Vikan - 03.02.1977, Síða 21

hann „tyrir tíu árum. En hvað það
var allt skemmtilegt! En ég lifði
heimskulega á yngri árum...ég var
strandaður, áður en ég var orðinn
tuttugu og eins árs. Mér er óhœtt
að segja, að nú er öðru máli að
gegna.... En nú verð ég að finna
kokkbjánann og sjá, hvernig hon-
um gengur með kjötið þitt”.
Urrið fyrir ofan mig heyrðist nú
aftur, svo skyndilega og af svo
villtri reiði, að mér brá.
„Hvað er þetta?” kallaði ég á
eftir honum, en dyrnar höfðu þá
þegar lokast.
Hann kom til baka með soðið
sauðakjötið, og hinn góði ilmur þess
æsti mig svo, að eftir það gleymdi
ég hljóðunum í dýrunum.
Þegar ég hafði sofið og borðað til
skiptis í sólarhring, hafði ég náð
mér nægilega vel til að geta komist
úr kojunni og út að kýrauganu og
séð grænar öldurnar, sem voru í
kappsiglingu við okkur. Ég sá, að
skonnortan hafði vindinn á eftir sér.
Montgomery — en svo hét ljós-
hærði maðurinn — kom inn aftur,
á meðan ég stóð þar, og ég bað hann
um einhver föt. Hann lánaði mér
strigaföt af sjálfum sér, þvi að föt-
unum sem ég hafði verið i í bátnum,
sagði hann, að hefði verið hent fyrir
borð. Þessi föt voru fremur víð á
mér, þvi að hann var stór og út-
limalangur.
Hann sagði mér af tilviljun, að
gkipstjórinn væri drukkinn í káetu
sinni. Á meðan ég var að fara í
fötin, fór ég að spyrja hann spum-
inga um ákvörðunarstað skipsins.
Hann sagði, að skipið væri á leið til
Hawaii, en fyrst yrði að setja sig á
land.
„Hvar?” spurði ég.
„Það er eyja... þar sem ég á
heima. Ég veit ekki til, að hún hafi
neitt nafn”.
Hann starði á mig með neðri
vörina lafandi, og svipur hans varð
allt í einu svo einþykknislega
heimskulegur, að mér datt í hug, að
hann vildi losna við spurningar
míhar. Ég var svo hygginn, að ég
spurði einskis frekar.
hundana, sem ég sá ekki, urra æðis-
lega, og þá sveigði hann sig strax
aftur á bak og snerti hönd mína,
sem ég hafði rétt út til að halda
honum frá mér. Hann snéri sér við,
fljótur sem dýr.
Á einhvern óskilgreinanlegan
hátt skaut þetta svarta andlit sem
ég alit i einu sá, mér mikinn skelk í
bringu. Það var einstaklega af-
myndað. Andlitið skagaði frtun og
myndaði eitthvað, sem minnti helst
á trýni, og í stórum, hálfopnum
munninum sáust þær stærstu hvítu
tennur, sem ég hafði nokkum tíma
séð i mennskum munni. Augu hans
voru blóðhlaupin, svo að varla sást
hvíta utan með ljósbrúnum auga-
steinunum. Undarlegur æsingur
glóði á andliti hans.
„Hver andskotinn!” sagði Mont-
gomery. „Hvers vegna í fjandan-
um vikurðu ekki úr vegi?”
Maðurinn með svarta andlitið
skaust til hliðar án þess að segja
orð.
Ég hélt áfram upp með grindun-
um og starði ósjálfrátt á hann á
meðan. Montgomery var kyrr niðri
augnablik.
„Þú hefur ekkert hér að gera,
eins og þú veist”, sagði hann sett-
lega. ,, Þú átt að vera fram á. ”
Maðurinn með svarta andlitið
hnipraði sig saman. „Þeir... vilja
ekki hafa mig fram á”. Hann talaði
hægt, og var undarlegur, hás tónn í
rödd hans.
„Vilja ekki hafa þig fram á!”
sagði Montgomery ógnandi röddu.
, ,En ég segi þér að fara’ ’.
Hann ætlaði að fara að segja
eitthvað meira, svo leit hann upp til
mín skyndilega og kom á eftir mér
upp stigann. Ég hafði stansað á
miðri leið og litið við, og ég var enn
furðu lostinn yfir afkáralegum ljót-
leika þessarar veru með svarta and-
litiö. Ég hafði aldrei áður séð svo frá*
hrindandi og óvenjulegt andlit, og
samt hafði ég einkennilega til-
finningu um það, — ef hægt er að
trúa mótsögninni, — að ég hefði á
einhvern hátt áður rekist á
nákvæmlega sama svip og látbragð
og nú vöktu furðu mína. Seinna
datt mér i hug, að sennilega hefði ég
séð hann, þegar mér var lyft um
borð, og þó létti það varla af mér
grun mínum um fyrri kynni. Og ég
gat alls ekki skilið, hvernig ég hefði
getað séð svo einkennilegt andlit
og gleymt', hvar og hvenær það
hefði verið.
