Vikan - 24.02.1977, Síða 40

■» 1...2...3=6 SÆTA
V
.> SOFASETTIÐ "mallo
- á óvenju lágu veröi miðaö viö gæöi,
eöa aðeins 162.000.- kr.
og meö staögreiósluafslætti aöeins
145.800.-kr.
i
Mallo-sófasettiö er vandað, efnismikið og
þér getið valið um sex ólík munstur i áklæði.!
Litiö inn í stærstu húsgagnaverslun
landsins. Og þaó kostar ekkert að skoöa.

■‘/ÍL
* ||1
Húsgagnadeild wln
Jón Loftsson hf.
II C3 C2 □ ilL lll Ol I | | ■p
m .■ i i i i
iULdJUUUDaj
Hringbraut 121 Sími 2 86 01
þokaðist hægt um borð. Dálitill
hópur fólks hafði safnast saman á
hafnarbakkanum. Möltukonur
stóðu þama og prjónuðu, karlmenn
voru ó vappi og börn að leik. Þau
voru ærslafengin þrátt fyrir hitann.
Loksins komst ég upp á þilfar og
hallaði mér upp að borðstokknum.
Ég horfði á fólkið ó hafnarbakk-
anum. Svo sýndist mér maður veifa
til mín úr bíl. Ég leit aftur á hann,
og hann brosti þannig, að skein í
hvitar tennumar. Ég sá, að þetta
var maðurinn, sem hafði hóað i
leigubilinn fyrir mig. Ég hefði þá
alveg eins getað tekið boði hans.
Skrítið, að hann skyldi einnig vera á
leið til Gozo.
Hann virtist ekki taka það
óstinnt upp, þótt ég hefði komið
ókurteislega fram við hann. Og nú
hafði ég að minnsta kosti tækifæri
til þess að biðja hann afsökunar. Ég
svaraði kveðju hans, og mér varð
léttara innanbrjósts. Ég gat tæpast
talið þessi snöggsoðnu viðkynningu
okkar til kunningsskapar, en að sjá
og vera séður dró úr einmana-
leikanum.
„Halló,” kallaði hann.
„Halló,” svaraði ég.
En svo heyrði ég stúlkurödd til
hægri handar við mig, rödd, sem ég
kannaðist einum of vel við: „Rand-
al! Hæ, Randal!”
Maðurinn skotraði augunum til
vinstri, er hann heyrði nafn sitt, og
hann þekkti greinilega viðkomandi.
Brosið varð breiðara, og hann
veifaði af meiri ákafa: „Noni, þú
þarna,” kallaði hann.
Hópurinn við hliðina á mér varð
nú gisnari, og ég kom auga á Ijóst
hár og mjóa, útitekna handleggi.
Þetta var Noni Jarvis, eða Noni
Brent, kona Michaels.
Það var nær óbærilegt að sjá
Noni þarna, svona líflega, ham-
ingjusama og fallega veifa til
mannsins, sem hún kallaði Randal.
Þessi hlýja tilfinning, sem hafði
farið um mig, bara vegna þess, að
einhver kannaðist við mig, hvarf nú
með öllu.
Úr því að Noni var þarna um
borð, hvar skyldi Michael þá vera?
Ég reyndi að sannfæra sjálfa mig
um, að mér væri alveg sama, þótt
Michael Brent væri þama ásamt
konu sinni.
Síðasta bílnum var ekið um borð,
og ferjan mjakaðist fró hafnar-
bakkanum. Ég stóð sjálfa mig að
því að horfa ofan í sjóinn, hvemig
hann strokkaðist til og frá. Þarna
blasti við olía og vogrek, og ég
hugsaði til þess með hryllingi, að
faðir minn skyldi hafa dmkknað.
Ég snérist á hæli og tróð mér í
gegnum mannþröngina, í burtu fró
lunningunni og þessum ólgandi,
dáleiðandi sjó.
