Vikan - 05.08.1976, Blaðsíða 31

Uppskafningsháttur paris-
arbúa cr alveg yfirgengileg-
ur. Þeir eru ekkert ginkevptir
fyrir konu af þeirra eigin þjóð-
erni. en sé hún itiilsk gilciir öóru
máli. Þarna hafió þér það þá. þér
eruó frá Italíu. Hvaðan kjósió
þér? Feneyjar. Róm. Flórens?"
Hann bauó henni aó velja
fæóingarbæ rétt eins og uin kjól
væri aó ræöa.
„Feneyjar!" sagói Marianne frá
sér numin. „Ég inyndi svo
gjarnan vilja kynnast Feneyjum."
„Vissulega. Þér skuluð syngja í
Feneyjum og allt keisaradæmi
mitt mun falla aó fótum yóar.
Vegabréf yóar veróur því frá Fen-
evjum."
/Evintýralegur heimur blasti
allt i einu viö Marianne. en þó
höfóu þessi framtiðaráform
aóskilnaó þeirra í för með sér.
Hjá því varö þó ekki komist. Ur
þvi aó hann gat ekki haft hana hjá
sér. þá var betra fvrir hana aó
vera á ferðalagi. Ef hún fengi
tækifæri til þess aö syngja. m.vndi
allt annaö reynast henni barna-
leikur einn.
„Þaö var ekki ég, sem gaf yður
þetta nýja nafn. heldur Fouché.
St.jarnan!. En það verður stjarna í
öðru sólkerfi. Og eitt enn.
Mikilhæf söngkona þarf á
umbdðsmanni aó halda, ein-
hver.jum til þess að annast
samninga. sem.ja söngskrá og
vernda hana fyrir óvelkomnum
aödáendum. Eg held að ég hafi
fundiö þann eina rétta. Hvað
segið þér um litla manninn, sem
við fundum tvistígandi á veginum
fvrir utan Malmaison ásamt
he.vrnarlausa ökumanninum? Eg
hef aflað mér haldgóðra
upplýsinga um hann i dag. Þetta
er furóufugl, en ég hygg að hann
muni vera starfinu vaxinn. Og ef
mér sk.játlast ekki, þá standið þér
í þakkarskuld við hann.“
„En....“ Marianne varð næstum
því orðlaus. „Hvernig hafið þér
komist að þessu á svona stuttum
tíma?“
„Vitiö þér ekki, að ég hef á að
skipa frábæru lögregluliði? Og
Fouché þarfnaðist fyrir-
gefningar.“ Hann brosti
kankvíslega og Marianne gat ekki
annað en hlegið. Ringluð út af
öllum þessum óvæntu fréttum
settist hún í sófann, en hann
beygði sig fram, kleip hana í
eyrað og dró hana til sín.
„Hamingjusöm?”
„Hvernig á annað að vera? Ég
er orðlaus. Þetta gerist allt í svo
mikilli skyndingu, svo óvænt,
næstum ógnvekjandi."
„Eg kvaðst þurfa að segja yður
sitt af hverju. Kyssið mig nú og
farið svo að sofa. Þér þarfnist
þess. Ekkert jafnast á við góðan
nætursvefn eftir mikla
geðshræringu. Nú verð ég að
fara.“
Hann bjóst til ferðar, kyssti
hana annars hugar, tók hattinn
sinn og gekk fram að dyrum. En
allt f einu stansaði hann og greip
um höfuðið.
„Heimskingi get ég verið. Ég
hafði næstum gleymt dálitlu."
Hann snéri sér að Marianne,
sem stóð eins og bergnumin, fékk
henni grænt gimsteinaskrin með
keisaralegu skjaldarmerki.
„Hérna,“ sagði hann. „Berið
.þetta, er þér komið fram opinber-
lega í fyrsta sinn. Þá veit ég að
þér hugsið til mín.“
Marianne opnaði skrínið eins
og í leiðslu. Þarna í svörtu flaueli
lá hálsmen alsett smagröðum og
demöntum. Ekki einu sinni heima
hjá. Tallyrand hafði hún séð
neitt þessu líkt. Augu hennar
ljómuðu, en er hún leit upp, var
Napóleon aftur kominn fram að
dyrum.
„Vonandi hæfa þeir yður þessir
gimsteinar svona grænir eins og
augu yðar,“ sagði hann og svo var
hann farinn.
