Vikan - 07.10.1976, Blaðsíða 26

Ning: — Mér finnst dálítið erfitt
að segja um það ennþá. Ég hef ferðast
mikið, og mérfinnst friðsælla hér en
víðasthvar annarsstaðar. Ég kann vel
við íslendinga, en mér finnst
merkilegt, hvaðþeirendast til að tala
um veðrið. Ég held, að þetta sé eini
staðurinn í heiminum, þar sem fólk
gerirsvona mikið veður út af veðrinu,
það virðist hafa sérstaklega mikil
áhrif á fólk. Mér finnst allt of lítið
vera gert fyrir útlendinga hér. ÉJt-
lendingur á von á þvi, að alls kyns
nauðsynlegar upplýsingar séu gefnar
áfleiri málum en íslensku. Til dæmis
nöfn á ýmiss konar stofnunum og
deildum innan þeirra og ekki síður
eyðublöð af ýmsu tagi, svo sem
tollskýrslur, umsóknareyðublöð í
bönkum, jafnvel gjaldeyrisdeildum
þeirra, flest eyðublöð hjá póstinum
(sum hafa reyndar skýringar á
frönsku, en ekki kunna allir
frönsku), allt er þetta aðeins á
íslensku. Ég man eftir því, þegar ég
fórá litlamatstofu fljótlegaeftiraðég
kom hingað, þá þurfti ég að fylgjast
með því á hvort klósettið karlmenn-
irnir fóru, þvi að öðru vísi gat ég ekki
vitað, hvert ég ætti að fara. Mér
fyndist nauðsynlegt að merkja í það
minnsta kaffihús, snyrtingu og
fcrðamannastaði áensku, það er bara
venjuleg kurteisi viðútlendinga, sem
tíðkast alls staðar í heiminum.
— Við hjónin fórum í safariferð
með Olfari Jacobsen í sumar, og þá
kynntist ég andstæðum íslands og
fegurð. Ég varð mjög hrifinn af
náttúrufegurð við Mývatn, Hljóða-
kletta, I Þórsmörk og á mörgum
öðrum stöðum, og við höfum áhuga
á að fara þangað aftur. Við
Námaskarð varð cirtn þýskur ferða-
maður i hópnum fyrir því slysi að
brcnna sig á fæti. Víða sáust skilti,
þar sem á var letrað eitthvað á
íslensku, en ekkert á ensku eða þýsku
eða öðru máli, svo að hann áttaði sig
ekki á þeirri viðvörun, sem stóð á
þessum skiltum. Hann gekk einum
of langt og bcint út í sjóðandi for-
ina. En hann meiddist aðeins lítil-
lega, sem betur fer. Það er eins og
það sé alls ekki gert ráð fyrir útlend-
ingum á ýmsum stöðum landsins,
og það þarf að útbúa skilti víðar en
gert cr, og margir útlendingar, sem
voru með okkur í þessari ferð, voru
að tala um þetta.
— Þau tvö ár, sem ég hef dvalið
hér, hef ég aðcins orðið var við
vingjarnleika annarra, og ég hef
eignast marga góða vini. Og þegar
öllu er á botninn hvolft, þá eru
íslendingar ekki svo ólíkir filippsey-
ingum. Við eigum þó altént það
sameiginlegt að alast upp við
jarðskjálfta og eldf)öll.
Anna: — JarðskjálftarniráFilipps-
eyjum eru yfirleitt harðari en hér. Ég
man, hvað ég varð hrædd í
jarðskjálftanum stóra í Manila 1968.
Þessi mynd er
nokkrum árum eftiráð hún tókþátt í
feeurÖarsamkebbninni hér heima.
Eg held, að þetta sé eini staðurinn í
heiminum, þarsem fólk gerir svona
mikið veður út af veðrinu.
Níníer 7 ára og er íísaksskóla í vetur.
Hún talar enskuna og tslenskuna
jafn vel.