Ég gekk í áttina að stiganum,
sem lá niður á neðri þiljur. Ég kom
auga á Randal, þar sem hann
faðmaði Noni að sér. En faðmlagið
var þess háttar, að jafnvel hinn af-
brýðisamasti eiginmaður hefði ekki
kippt sér upp við það. Ég hikaði og
langaði raunar mest til þess að snúa
við og hverfa í mannþröngina, en
Randal hafði þegar tekið eftir mér.
„Halló,” kallaði hann og sleppti
Noni.
Hún snéri sér við og virtist ekki
mjög undrandi.
„Sæl, Alexa,” sagði hún áhuga-
laust.
Það kom á manninn, og hann
horfði á mig og hleypti brúnum, en
augun vom full af athygli. „Alexa
Prescott?” sagði hann.
Ég kinkaði kolli.
„Þá er faðir þinn... mér þykir
þetta mjög leitt. Þegar ég talaði við
þig áðan, vissi ég ekki...” Rödd
hans fjaraði út, og þögnin tók við.
„Þekkist þið?” sagði Noni hissa.
Ferjan var nú komin spölkorn frá
landi og stefndi í áttina að Gozo.
Yfir öxlina á Noni sá ég spegilslétt-
an sjóinn. Sumstaðar glampaði á
hann, en inn á milli brá fyrir
skuggum. Þetta var Miðjarðarhaf-
ið, eins og það gerist fegurst. Móðir
min hafði lótist í þessu hafi, en fyrir
tilstuðlan föður mins hafði ég samt
lært að elska það. Nú hafði misk-
unnarlaust hafið einnig hrifið hann
til sín. Hvemig átti ég að halda
ófram að unna því?
,Já, við hittumst á flugvellinum,
en þekktum ekki hvort annað í
sjón ,” sagði Randal og horfði
fyrst á mig, en siðan ó Noni. „Þú
ættir eiginlega að kynna okkur
almennilega.”
„Þetta er bróðir minn, Randal
Jarvis... Alexa Prescott,” sagði
Noni og benti grannri, sóíbrúnni
hendi fyrst á Randal, en siðan á
mig. Hún hafði ýtt hvítspengdum
sólgleraugunum upp í ljóst, þykkt
hárið, en nú lét hún þau falla aftur
niður á nefið. Mín vom þegar komin
á sinn stað og huldu vökubaugana
undir augunum.
„Hvernig hefur Michael það?”
neyddi ég sjálfa mig til þess að
segja. Ef ég forðaðist það myndi
Noni vita, hversu mjög ég sá eftir
honum.
„Hann hefur það gott.” Dauft
bros breiddi sig um varir hennar, og
hún snéri sér að Randal. „Hvað
varst þú að gera í Luqa?”
Ég var að sækja sendinguna frá
London,” svaraði hann. „Varstu
búin að gleyma því?”
„Æjá, satt að segja, Ran. Annars
hefði ég getað sótt hana fyrir þig.
Ég var hvort sem var að versla í
Valletta.”
Noni virtist þó ekki vilja láta
bróður sinn vita, að hún hafði verið
á Luqaflugvelli. Ég furðaði mig á
því, hvað gæti hafa orðið af
kunningja hennar, litla, þybbna
manninum, sem mér fannst horfa
svo kunnuglega á mig, þegar ég
kom úr vélinni. Ég fór líka að hugsa
um hvaða sendingu þetta gæti
verið.
„Alexa, mér þykir það leitt þetta
með föður þinn,” sagði Noni. „Ef
það er eitthvað, sem við getum
gert...” Á þessu augnabliki var
munnsvipur hennar blíðlegur, en ég
vildi óska þess, að ég hefði getað
séð augu hennar.
Bróðir hennar leit stoltur á systur
sína. Honum þótti greinilega mjög
vænt um hana. Það var annars
skritið, að við Randal skyldum
aldrei hafa hist, nema þá að hann
hefði komið til Möltu núna nýverið í
fyrsta sinn. Ég hafði hitt föður
hans, Edgar Jarvis. Það var allra
viðkunnanlegasti náungi.
Við sigldum nú framhjá hinni
þverhniptu eyju Comino. Síðan
sáum við Gozo, sem reis smótt og
40 VIKAN 8. TBL.