Vikan - 05.08.1976, Page 27

„Nei.“ Því tryði hann ekki. En
hafði henni verið veitt eftirför?
Eða hafði hún átt von á því og
látið síðan ímyndunaraflinu eftir
afganginn? Hún hafi greinilega
gaman af þessum litla sigri
sinum, hvort sem hann var raun-
verulegur eða ekki. „Eitt verð ég
að segja þér til hróss,“ sagði hann
glaðlega, „þú ert ein af þeim, sem
getur farið í járnbrautarlest, án
þess að fötin krumpist."
„Þau eru úr efni sem ekki
krumpast," sagði hún hneyksluð
og tók eftir ánægjusvipnum á
andliti hans.
„Auðvitað, þú ert hagvön,“
sagði hann. „En þessi náungi, sem
reyndi að elta þig...“
„Þú trúir mér ekki?“
„Ja, kannski var þetta bara
aðdáandi." Hann gat vel ímyndað
sér að einhver hefði gaman af að
elta svona blómarós á fögrum
sumarmórgni.
„Æ, láttu ekki svona,“ sagði
hún og hristi höfuðið. Einkenni-
legt, hugsaði hún, að karlmenn
tóku hana aldrei alvarlega, nema
þeir eldri eins og McGulloch og
Krieger. Ef til vill hafði
maðurinn, sem reyndi að elta
hana í morgun ekki heldur tekið
hana alvarlega, ekki fyrr en allt í
einu þegar hún var horfin.
„Jæja,“ sagði hún og var aftur
orðin ákveðin og hlutlæg. „Ég hef
varað þig við.“
„Og ég tek það til greina,“ sagði
hann og gaf þjónustustúlkunni
merki um að koma. „Þegar ég
geng um götur Vinar ætla ég að
hafa ratsjártækin í lagi.“
Krieger hefði að minnsta kosti
ekki fundist hún hlægileg,
hugsaði hún. Hann hefði glaðst
yfir framför hennar og því hvað
hún var fljót að læra. Hún var
ánægð er hún minntist mannsins
sem hafði verið á hælum hennar,
jafnvel eftir að hún hafði skipt
um leigubíl. En þegar hún yfirgaf
þann bíl og braust í gegnum
mannþröngina og inn í járn-
brautarvagninn, þá hafði hann
litið í þveröfuga átt.
Hún horfði á David, sem beið
eftir reikningnum. Hann myndi
fljótlega þurfa að læra öll þessi
litlu brögð og þá ekki vera hlátur
í hug. Hér sitjuni við, hugsaði hún,
vopnlaus, engin hlustunar- eða
öreindatæki. Ef miðað var við
nútíma hugsunarhátt, voru þau
ekki annað en tveir afglapar.
Ekkert ofbeldi, engar hugsjónir,
ekki þetta kaldastríðs hugarfar.
Við erum einungis að hjálpa
fórnarlömbum hins kalda friðar.
Erum við ekki hinir nytsömu sak-
leysingjar?
En samt var það þess virði.
Einhver varð að taka þetta að sér.
En með hvaða ráðum? Nota
heilann og heilbrigða skynsemi
hafði Walter Krieger sagt. Þetta
hvort tveggja réði miklu, þegar í
harðbakka slægi. Og hann ætti að
vita það. Hann hafði búið í Mið-
Evrópu þau fjögur ár sem nasist-
arnir óðu þar yfir. Þvi minna sem
treyst er á tæknibrögð, þeim mun
þýðingarmeiri verður eigin snilli.
Ef senditæki í formi sígarettu-
kveikjara er ekki fyrir hendi
verður að gæta ýtrustu varúðar.
Þá er ekki hægt að treysta á aðra
til þess að losa mann úr klipunni.
Mikilvægast er að treysta á sjálf-
an sig og þekkja sín eigin tak-
mörk. Þá verða engin vandræði.
En guði sé lof, Krieger yrði til
taks, ef í hart færi.