Ég hef upplifað jarðskjálfta hér
heima, en þessi var sá allra hrikaleg-
asti, sem ég hef lent í, enda mældist
hann 7,5 stig á Richter. Þegar
skjálftinn reið yfir. vorum við Ning
stödd á 7. hæð í stórhýsi. Fyrst heyrði
ég drunur og hélt, að þrumuveður
hefði skollið á, en svo byrjuðu
ósköpin, rúður brotnuðu, og allt lék
á reiðiskjálfi. Ning grcip mig og
hrópaði: ,,Anna, flýtum okkur
niður, þaðerjarðskjálfti. ’ ’ Ég byrjaði
að hlaupa niður stigann og Ning á
eftir. Hann gætti þess vandlega að
vera alltaf á eftir mér. Þegar við vorum
hálfnuð niður, fór rafmagnið, svo að
ég sá ekkert, en fann, að það hrundi
úr vcggjunum, og ég var alveg viss
um, að ég kæmist ekki lifandi niður.
Ning var alltaf á eftir mér og hafði
höndina á mér, og þegar við
komumstloksins niður, sagðist hann
hafa gert það til þess að geta gripið
mig, ef ég skyldi detta og til að hlífa
mér við grjóthruni. Ég skalf eins og
hrísla, þegar ég kom niður, og gat
ómögulega staðið upprétt og varð að
styðjahöndumáhnén. Mikið urðum
við líka fegin, þegar þetta var afstaðið
og prísuðum okkur sæl, að við
skyldum sleppa ómeidd, þvi að mörg
hús hrundu til grunna, og hundruð
manna fórust, og enn fleiri slösuðust.
Ning: — Það kemureinhverharka
upp í fólki, sem þarf að búa við
síendurteknar náttúruhamfarir, og
óvissan um, hvað gæti komið fyrir,
stapparíþað stálinu. Ég hef orðið var
við sömu seigluna í fólkinu hér og
heima, endaþurfabáðarþjóðirnarað
búa við eilífa óvissu.
— Hefur ykkur fundist Niní eiga
gott með að semja við íslensk börn?
Anna: — Hún hefur aldrei lent í
erfiðleikum. Niní semur vel við
krakka, enda er hún ákaflega
glaðlyndog mannblendin. Hún vari
Ísaksskólasíðastliðinn veturog kunni
mjög vel við sig þar og stóð sig vel.
Einu sinni hafði einhversagt, að hún
væri japönsk, og það mislíkaði
henni. Ekki þó vegna þess að hún
væri talin útlensk, heldur vegna þess
að hún var álitin japönsk, en ekki frá
Filippseyjum.
Ning: — Mér finnst íslensk börn
ekki bera nógu mikla virðingu fyrir
foreldrum sínum. I mínu föðurlandi
alast börnin upp við það, að þau
standi í þakkarskuld við foreldra sína
svo lengi sem þau lifa og eigi að bera
virðingu fyrir þeim. Ég hef reynt að
ala Nín! upp I þessum anda og kenna
henni að meta það sem við gerum
fyrir hana.
— Finnast þér íslenskir réttir
góðir?
— Já, nú orðið borða ég næstum
allan íslenskan mat. Margt var mér
algjörlega framandi, þegar ég kom,
t.d. kindakjötið, en ég er orðinn
vanurþví núna. Mérfinnst saltfiskur
mjög góður, sérstaklega ef hann er
matreiddur á þann hátt, sem venjan
er heima.
Ég bað Ning um að segja mér
hvernig það væri gert, og hér er
uppskriftin:
1 kg af saltfiski
4 stórar kartöflur
1 bolli tómatsósa (úr dós)
2 rauðar paprikur
3 tómatar
2 laukar
1 msk. hveiti
4 msk. salatolía.