Er madame Hamelin heyrði
ekki lengur neinar raddir innan
úr viðhafnarstofunni, fór hún
þangað aftur. Marianne sat þá á
gólfinu fyrir framan arineldinn.
Hún hélt á skjölunum, en háls-
menið lá í kjöltu hennar og hún
hágrét.
lti. kafli
Skrímslið að Kue de Lille.
Þarna í grárri morgunskimu
nýs'dags, undir himni, sem gaf’
ekkert fyrirheit um sólskin, blasti
við þeim stórt hlið og múr, sem
vantaöi í stein hér og þar. Þetta
var sannarlega iimurleg sjón.
Angar af illgresi s|iruttu út úr
múrnum og sömuleiðis upp á milli
sleinanna í sléttinni, er lá upp að
húsinu.
Marianne stóð og hallaði sér að
Fortunée. Slör huldi andlitið, en
augu hennar flóðu í tárum. Þetta
var þá gamla húsið, þar sem hún
hafði byrjað líf sitt. Þaðan höfðu
foreldrar hennar gengið út hönd í
hönd til þess að mæta dauða
sínum. Hún hafði viljað sjá það
áður en húsmeistararnir komu
þangað, vegna þess að henni
fannst að hún ein hefði rétt til
þess að r.júfa þá þögn, sem hafði
umlukt hús ættarinnar í svo mörg
ár. Hún hafði viljað sjá það í
öllum sínum einmanaleik og
niðurníðslu, áður en töfra-
sprotanum, sem átti að gefa því
nýtt líf, væri veifað. En nú fann
hún að þetta fól svo margt í sér og
var henni næstum um megn.
Ef ógnarstjórnin hefði aldrei
komið til sögunnar, hefði hún eytt
æsku sinni í þessu gamla húsi. Líf
hennar hefði þá tekið annan far-
veg, en hefði hún orðið
hamingjusamari? Hver hefði
Marianne dAsselnat de
Villeneuve þá verið á þessu
augnablfki? Nei, slikar bollalegg-
ingar voru út í hött.
Fyrir aftan sig heyrði
Marianne, Arcadius de Jolval
segja ökumanninum að bíða. Hún
gekk nokkur skref i áttina að
húsinu, en hún hikaði við að taka
upp lyklana, sem henni höfðu
verið fengnir í dögun. Gegnt
hinni drungalegu hesta- og göngu-
braut stóð íburðarmikið hús. Þar
var fólk að hverfa að önnum dags-
ins og allt í hróplegri mótsögn við
vanhirðuna. Verið var að sópa for-
garðinn, pólera látún, berja
ábreiður. Fólk var að koma og
fara, karlmenn í einkennis-
búningum, ýmis fótgangandi eða
ríðandi. Er Arcadius sá Marianne
snúa sér við hleypti hann brún-
um.
„Þér munuð eignast
hávaðasama nágranna, að
minnsta kosti þegar þeir eru
í París. Þetta er setrið að
Rcauharnais. Eugéne fursti, vara-
konungur í Ítalíu, dvelst þar um
þessar mundir. t gær- 29. janúar
1810 var móttaka þar og síðan
dansleikur. Eugéne fursti hefur
yndi af slíku og keisarinn var þar.
En fyrir bragðið hefur þjónustu-
fólkið nóg að gera í dag. Þess
vegna eru allir svona- önnum
kafnir. En þegar hann er farinn
aftur til Mílanó færist aftur ró
ylir alll Keisaranum er mjög
hlýtt lil hans,“ bætti hann við og
vildi með því draga úr óþolin-
mæði henar. Þar hitti hann
naglann á höfuðið, því að nú
brosti hún.
„Nú-já, er keisaranum hlýtt til
hans? Eigum við ekki að koma
inn fyrir. Þaöersvokalt hérúti.“
llún dó fram stóru lyklana, sem
hún hafði verið með i múffunni
sinni. Arcadius tók við þeim og
gekk að litlu hliði hjá
aöalhrautinni.
„Lásinn er sennilega nokkuð
stirður," sagði hann, „ef ekki
hefur verið gengið um hliðið í
mörg ár, viðarumgjörðin senni-
lega undin og lamirnar ryðgaðar."
Hann stakk lyklinum í skrána
og lagðist á hliöið og bjóst til að
neyta allra sinna krafta til þess að
opna það. En lykillinn snérist án
minnstu fyrirhafnar og hliðið
opnaðist umsvifalaust.
