Vikan - 01.07.1982, Síða 13

Framhaldssaga
Svarti engillinn
hugmyndum — nema ein
dætranna.
Ríkmannlegt stórhýsiö var í
hennar augum þröngur, borgara-
legur heimur, og faðirinn var
henni ekki annaö en digur úrkeöja
á ístrumaga og þrumuraust, sem
sífellt rausaöi um nauðsyn þess aö
gæta hagsýni, svo ekkert gengi
manni úr greipum. Þessi
sparnaöamáttúra hafði það í för
með sér, aö búr öll og geymslur
voru full af hálfskemmdum mat
og ótal hlutum, sem enginn gat
gert sér aö gagni. Móöir Tessu var
pasturslítil, óttaslegin vera, sem
sagði „Já, auövitað, Oskar” og
var á sífelldum þönum að gera
honum tO geðs og framkvæma
óskir hans, helst áöur en hann léti
þær í ljósi.
Tessa átti engan veginn heima í
þessu umhverfi. Þaö var ekki
einasta, aö hún var gædd
ómældum kærleik til meðbræðra
sinna, sem hún fékk aldrei næga
útrás fyrir, heldur elskaði hún
einnig lífiö og var fróðleiksfús í
betra lagi. Á bemskudögunum
ómaöi dillandi hlátur hennar frá
bamaherbergjunum, og móöirin
gaut augunum hræðslulega tO
manns síns, sem dökknaöi á svip
yfir léttúð dótturinnar.
— Hvernig gastu aliö svona
kæmlaust barn, Agda? rumdi
hann. — Hún tekur hlutina aldrei
alvarlega! Auk þess leifir hún
matnum sínum, sem hún fær
aOtaf ríkulegt af. Hún segist ekki
vilja veröa eins feit og systur
hennar. Þvílík fásinna! Holdugur
líkami ber vitni um góðan efnahag
og sómasamlegt líferni. Og svo
megum viö henda matnum hennar
fyrir grísina. ÞvOík sóun!
En nú var Tessa — faðir hennar
sagöi reyndar Teresa, því þaö var
nafn hennar meö réttu — orðin
fuUra nítján ára, og hlátur hennar
ómaöi ekki eins oft og áöur. Hún
haföi lært að hafa hljótt um sig.
En uppreisnarandinn og vilja-
styrkurinn voru óbilandi, og
árekstrar voru óumflýjanlegir
ööru hverju. Og ekki hafði dregið
úr kærleika hennar tO meöbræör-
anna.
— Þú verður að aga hana, Agda,
sagöi verslunarfuUtrúinn gramur
í geöi. — Meöhjálparinn fullyröir,
aö hún hafi geispað undir prédik-
uninniá sunnudaginn.
— Ég skal reyna, Oskar,
hvíslaöikonahans.
— Reyna, reyna, er þaö aUt,
sem þú hefur að segja? Og hvaða
rugl er þaö, sem verið er aö segja
mér, aö hún sé aö fylgjast með
námi drengjanna í staö þess aö
æfa sig á orgeUö? Hún ímyndar
sér þó ekki, að hún geti staðið
þeim á einhvem hátt á sporði? Eg
hef nú ekki kostað svo litlu til
menntunar þeirra.
— Hún er nokkuð vel gefin,
sagöi eiginkonan andstutt, skelf-
ingu lostin yfir eigin áræði.
— Konur eru aldrei vel gefnar,
þaö væri andstætt náttúrulög-
máUnu, sagöi hann ákveðinn. —
Heilar kvenna eru of Utlir til að
læra nokkuð af viti. Konur eru
skapaðar til aö vinna meö
höndunum og leika á hljóöfæri —
aUt annaö stríðir gegn guös vilja.
Hvemig heldurðu aö yröi, ef þiö
tækjuö allar að sinna einhverjum
áhugamálum líðandi stundar og
vanræktuö skyldur ykkar viö
okkur karlmennina? Við veröum
að fá okkar mat, og viö viljum, að
húsum okkar sé haldið hreinum.
Viö höfum sannarlega annaö viö
tímann að gera en aö hafa ónæöi
af konum, sem ekki sinna verkum
sínum! En þetta mál verður að
taka föstum tökum. Ég verö víst
sjálfur að leysa þessi vandræði
meöTeresu.
Agda laut höfði, rjóð í kinnum
og skjálfandi.
