Vikan - 21.07.1977, Page 51

bjálka. Stóru gluggarnir tveir
sneru út að ánni. Hann sá bátana og
prammana líða hjá, ýmist á uppleið
eða niðurleið og litla evju, kögraða
trjám eins og kringlóttan blóm-
vönd. Hliðarglugginn vissi að öðru
húsi, sem var minna og enn
óhreinna og beint fyrir neðan var
blómai íarkaður. Maður sá ofan á
risastórar sólhlifarnar og útundan
þeim sást á skærlit blóm, smábúðir
með röndóttum sóltjöldum, þar sem
seld voru pottablóm og votir,
glansandi pálmar i leirkrukkum.
Innan um blómin skutust gamlar
konur til og frá eins og krabbar. 1
rauninni þurfti hann alls ekki að
fara út. Þótt hann sæti við
gluggann, þangað til hvítt skegg
hans færi að vaxa út yfir glugga-
sylluna, fyndi hann sífellt eitthvað
til þess að teikna...
En hve þessar vingjarnlegu
konur hefðu orðið hissa, ef þeim
hefði tekist að brjóta upp hurðina
hans. Hann hélt vinnustofunni
alveg tandurhreinni. öllu var komið
fyrir á sérstakan hátt, eins og til að
mynda litið „kyrramótif”, ef
svo mætti segja, lokin voru á
skaftpottunum á hillu bak við
gasvélina, eggjaskálin, mjólkur-
kannan og teketillinn á sinni hillu,
bækurnar og lampinn með hrufótta
pappírsskerminum á borðinu. Ind-
verskt teppi með rauðum hlébörð-
um, sem gengu hringinn i kringum
það og mynduðu þannig umgjörð,
huldi rúmið hans á daginn og á
veggnum við rúmið í augnhæð, lægi
maður útaf, var minnisgrein,
snyrtilega prentuð með smáu letri:
FARÐU STRAX A FÆTUR.
Hver dagurinn var öðrum likur:
Meðan birtu naut við, þrælaði hann
við myndverkið, sauð síðan matinn
og tók til í íbúðinni. Og á kvöldin
fór hann á kaffihúsið eða sat heima
og las eða útbjó Hina flóknustu
útgjaldalista með yfirskriftinni:
„Það sem ég gæti fengið fyrir
þetta” og endaði með svarinni
vfirlýsingu: „Ég sver það, að ég
skal ekki fara fram úr þessari
upphæð næsta mánuð.” Undirritað
Ian French.
Það var ekkert óhreint i poka-
horninu, en hinar skarpskyggnustu
höfðu rétt fyrir sér. Þetta var ekki
allt.
Kvöld eitt sat hann við hliðar-
gluggann og át plómur og kastaði
steinunum niður á sólhlifarnar á
auðum blómamarkaðinum. Það
hafði rignt, fyrsta raunverulega
vorregnið á þessu án. skinandi gljái
var á öllum hlutum og loftið ilmaði
af blómknöppum og rakri mold.
Margar raddir, lágar og ánægjuleg-
ar, heyrðust í rökkrinu og fólk, sem
hafði komið út í gluggana til þess að
loka þeim og festa gluggahlerana,
hallaði sér nú út um þá í staðinn.
Niðri á markaðstorginu hafði græn
slikja breiðst yfir trén. Hvaða tré
ætli þetta séu? hugsaði hann. Og nú
kom luktakveikjarinn. Hann starði
á húsið á móti, litið og óhreint og
allt í einu var eins og augnaráði
hans væri svarað: Tveimur glugga-
vængjum var lokið upp á gátt og
stúlka kom út á pínulitlar svalirnar
með páskaliljur i potti. Þetta var
afskaplega grönn stúlka í dökkri
ermasvuntu með rauðan klút bund-
inn um hárið. Ermunum var brett
nærri upp að. öxlum og granna
handleggina bar ljósa við dökkt
efnið.
„Já, það er alveg nógu hlýtt,
þetta gerir þeim gott,” sagði hún og
setti pottinn frá sér og sneri sér að
einhverjum inni í stofunni. Um leið
bar hún hendurnar upp að höfuð-
klútnum og lagfærði nokkra hár-
lokka. Hún horfði niður á autt
torgið og upp í loftið, en þar sem
hann sat, hefði eins getað verið
tómarúm. Hún sá ekki einu sinni
húsið á móti. Og svo hvarf hún.
Hjarta hans datt út um hliðar-
glugga vinnustofunnar og niður á
svalirnar á húsinu andspænis. gróf
sig niður i páskaliljupottinn undir
hálfopnum blómknöppunum og
grænum sverðlaga blöðunum......
Herbergið með svölunum var
stofan og eldhúsið var við hliðina á
henni. Hann heyrði diskaglamrið,
þegar hún þvoði upp eftir kvöld-
matinn og svo kom hún að
glugganum og barði litlum þvegli
við gluggasylluna og hengdi hann
síðan upp á nagla til þerris. Hún
söng aldrei né rakti upp flétturnar
eða rétti handleggina i átt til
mánans, eins og ungar stúlkur eru
sagðar gera. Og alltaf var hún i
sömu, dökku ermasvuntunni og
með rauða klútinn um hárið.....
Með hverjum bjó hún? Enginn
annar kóm að þessum tveimur
gluggum og samt var hún alltaf að
tala við einhvern þarna inni. Móðir
hennar, ákvað hann, var sjúkling-
ur. Þær tóku að sér saumaskap.
Faðirinn var látinn... Hann hafði
verið blaðamaður, mjög fölur með
langt yfirvaraskegg og svart hár,
sem féll fram á ennið.
29. TBL. VIKAN 51