David gaf ríkulegt þjórfé og er
þau yfirgáfu borðið ómaði kór-
söngurinn Auf Wiedersehen að
baki þeirra. (Þriðji þáttur, loka-
sena. Þorpskonurnar syngja
kveðjusönginn. Síðan hækkandi
tónar og allt endar í sátt og sam-
lyndi.? „Eg kunni ágætlega við
mig hérna," sagði David og sólar-
geislarnir brutu sér leið í gegnum
klifurjurtina. „Verst, að við
skyldum hafa svona lítinn tíma.“
„Tíma til hvers?“ Hún leit
snöggt á hann.
„Til þess að kynnast ögn
betur,“ sagði hann og vitnaði í orð
hennar frá því rétt áðan.
„Gerðum við það ekki?“ sagði
hún og brosti.
Hann sló nú yfir í aðra sálma.
„Hvernig vissirðu um þennan
stað?“
„Eg kom hingað í fyrra ásamt
austurrískum vini mínum. Mig
langaði að sjá þennan margróm-
aða stað, þrátt fyrir alla ferða-
mennina, heyra leikið á fiðlu og
sungið svo allur þessi
Gemiitlichkeit. Hann var
undrandi á að mér skyldi líka
staðurinn, en sömuleiðis
ánægður." Hún hugsaði um
kvöldið forðum. „Æ, það er nota-
legt að sleppa menningunni
annað slagið. Finnst þér ekki?“
Hann kinkaði kolli. Einkenni-
leg samsetning, þessi stúlka. Hún
var annað og meira en hún hafði
virst við fyrstu sýn. Best að hafa
það hugfast, sagði hann við
sjálfan sig, og hætta að gnista
tönnum í hvert skipti, sem hún
tæki við stjórninni. Ef hún hefði
ekki komið með öll þessi skilaboð
í dag, hvar væri ég þá staddur?
Ég hefði rennt blint í sjóinn.
„Krieger er ekki einungis í
súkkulaði," sagði hann. Hvað er
hans raunverulega starfssvið?"
„Súkkulaði," sagði hún og ygldi
sig. En hvers vegna hafði hann
spurt? Þessi maður gat verið
erfiður á stundum, en hann var
enginn kjáni. Hún varð mildari á
svipinn. „Hann vann fyrir OSS.“
„Það er löngu liðin tíð. Ekkert
unnið að leyniþjónustu síðan?
„Nei. En nokkrir af beztu vin-
um hans starfa hjá CIA eða MI6.
Gerir það hann tortryggilegan?"
„Ekki svo að neinu nemi,“ sagði
hann og mundi eftir Heutersfrétt-
inni frá Prag. (Og blöðin í Salz-
burg höfðu skýrt frá ýmsu öðru
sem studdi skoðanir hans.) Svo
brosti hann og sló öllu upp i grín
og hún brosti líka.
Þessi léttleiki entist þeim á
meðan þau óku í lítið áberandi,
dökkgrænum, fjögurra dyra
Mercedes bilaleigubílnum í áttina
að hjarta Vínarborgar. En hann
tók snöggan endi, er hún sagði.
„Þú mátt ekki leggja bílnum
þinum lengur en níutíu minútur í
senn.“
Aftur tekin við stjórninni,
hugsaði hann. „Þá ætla ég að
reyna bílageymslu, sem er nálægt
hótelinu. En fyrst ætla ég að skila
þér af mér.“
„Eg kem með þér í bilageymsl-
una. Það er ein í námunda við
Neuer Markt."
„Þú segir ekki? Og af hreinni
tilviljun veist þú það?“
„Já, og ég fékk líka smáhug-
dettu.“
„Einmitt það.“
„Mér datt í hug, að ég ætti að
geta sótt bílinn fyrir þig í fyrra-
málið. Það myndi falla vel að
fyrirætlunum þinum.“
„Agætlega. En eru það mínar
fyrirætlanir?“
„Jæja, Kriegers." Það vottaði
fyrir taugaóstyrk í brosandi,
dökkbláum augum hennar, sem
löng augnhárin huldu þó fljót-
lega.
„Nafnið var vel til fundið, The
Office of Strategic Services.“
Hann hristi höfuðið. En það
gladdi hann, að þessi stúlka
virtist sannsögul.
