Vikan - 27.04.1978, Blaðsíða 42

annt um garðinn, hún frú Findey-
son.”
Giles hallaði sérmeðmesturósemd
fram á valtarann. Gwenda fitlaði við
rósirnar. Ungfrú Marple hélt sig
svolítið aftar og hallaði sér yfir
vafningsviðinn. Manning gamli
studdi sig við hrifuna. Allt var
tilbúið fyrir rólegar morgunsam-
ræður um gamla tíma og garðyrkju,
eins og hún var i þá gömlu góðu
daga.
,,Þú þekkir sennilega flesta garða
hérum slóðir,” sagði Giles uppörv-
andi.
,,Já, það held ég. Og það sem fólk
getur látið sér detta i hug. Frú
Yule, sem bjó i Niagra, hún hafði
ylliviðarrunna, sem hún lét klippa
til eins og ikorna. Það fannst mér
ósköp kjánalegt. íkornar eru nú
ekki það sama og páfuglar.
Lampard ofursta, honum þótti
mikið til begónía koma — hann
hafði alltaf falleg begóníubeð i
sinum garði. En nú vill enginn hafa
blómabeð lengur. Ég veit ekki,
hvað oft ég hef verið látinn rífa upp
falleg beð og tyrfa yfir þau. Fólk
virðist ekki hafa neina tilfinningu
fyrir blómum lengur.”
,,Þú vannst hjá Kennedy lækni,
var það ekki?”
„Jú. En það er langt r.íðan það
var. Það hefur sennilega verið 1920
og árin þar á eftir. Hann er fluttur
núna — og hættur sem læknir. Það
er ungur læknir, Brent að nafni,
sem býr í Crosby Lodge núna.
Það voru skrítnar hugmyndir,
sem hann hafði — litlar hvitar
töflur og annað þess háttar. Hann
kallaði þær Vittapinns.”
,,Þú mannst þá sennilega eftir
systur læknisins, Helen Kennedy.”
merkið er trygging fyrir góðum kúlupenna
Fæst i fallegum gjafakössum.
I. _ __
PENNAVIÐGERÐIN
Ingólfsstræti 2, sími 13271.
,,Já, ég man vel eftir Helen. Hún
var lagleg stúlka, með sitt, ljóst
hár. Læknirinn hafði mikið dálæti á
henni. Hún kom einmitt aftur og
bjó í þessu húsi, eftir að hún giftist.
Hún var gift manni, sem var í
hernum á Indlandi.”
,,Já,” sagði Gwenda. „Við
vissum það.”
„Já. Einhver sagði mér — það
var held ég á laugardagskvölrtið —
að þið væruð eitthvað skyld henni.
Hún var gullfalleg, hún Helen,
þegar hún kom fyrst heim úr
skólanum. Og lífsglöð líka. Hún
vildi alls staðar vera — á
dansleikjum, að spila tennis og allt
mögulegt. Ég varð að lagfæra
tennisvöllinn, þvi hann hafði ekki
verið notaður í ein tuttugu ár,
hugsa ég. Og gróðurinn var
hreinlega vaxinn yfir hann. Ég
varð að klippa runnana í kring. Og
ná i hvita málningu og mála allar
línurnar aftur. Þetta var heilmikil
vinna — og svo var völlurinn aldrei
notaður. Mér fannst það alltaf
undarlegt.”
„Hvað var svona undarlegt?”
spurði Giles.
Þetta með tennisvöllinn. Eina
nóttina kom einhver og skar netið
allt í sundur. Alveg í smáræmur.
Ekkert nema illgirni. Þetta var gert
af tómri illgirni.”
„En hverjum gat dottið í hug að
gera slíkt?”
„Það var nú einmitt það, sem
læknirinn vildi vita. Hann var alveg
miður sín vegna þessa — og það
skildi ég vel. Hann var nýbúinn að
eyða peningum í að láta lagfæra
völlinn. En ekkert okkar gat sagt
honum, hver hefði gert þetta. Við
vissum það aldrei. Og hann sagðist
ekki ætla að kaupa annað net — og
þar gerði hann lika rétt, því sá, sem
gerir svona einu sinni, hann myndi
gera þetta aftur. En Helen þótti það
mjög leitt. Hún hafði ekki heppnina
með sér, hún Helen. Fyrst þetta
með netið — og svo fóturinn.”
„Fóturinn?” sagði Gwenda.
„Já, — hún datt um sköfu, eða
eitthvað slíkt áhald, og skar sig.
Þetta virtist ekki vera nema smá-
skurður, en hann greri illa. Þetta
olli lækninum þungum áhyggjum.
Hann var alltaf að skipta á umbúð-
um og bera smyrsl á sárið, en það
ætlaði aldrei að gróa. Ég man að
hann sagði, „Ég skil þetta bara
ekki — það hljóta að hafa verið
einhverjar bakteríur á þessari
sköfu. Og hvað var líka,” sagði
hann, ,, skafan að gera þarna úti i
miðri heimtröðinni?” Því þar var
hún, þegar Helen datt um hana
kvöld eitt í kolniðamyrkri, þegar
hún kom gangandi heim. Vesalings
stúlkan, þarna missti hún af margri
skemmtuninni, og sat bara og hafði
42 VIKAN 17. TBL.