„Einhver virðist hafa haft
hugsun á því að smyrja Iasinn,“
sagði hann undrandi. „Hliðið
opnaðist rétt eins og gengiö hafi
verið um það dag hvern. Hvernig
getur staðið á því?
„Ekki veit ég það,“ svaraði
Marianne brúnaþung. „Við
skulum fara inn fyrir.
Forgarðurinn blasti við þeim í
allri sinni auðn. Útihúsin voru
mosavaxin, rúðurnar brotnar og
skot höfðu greinilega flísað úr
múrhúðuninni hér og þar.
Nokkur þrep vantaði í hinar
mikilfengiegu tröppur og
steinljónin, sem höfðu fyrrum
gætt þeirra, lágu höfuðlaus innan
um illgresið í gatðinum. Rusl af
ýmsu tagi var á víð og dreif, en til
hægri handar voru sótugir veggir
og súlur, sem báru vott um
íkveikju, líklega þá sömu og de
Chazay hafði slökkt, áður en hann
lagði á flótta. Ókennilegur gróður
hafði sprottið fram hér og þar
eins og til þess að draga dulu yfir
hálfbrunnið húsið. Vafningsviður
klifraði upp meðfram eikar-
hurðinni, líkt og náttúran væri að
reyna að bera í bætifláka fyrir
hönd eyðilegingarinnar og bæta
vanmáttugt skrautið. Svartur
köttur stökk allt í einu upp um
kjallararist og skaust inn um
opnar hesthúsdyr.
Kreólar eru hjátrúarfullir og
Fortunée Hamelin kreisti hand-
legg Mariannes ögn fastar. Svo
stundi hún.
„Pereier og Fontaine eiga erfitt
verk fyrir höndum. Þvílík eyði-
Iegging! Eg fer að halda að keisar-
inn hafi gefið yður furðulega
gjöf.“
„En engin hefði glatt mig jafn-
mikið,!1 sagði Marianne áköf.
„Jafnvel hálsmenið er ekkert hjá
þessu hrörlega, gamla húsi.“
„Þetta er nú ekki svo slæmt,“
sagði Arcadius og reyndi að
hugga hana. „Með dálítilli natni
er hægt að kippa þessu öllu í lag.
Skemmdirnar eru meira á yfir-
borðinu. En förum inn fyrir.“
Hann rétti Marianne höndina
og hjálpaði henni upp
tröppurnar, en snéri síðan við og
gerði slíkt hið sama fyrir Madame
Hamelin.
„Útskornu dyrnar opnuðust
jafn auðveldlega og hliðið áður og
Arcadius yggldi sig.
„Hver lítur eftir lásunum í
þessu yfirgefna húsi?“ muldraði
hann, en Marianne hlustaði ekki á
hann. Hún gekk inn í forsalinn og
hjartað hamaðist í brjósti hennar.
Þar voru engin húsgögn og lit-
aður marmarinn, sem hafði hulið
veggina lá á gólfinu. Fíngerðum
hurðunum hafði verið svipt af
hjörunum, þannig að sjá mátti
inn í hvert herbergið á fætur
öðru, sem öll báru vott um sömu
skemmdarfýsnina.
JULIETTE
BENZONI
C Opera Mundi Paris
í borðstofunni héngu drusluleg
gluggatjöld. Þar voru skápar og
önnur húsgögn, sem voru of þung
til þess að flytja í burtu í einu
snarhasti. Síðustu leifar vanga-
myndar af Lúðviki 14. hékk fyrir
ofan arininn, en eldstóin var full
af ösku og þar gat að líta rústir
gyllingu húsgagna, sem höfðu
verið brennd þar.
I viðhafnarstofunni var eyði-
leggingin enn átakanlegri. Ekki
eitt einasta húsgagn var uppi-
standandi. Einfætt slagharpa lá
þarna og aðeins nokkrar fíla-
beinsnótur sjáanlegar. Silki-
gluggatjöldin voru orðin að skit-
ugum druslum, en enn mátti sjá
gyllingu á viðarslá jiar fyrir ofan.