Fyrst er saltfiskurinn látinn liggja í
vatni yfir nótt, en þá er vatninu hellt
afhonum oghann látinn í ferskt vatn
í smátíma. Eftir að seinna vatninu
hefur verið hellt af, er fiskurinn
rifinn í bita og paprikan skorin í
lengjur. Fiskurinn, tómatarnir,
paprikan og laukarnir eru steiktir
saman á pönnu I salatolíunni. Þá er
2—3 matskeiðum af vatni hellt út á
og látið krauma með hveitinu til að
sósa myndist. Síðast er tómatsósunni
bætt saman við og salti og pipar eftir
smekk. Kartöflurnareru annað hvort
soðnar eða steiktar sér, og gott er að
blandaþeimsamanviðréttinn. Ning
sagðist miklu heldur borða saltfisk,
ef hann er matbúinn á þennan hátt.
— Mérfinnst úrval af matvörum
vera lítið á fslandi, og margt, sem við
notum I algenga rétti heima á
Filippseyjum, er ekki fáanlegt hér.
En ég hef í hyggjú að bæta úr þessu
fljótlega, þvívið Anna höfum ásamt
nokkrum vinum mínum nýlega
stofnað innflutningsfyrirtæki, sem
kemur til með að versla með
matvörur frá Austurlöndum hér á
fslandi. Fyrirtækið hefur fengið
nafnið Óríent h .f., og fyrstu vörurnar
eru væntanlegar hingað í október.
Við ætlum þó ekki að binda okkur
eingöngu við matvörur, því að það er
ætlunin að flytja líka inn gjafavörur,
útskornar hurðir úr mahóní, lampa
úrstórum skeljum, handútsaumaða
borðdúka og fjölda annarra hluta frá
Austurlöndum. Margir hafa haldið,
að vörur, sem þyrfti að flytja svona
langar leiðir, væru dýrari en. sam-
bærilegar vörur frá Evrópu, en það er
misskilningur. Við flytjum inn
milliliðalaust frá Austurlöndum og
erum því með vörur á hóflegu verði,
en góðar vörur. Og flestar þær vörur,
sem við verðum með, hafa aldrei sést
héráður, svo að það verður gaman að
sjá, þegar þær koma.
— Þegar þú lítur til baka og
hugsar heim, hvað finnst þér
merkilegast við þitt heimaland?
Ning: — Mérfinnstþaðmerkileg-
ast við mitt heimaland, að þar eru
borgir, sem eru með þeim nýtísku-
legustu í heiminum, en þar er einnig
til frumstætt fólk, sem býr í hellum
ÞaðerkallaðTasaday-fólkið. Þettaer
fólk, sem, nú á þessari tækniöld,
notar áhöld úr steini. Þetta eru
safnarar, en ekki veiðimenn, og þeir
lifaeingöngu á mat sem þeir afla sérí
frumskóginum. EníManila, 800km
frá þessu fólki, getur fólk gætt sér á
dýrindis krásum, sem hafa verið
fluttar þúsundir kílómetra frá ýms-
um heimshornum með þotum, það
er meira að segja hægt að fá reyktan
lax og síld frá íslandi.
— Ætlið þið að búa hérna lengi?
Anna: — Hér er ósköp gott að
vera, þó að það sé ýmislegt, sem ég
saknastundum, eins og margs af því,
sem við minntumstáhéráðan. Það er
líka betra að ala Níní upp hér en
víðast hvar annars staðar.
Ning: — Svo lengi sem ég á hér
vini og hef góða atvinnu, hef ég
ekkert á móti því, en mér finnst ég
ekkieigaheimahérna, ekki ennþáað
minnsta kosti. Það tekur lengri tlma
en tvö árfyrirfilippseying að sætta sig
við að eiga hér heima og telja sig
íslending. En eins og málin.hafa
þróast hjá okkur undanfarið, þá er
allt á réttri leið, enda er ég hér með
sérstaklega góðu fólki.
26 VIKAN 41. TBL.
Á.K.