Vikan - 25.02.1982, Blaðsíða 14

KÓRÓNAN
sterkari enda þótt veóur og vindar hefðu
að sjálfsögðu sett sin mörk á steininn.
Nú hafði verið málað ofan í drættina
með hvítum lit. svo að |xtir sáust
greinilegar þegar grannt var skoðað.
Ilér sjáum við hvernig drættirnir litu
út. ef langa strikið táknar steinbrúnina:
— Áttu við. að þessi tákn séu nákvæm
lega eins og á fatahenginu þínu. Knut?
spurði Martin.
—Táknin eru eins en ég ntan ekki röðina
cins og ég hef þegar sagt ykkur.
Annika stautaði sig í gegnum
rúnirnar.
— Þú ert svei mér dugleg? sagði Martin
hrifinn. — Ég hélt þú værir byrjandi í
faginu.
Hún fann að hún roðnaði. —Ég hef
nú svo lengi haft áluiga á ogamrúnunt
svo að ég lærði stafrófið undir cins. Svo
cr ég svo scm ckki algjör byrjandi. ég cr
búin að vera i þessu I nokkra mánuði.
—Hvað lestu svo út úr þessu?
—Geggantoja. svaraði hún um hæl. —
Þaðsegir okkur bara ekki neitt.
—Ekki einu sinni á keltnesku? spurði
Jörgen.
— Ekki á neinu tungumáli. að minu
viti, sagði Martin. — En nú skuluð þið
öll skrifa upp textann, þá höfum við
hann á hreinu.
Og svo las hann upp fyrir þau: -
„UN t SMAASSMN ONS BGNO
I ALVTt' OQM OIOE". Eg hotna ekkert
i þessum punktum og bandstrikum. ég
hef ekki séðslíkt fyrr.
Jörgen horfði á blaðið í höndum sér.
— Jahá, sagði hann stuttaralega. —
Engin furða þótt Parkinson yrði súr.
Það er litið upp úr þessu að hafa.
—Hvað meinarðu?spurði Knut.
—Veistu ekki að Parkinson leitar með
logandi Ijósi að einhverju sem gæti lyft
honum hærra á framabrautinni? Það
kæmi sér vel fyrir hann ef honum
tækist að vekja rækilega á sér eftirtekt.
til dæmis ntcð þvi að þýða svona rúnir
sem aðrir hafa gefist upp á.
—Ég set lika með þennan þrihyrning.
sagði Annika. sem teiknaði
samviskusamlega upp hvern punkt og
hvert strik.
—Hvaða þrihyrning? spurði Jörgcn.
Annika gekk frant og benti. - Þarna.
Martin gekk nær og þreifaði með
fingrinum. — Já. svo sannarlega! Þú
hefur góða sjón. Þeir sem máluðu
drættina hafa greinilega ekki tekið eftir
honum eða þá að þeir hafa ekki álitið
hann hafa þýðingu.
Nú sáu hin einnig þríhyrninginn. -
Hvað táknar hann?spurði Knut.
—Spurðu mig ekki. sagði Martin. —
Það er heldur ekki vist að hann tilheyri
þessum rúnum.
—Jú. áreiðanlega. sagði Jörgen. —
Hann táknar örugglega eitthvað sér-
stakt. Við párum hann niður með liinu.
Martin gekk nokkur skref aftur á bak.
Hann var með myndavél i höndunum.
—Pærið ykkur. Ég ætla að Ijósmynda
steininn.
—Erum við ekki nógu falleg til að vera
meðá mynd? spurði Jörgen.
—Ekki eins falleg og steinninn.
—Er annars leyfilegt að Ijósmynda hér
inni? hvíslaði Tone.
—Ég gef skít í það. Svona. já. sagði
Martin ánægður, en hin depluðu
augunum eftir Ijósglampann og
vörðurinn kom þjótandi. Þau forðuðu
sér hiðsnarasta út úrsafninu.
LlSBETH var að spjalla við
kærastann i símanum.
—Nei. elskan min, ég hef engan áhuga á
Jörgen. Gat ég gert að þvi þótt ég
rækist á hann þarna á miðri götu? Nei.
það var ekkert orðið framorðið. En
heyrðu. er það satt að þau liafi fundið
eitthvað með — æ. hvað kallaði hann
það aftur? Einhvers konar keltneskl
rúnaletur.
—Ogam? sagði Parkinson varfærnis
lega.
—Já. einmitt. Jörgen gaf i skyn að þau
ætluðu i ferðalag til Vesturlandsins til
að leita aö því.
Parkinson hleypti i brúnir og starði á
sjálfan sig I forstofuspeglinum. — Biddu
nú hæg hvað ertu eiginlcga að segja?
Hafa þau fundið keltneskan stein á
Vcsturlandi?
—Nei, ekki stein. Ég skildi það svo að
rúnirnar væru ristar i tré.
-I tré?
—Ja, ég botnaði nú ekki rnikið í þessu.
Þau ætluðu á safnið i dag — já. þau cru
þar líklega núna — til að skoða stein
sem þar er. Þau halda að kannski sé
samband milli þessara tveggja hluta. þeir
komi ef til vill frá sarna stað í Sogni eða
Fjörðunum eð;t guð má vita livar. Hafa
þau ekki sagt þér neitt?
PERMA
Iðnaðarhúsinu,
v/Hallveigarstíg, sími 27030
Ný permanentlína
Mikið permanent - lítið permanent - og allt þar á mil
Allt það nýjasta í heiminum
OPIÐ
mánudaga—
föstudaga
9-6
laugardaga
9-1.
VEKJUM ATHYGLI á að
starfsfólk okkar býður nýjustu
permanenttækni, m.a. frá París,
London og Frankfurt.
PERMA
Garðsenda 21,
simi 33968
14 Vikan 8. tbl.