Vikan - 27.04.1978, Qupperneq 47

Smásaga eftir Herbert Harris
RUBAIX ungi lögregluþjónninn,
glotti og leit á yfirmann sinn: —
Hún er mjög falleg, foringi... maður
freistast til að trúa hverju orði, sem
hún segir ...
— 0, ég hefi nú hitt smástjörnur
fyrr, svaraði Maurat og dró annað
augað í pung.
— Þessi er eins og ný og endurbaett
útgáfa af Bardot, kynbomba ...
— Þannig eru þær allar, svaraði
Fullkomin
lýsing
Maurat og ýtti á bjölluhnappinn við
dyr litla, hvítmálaða einbýlis-
hússins.
Monique Chevreuse kom sjálf til
dyra. Hávaxin og fagurlimuð ljóska,
sem virtist mjörg örugg með sjálfa
sig og greinilega dýr í rekstri. Hún
hafði stór, blá augu, sem sannarlega
hefðu getað verið heillandi, en voru
of kuldaleg.
Hún virti Rubaix fyrir sér rann-
sakandi augnaráði. — Aha... lög-
regluþjónninn, hrópaði hún. — Ekki
bjóst ég við, að fundum okkar bæri
svo fljótt saraan á ný.
Hún sveipaði þröngum sloppnum
þéttar að fagursköpuðum likama
sínum. Stóru, bláu augun horfðu for-
vitnislega á eldri manninn sem
sagði: — Ég er Maurat, rannsóknar-
lögregluþjónn. Megum við koma
innfyrir?
Hún hikaði aðeins, en bauð þeim
að lokum inn. — Þið verðið að fyrir-
gefa útganginn, ég er rétt að koma á
fætur.
HÚN fylgdi þeim inn í snyrtilega
búið herbergi. Þung angan af ilm-
vatninu hennar lá yfir öllu þar inni.
— Ég geri ráð fyrir að þið séuð
komnir til að segja mér, að þið hafið
náð í innbrotsþjófinn, sagði hún og
vísaði þeim til sætis.
— Ef þér eigið við Michel Calvet, er
tilgáta yðar rétt, ungfrú, svaraði
lögregluforinginn, — hann var
tekinn aftur fyrir nokkrum tímum.
— Með skartgripina mína á sér,
vona ég?
— Nei, ungfrú.
— Hann getur auðvitað hafa losað
sig við þá. Hún settist í hægindastól
með þokkafullum hreyfingum og
horfði á þá hálfluktum augum.
Framkoma hennar var úthugsuð og
þetta var líkast leikprófi fyrir
framan leikstjóra.
— í gærkveldi, byrjaði Maurat, —
eða réttara sagt snemma nætur,
kom Rubaix lögregluþjónn hingað
til yðar, eftir að þér höfðuð hringt.
Hún kinkaði kolli.
— Hann skrifaði auðvitað skýrslu.
Ég ætla að biðja hann að fara yfir
aðalatriðin í henni, ungfrú
Chevreuse, ef þér vilduð vera svo
vingjarnleg að votta, að rétt sé frá
skýrt.
— Þér eruð mjög nákvæmur, sagði
hún og brosti tilgerðarlega.
— Verjendurnir nota sér sannar-
lega, ef við gerum mistök, það er
óþarfi að láta þá fá höggstað á sér,
svaraði Maurat. Hann kinkaði kolli
til Rubaix, og hann tók upp skýr-
sluna.
RUBAIX var þvert um gerð að
lita af fagurlega sköpuðum fótleggj-
um ungfrúarinnar.
— Ég kom til hússins klukkan hálf
eitt. Ungfrú Chevreuse hafði hringt
fimmtán mínútum fyrr og tilkynnt
innbrot. Hún hafði verið að horfa á
sjónvarpið í stofunni og sofnað, eftir
að hún slökkti á tækinu. Um það bil
tíu mínútur eftir miðnætti heyrði
hún hljóð frá svefnherberginu uppi,
sínu svefnherbergi. Útifyrir rigndi,
og vindurinn gnauðaði, og því datt
henni í hug, að vindurinn stæði inn
um opinn gluggann og hefði feykt
einhverju um koll. Hún hraðaði sér
upp til að líta eftir, hvað um væri að
vera. Um leið og hún kom inn í her-
bergið, sá hún mann úti við
gluggann. Hún öskraði upp yfir sig,
og þá klifraði hann umsvifalaust út
um gluggann og niður stiga, sem
hann hafði reist upp við húsvegginn
til að komast inn í svefnherbergið.
Það var dimmt og rigndi framan í
hana, svo að henni gekk illa að sjá,
hvað varð um manninn. Hún heyrði,
að hann hljóp eftir hellulagðri
stéttinni og gerði ráð fyrir, að hann
hefði hlaupið út um hliðið bak við
húsið. Hún sá, að herbergið hafði
verið rannsakað hátt og lágt og
komst að raun um, að skartgripa-
skrín hennar var horfið. Skartgripa-
skrín með skartgripum að verðmæti
100.000 frankar var horfið. Ungfrú
Chevreuse gat gefið mér mjög full-
komna lýsingu á manninum. Hún
hljóðaði svo: Hávaxinn maður, á að
giska 185 sm, rauðbirkinn, klæddur
rauðköflóttri skyrtu, svörtum
leðurjakka, þröngum svörtum
buxum og svörtum strigaskóm með
þykícum sólum. Ég sá strax, að
lýsingin átti við mann, sem heitir
Miche! Calvet og hafði sloppið frá
gæsluvarðhaldsfangelsi hér í
grenndinni skömmu áður og var
trúlega á ferli hér í nágrenninu. Ég
tilkynnti þetta strax til
höfuðstöðvanna, eftir að ég hafði
rannsakað stigann og blómabeðið
undir glugganum. Ungfrúin tjáði
mér, að stigann hefðu verkamenn
notað við að mála húsið. Hann hefði
legið á stéttinni.
Ungi lögregluþjónninn gerði hlé á
lestrinum og leit upp.
— Takk, þetta nægir, sagði Maurat
og snéri sér að leikkonunni.
— Er þetta nákvæm samantekt á
því, sem þér sögðuð Rubaix?
— Ó, já herra, mjög nákvæm.
ÞAÐ var ásökunarhreimur í rödd
Maurats, þegar hann sagði: — Það
var óneitanlega dálítið kæruleysis-
legt af yður að geyma slik verðmæti
í svefnherberginu.
Hún horfði á hann kuldalegu,
næstum þrjóskulegu augnaráði: —
Okkur hættir öllum til að vera
svolítið kærulaus á stundum, ekki
satt?
Maurat var staðinn upp og gekk
út að glugganum. — Rubaix hafði
tekið eftir einhverju sérstöku við
stigann...
— Svo ...? Rödd hennar var ekki
eins örugg. Hún gleymdi sér og lét
sloppinn falla, eins og hann vildi...
— Stiginn stóð í blómabeðinu, sem
var mjög blautt eftir regnið. Hann
hefði átt að sökkva dýpra undan
þunganum á svo stórum manni.