„Veistu,“ sagði hún er þau
nálguðust Neuer Markt. „Ég held
að það sé betra fyrir okkur að
bera eitthvert nafn svona til að
skeyta aftan við setningarnar. Ég
er kölluð Jo, stytting úr Joanna.
Og þú heitir Dave, eða er það
David?“
„Ég er kallaður Dave.“ Nema af
Irinu... Var það þess vegna, sem
hann hugsaði um sjálfan sig sem
David? Hann beygði snöggt inn í
fáfarna götu og staðnæmdist við
gangstéttarbrúnina. Hann tók
tösku sína og rykfrakka og sagði.
„Jæja, Jo, þú tekur þá við.
gleymdu ekki billyklunum.”
Hann gekk yfir þrönga götuna í
áttina að Hótel Sacher. Þá fyrst
færði Jo sig yfir í bílstjórasætið.
Jo hringdi klukkan ellefu.
„Hvernig hefurðu það?“ sagði
hún, svo að hann þekkti rödd
hennar.
„Gott, en þú?“
„Eg hef átt rólega kvöldstund,
skrifað nokkur póstkort. Senni-
lega ein tíu.“
„Tíu,“ át hann eftir henni.
„Rétt er það. Og nú ætla ég
beint i rúmið. Best að ná góðum
svefni. Sjáumst." Hún lagði tólið
á.
Tíu. Tímasetningin hafði þá
verið ákveðin. Klukkan á mínút-
unni tiu í fyrramálið sæti Irina
við borðið í kaffistofunni. Hann
braut saman kortið, kort Jos, sem
hann hafði verið að skoða frá því
hann kom aftur til herbergis síns
eftir ágætan, en frekar einmana-
legan kvöldverð. Hann setti það í
djúpan vasa á rykfrakkanum, til
þess að vera viss um að týna því
ekki. Það var gleggra en kortin
sem hann hafði sjálfur keypt. Það
náði ekki einungis yfir Austur-
ríki, heldur llka hluta af nærliggj-
andi löndum. Svo lét hann ferða-
handbókina og rúllukragapeys-
una, sem hann hafði verið í um
daginn ofan í tösku, en losaði sig
við tímaritin og pappírskiljurnar.
Hann átti ekki von á því að geta
gefið sér tíma til lesturs næstu
tvo dagana.
Næstu tvo dagana? A þessu
stigi málsins, vissi hann ekkert
hversu lengi þetta myndi verða.
Hann þekkti ekki einu sinni
fyrsta viðkomustaðinn. Krieger
var að ganga frá því, sagði Jo.
Hann rifjaði upp atriðin, sem
hjann vissi nú þegar. Hann
reyndi að hugsa ekki um Irinu, en
það mistókst. Þarna einn í gylltu,
rauðmáluðu hótelherberginu
fann hann til taugaóstyrks og
viðurkenndi það. Lítil borð og
djúpir stólar gáfu honum ekkert
svigrúm til þess að ganga um gólf
og slaka á spennunni. t hálftima
stóð hann við stóra gluggann og
horfði á ljósaskiltin og lokuðu
verslanirnar við Kartnerstrasse.
Framhald í næsta blaði.
VILTU HÆTTA
AÐ REYKJA?
TABMINT tyggigúmmí
og viljastyrkur í 3 vikur
og þú
hefur yfirstigiö tóbaksávanann.

TABMINT tyggigúmmíið hjálpar
þér til að hætta að reykja. Skildu
sígarettupakkann eftir heima, en
taktu TABMINT pakkenn með þér
í vinnuna og hvert sem þú ferð.
Notaðu 1—4 „tyggjó" plötur á
dag. Tyggigúmmíið heldur einnig
aftur af lönguninni til að borða
sælgæti eða aðra aukabita. Hafðu
hugfast að TABMINT er hjálpar-
meðal. Viljann til að hætta reyk-
ingum verður einnig að vera fyrir
hendi.
APÖTEK OG LYFSÖLUR
UM ALLT LAND.
32.TBL. VIKAN 27