En allt í einu hrökk Marianne
aftur á bak. Hún glennti upp aug-
un og starði. Yftr arinsyllunni
blasti við málverk af manni, sem
líkt og drottnaði yfir þessari
eyðileggingu. Þetta var haganlega
gerð mynd. Fyrir neðan dyftað
hárið tók við dökkl andlit, drætt-
irnir skarpir og augun í senn áköf
og íhugul. Hann stóð þarna með
hendur á mjöðmum, stoltur, í
einkennisbúningi ofursta, en í
bakgrunninum var rjúkandi
stríðssena. Fyrirmynd málarans
hlaut að hafa verið gædd seið-
magnandi töfrum og Fortunéc,
sem kom á eftir Marianne, sagði
furðu lostin.
„Þvílíkur maður!"
„Þetta er faðir minn," saj'ði
Marianne áherslulaust.
Þau stóðu ölj þrjú hre.vfingar-
laus, augun negld við málverkið,
sem virtist horfa hæðnislega á
þau og augnaráðið var óvenju lif-
andi. Fyrir Marianne fól þessi
stund í sér óendanlegan bitur-
leika. Fram til þessa hafði faðir
hennar aðeins staðið henni fyrir
hugskotssjónum sem máð, lítil
mynd í ramma. Tignarlegur að
vísu. en dálítið lífsleiður, næstum
kraftlaus. Hún hafði litið á þessa
mynd af óljósri væntumþykju rétt
eins og hún væri af hetju i skáld-
sögu. En þessi þóttafulli her-
maður, er blasti þarna við henni,
snerti hana inn að hjartarótum og
í hverjum drætti andlitsins kann-
aðist hún við sjálfa sig. Hann var
eins og hún. Kinnbeinin voru há
og augun dálítið skásett og ögr-
Nýkomin sending af hinum vinsœlu
VERKFÆRUM
Eitthvað fyrir alla fjölskylduna.
•Sterk ryksuga fyrir verkstæðið,
bílskúrinn, bílinn og heimilið.
Leturgrafari, sem gerir yður fært
að merkja nær hvað sem er.
Limbyssa til heimilisnota. Til-
valið til módelsmíði, limingar á
húsgögnum, til að kitta í sprung-
ur og margt fleira.
Utskurðartæki gefur fjölda mögu-
leika á útskurði ýmiss konar, svo
sem: í gler, tré, skinn, eir og til
notkunar við módelsmíði.
Sendum í póstkröfu.
S. Sigmannsson & Co h.f.
Súðarvogi 4, Iðnvogum, sími 86470.
INÚ ferftast allir I SÓLSKINSSKAP1 HEO SUNNU
SUNNUFERÐIR I SERFLOKKI
COSTA DEL SOL
Sunna býður það bezta sent til er á Costa del Sol. íbúðir i sérflokki. Las Estréllas. 1—3
svefnherberui. stofa. eldhús. bað oa svaíir. simi. útvarp. sjónvarp oa loftkæling í öllum
íbúðunum: setustofur. barir. ntatsölustaðir og næturklúbbar. allt á staðnum: stórt
útivistarsvæði. 2 sundlaugar. Rétt við iriiðborgina i Torremolinos. stutt gönguferð á
beztu baðstriindina á Costa del Sol.
Auk þess býður Súnna gistinau í öðrum ibúðum. Maite. og vinsælum hótelum. Don
Pablo. Las Palomas ou Lago Roja.
Sunnuþjónusta i sérflokki. Daaheimili fyrir börn —■ fagnaðarefni fyrir fjölskyldur.
tslenzkar fóstrur sjá um börnin og hafa sérstaka barnadagskrá daglega. kl. 3—8
siðdegis. Okeypis fyrir Súnnufarþega. Börn frá öðrum ferðaskrifstofum tekin gean
6,000 krðna vikua.jáidi. íslenzk skrifstofa með reyndu starfsfólki á staðnum.
Fáein sœti ennþá laus í nokkrar 1, 2 eða 3 vikna ferðir. Eingöngu
boðið upp á fyrsta flokks íbúðir og hótel með allri aðstöðu á
eftirsóttum stöðum. Samt eru Sunnuferðir ekkert dýrari en aðrar
ferðir.
——
MALLORCA
SUNNUDAGSFLUG
COSTA DEL SOL
LAUGARDAGSFLUG
COSTA BRAVA
SUNNUDAGSFLUG
VfERflASKRIFSTOFAN SUNNA LJEKJARGðTU 2 SÍMAR 16400 12070
32. TBl. VIKAN 31