægt að lifa, best væri bara að
binda endi á þetta einhvern
tima eftir fylliriistúrana. Sjálf-
sagt hafði ,ég ekki þor til að
framkvæma þetta, en þið sjáið
samt af þessu, hvað ég á mikið
samtökunum að :. þakka,
þvi að nú vil ég ekki rieitt gera í
þá áttina að stytta líf mitt. . . Ég
hafði gert ýmislegt til að reyna
að halda mér frá víni, en það
tókst engan veginn. Ég gat
engu lofað, því að um leið og ég
var búinn að lofa einhverju,
var það alveg runnið út í sand-
inn — tóm svik og lygi. . .
. . . Svo var það einu sinni
sem oftar, að ég var að rísa upp
úr einni áfengisrispunni.Það
var hörmulegur morgunn, sem
ég mætti til vinnu minnar á. Eg
gat ekki haldið höfði, ég gat
ekki horft i ljósbirtu, allt var
tómt svartnætti, mórallinn ægi-
legur og taugarnar búnar. Þá
held ég hafi verið í uppgjöf í
eina skiptið um margra áratuga
skeið og hreinlega bað guð um
að hjálpa mér. Og viti menn!
Sennilega hef ég verið það heill
í bæninni, að hjálpin kom á
stundinni, þótt einkennilegt sé
með mann, sem búinn var að
týna sinni trú algerlega. Ég var
búinn að gleyma minni barns-
trú i áfenginu, en það var með
mig eins og drukknandi mann,
að þótt hann hafi talið sig trú-
lausan, grípur hann oft í það
hálmstrá að biðja guð að hjálpa
sér, þegar hann stendur and-
spænis dauðanum. AA-maður,
sem hafði fvlgst svolítið með
mér og rætt stundum viðmig.,
birtist þarna hjá mér allt i einu
þennan morgun. Það var mín
bænheyrsla, vegna þess að
þessi maður hjálpaði mér að
ganga fyrstu sporin — hér á
fund. . . Ég sagði við hann. að
nú héldi ég, að ég vildi allt
gera, hvað sem það væri og
hvernig sem það væri, ef ég
gæti losnað frá þessum böðli.
Það varð úr, að ég ákvað að
reyna að halda mér þurrum
fram á föstudag og koma hér á
fund. Þetta tókst, og þá talaði
hér maður, og mér fannst hann
vera að segja frá því, hvernig
ég væri og hvernig drykkju-
mennska mín væri. Hið eina,
sem skildi milli okkar, var að
hann hafði fengið delerium
tremens og legið á spítala. Ég
hafði fengið vott af því sama
töluvert oft, en aldrei svo. að ég
lenti á spítala. . . . Þessi ganga
mín var erfið, því að daginn
eftir var ég dottinn í það, og
svona gekk þetta í sex mánuði.
Ég var að berjast við að gera
eitthvað, en það gekk ekkert.
Ég fór á fundi, skjálfandi og
titrandi með höfuðið niður í
bringu og þorði ekki að horfa
upp á nokkurn mann. í þessa
sex mánuði fór ég alltaf á
fundi, þegar ég var ódrukkinn,
en aldrei fór ég undir áhrifum.
Eftir þessa sex mánuði náði ég
mér loks á strik og tókst að
halda mér þurrunt í átta
mánuði. Þá þurfti ég að prófa
þetta eins og svo margir aðrir,
sem láta sér ekki segjast. 1
þetta skipti kom allt annað
fram. Ég hafði enga ánægju af
fyrstu isnöfsununn og var í
kvöl allan tímann. sem ég
drakk. Þetta tók mig þó ekki
nema sólarhring. Eg vaknaði i
sófanum með óupptekna flösku
og aðra axlafulla hjá mér. Ég
teygði mig í flöskuna eins og
vani minn var. en ég komst
ekki lengra en bera hana að
vörunum. Þá kom eitthvað til:
hvort sem það var að vakna í
mér vitið, eðá það var einhver