Þegar Montgomery kom á eftir
mér, var athygli mín ekki lengur ’
bundin, og ég sneri mér við og litað-
ist um á þilfari skonnortunnar. Ég
var að nokkru leyti búinn undir
þaö, sem ég sá, vegna þeirra hljóða,
sem ég hafði heyrt. Sannarlega
hafði ég aldrei séð svo óhreint
þilfar. Á því lá rusl eins og gulrótar-
bitar, ræmur af grænu efni og ólýs-
anleg óhreinindi. Við stórsigluna
voru allmargir stórir og ljótir
hundar hlekkjaðir með keðjum, og
nú fóru þeir á kreik og geltu að mér,
og við afturmastrið hafði geysi-
stórri púmu verið troðið inn í litið
járnbúr, sem var allt of lítið, til þess
að hún gæti einu sinni snúið sér við
i þvi. Lengra undir stjórnborðs-
lunningunni voru nokkur stór búr
með allmörgum rottum, og ein-
manalegt lamadýr var klemmt inni í
smábúri fram á. Hundarnir voru
múlbundnir með leðurólum. Eini
mennski maðurinn ofan þilja var
horaður og þögull sjómaður við
stýrið.
Vindurinn þandi blettótt og
óhrein seglin, og þetta litla skip
virtist hafa öll segl sín uppi. Him-
inninn var heiður, sólin komin niður
á miðjan vesturhimininn; langar
öldur, hvítfextar í vindinum, eltu
okkur. Við fórum fram hjá stýri-
manninum og út að handriðinu
aftur i skut og sáum sjóinn koma
freyðandi undir skutnum, og ból-
urnar dönsuðu og hurfu í kjöl-
farið. Ég sneri mér við og mældi
með augunum hina óviðkunnanlegu
lengd skipsins.
„Er þetta úthafs-dýrasafn?”
sagði ég.
„Það lítur út fyrir það”, sagði
Montgomery.
„Til hvers eru þessar skepnur?
Verslunarvara, safngripir? Heldur
skipstjórinn, að hann geti selt þær
einhvers staðar i Suðurhöfum?”
„Það lítur út fyrir það, er það
ekki?” sagði Montgomery og sneri
sér aftur út að kjölfarinu.
Allt í einu heyrðum við gelt og
dembu af skömmum, sem kom
gegnum lúkargatið, og afmyndaði
maðurinn með svarta andlitið klifr-
aði upp í flýti. Á hæla hans kom
þrekinn, rauðhærður maður með
hvita húfu. Þegár hundarnir, sem
voru allir orðnir leiðir á að gelta að
mér, sáu þann fyrrnefnda, æstust
þeir upp, gjömmuðu og toguðu í
ólarnar. Hik kom á þann svarta
fyrir framan þá, og þá gafst rauð-
hærða manninum tími til að ná
honum og greiða honum geysiþungt
högg milli herðablaðanna. Vesling-
urinn hneig niður eins og slátraður
uxi og veltist í óhreinindunum
meðal óðra hundanna. Honum var
það til happs, að þeir voru bundnir.
Rauðhærði maðurinn rak upp fagn-
aðaróp og stóð riðandi á fótunum og
var, að því er mér virtist, í þeirri
hættu að falla annaðhvort aftur á
bak niður stigann eða áfram og ofan
á félaga sinn.
Jafnskjótt og seinni maðurinn
var kominn i ljós tók Montgomery
EYJð
DR.MOREðCJS
Einkennilega
andlitið
Við fórum út úr káetunni, og við
grindurnar rákumst við á mann,
sem stóð í vegi fyrir okkur. Hann
sneri baki við okkur og horfði gegn-
um lúkargatið. Ég sá, að hann var
illa vaxinn, lágur, breiður og
klunnalegur, með bogið bak, loðinn
háls og höfuð, sem sat niðri á milli
herðanna. Hann var í dökkbláum
ullarfötum og hafði óvenjulega
þykkt og gróft, svart hár. Ég heyrði
Vinsælu
Barnaog
Ódýr, hentug og falleg
Gott litaúrval.
Sendum hvert á land sem er.
STIL-HUSGOGN
AUDBREKKU 63 KÓPAVOGI SÍMI 44600
5. TBL. VIKAN 21