— Við veröum að gifta hana eins
fljótt og unnt er, hélt fuUtrúinn
áfram hinni þmmandi röddu, sem
honum fannst sjálfum svo gaman
aö hlusta á. — Bergenkrans
kaupmaöur væri gott mannsefni
handa henni. Hann er reyndur og
traustur maöur, og hann er
einmitt nýbúinn aö missa konu
sína.
En hann er álíka gamaU og viö
foreldrar hennar! hugsaði Agda,
en haföi vit á að segja það ekki
upphátt.
— Höfum við nokkur efni á því
einmitt núna? spuröi hún stiUi-
lega. — Þaö er svo stutt síðan viö
héldum brúðkaup tveggja elstu
dætra okkar.
— Rétt er þaö, við héldum þeim
myndarleg brúökaup, og þær
fengu vel stæöa eiginmenn. En viö
höfum ráö á einu brúökaupi með
dálítilli hagsýni, viö getum notaö
gömlu skreytingarnar og tekið af
elstu matarbirgðunum. Viö
verðum aö gifta stúlkuna.
Svo lagði hann af staö til vinnu
sinnar, stundvís aö vanda.
Og Tessa, sem átti að vera í vef-
stofunni að vefa lín til framtíðar-
heimilis sins, haföi læöst út um
bakdyrnar, eins og hún var vön
hvern einasta dag, svartklædd frá
hvirfli til ilja. Þaö var ekki aö
undra, þótt móöur Tessu þætti
henni miða hægt við handa-
vinnuna.
Tessa fyllti körfu sína af
matvörum, sem hún tók af nægum
forða heimilisins, og flýtti sér því
næst til kirkjunnar aö fá ný fyrir-
mæli hjá prestinum.
Vingjamlegi, holdskarpi prest-
urinn var í uppnámi.
— Kæra barn, það var gott, að
þú komst! Nú bíður okkar mikið
starf.
— Nú? sagöi Tessa, og ákeföin
skein úr tindrandi, bláum augum
hennar.
— Við töpuöum stríðinu viö
Rússa eins og þú veist. I nótt komu
inn skip meö særða hermenn, og
við höfum verið beðin að far'. um
borð og aðstoða doktor Haus, sem
er okkar besti læknir. Eg á fyrir
höndum aö hughreysta þjáða, og
sumir þarfnast hinstu blessunar.
Þú færð hins vegar alveg sérstakt
verkefni. Skipin eru nú í sóttkví,
og enginn fær landgönguleyfi, fyrr
en hann hefur verið úrskurðaður
smitfrír.
Tessa kinkaði óttaslegin kolli. —
Ég heföi átt að taka meö mér
meira af umbúðum og mat.
— Nei, þess gerist ekki þörf.
Hins vegar verðuröu aö vera um
borðínótt.
— I nótt? En það get ég ekki.
Þaö yröi strax uppvíst heima.
Fyrri hluta dagsins er allt í lagi,
vegna þess að þá er hver upp-
tekinn viö sitt verkefni, og allir
halda, að ég sitji inni á vefstofu.
En heila nótt! Hvers vegna er þaö
nauðsynlegt?
Presturinn lækkaöi róminn. —
Greifynjan af Ilmen heimsótti mig
í morgun. Hún óskaði eftir hjálp til
handa syni sínum, sem kom með
einu skipanna frá Finnlandi.
— En égget ekki....
— Kristján höfuðsmaður af
Ilmen er dauðvona, en það veit
hann ekki. Þess vegna get ég ekki
farið ti! hans, því þá yrði honum
ljóst, hvernig komið er fyrir
honum, og það vill móðir hans
ekki. Læknar geta ekki gert meira
fyrir hann. Móðir hans bað mig að
finna vandaða stúlku af góðu fólki,
sem gæti gert honum síöustu
nóttina léttbæra. Sjálf má hún
ekki fara um borð, en ég hef fengiö
vottorð fyrir okkur bæði og Haus
lækni, svo aö viö getum farið um
borö. Greifynjan vildi ekki fá
neina af þessum konum, sem
venjulega stunda sjúka, því þær
eru ekki nógu hreinlátar að
hennar mati. Mér varö þegar í
stað hugsað tilþin.
Presturinn horfði á Tessu,
meöan hún ígrundaði málið.
Andlitsdrættir hennar voru í
rauninni ofur venjulegir, en
hlýjan og lífsgleðin í augum
hennar og brosi gerðu hana ómót-
stæðilega. Kærleikurinn til alls,
sem lifir, geislaöi frá henni.
Einn góöan veöurdag hafði
Teresa Hammerfeldt komið til
hans og spurt, hvort hún gæti
fengiðaðhjálpa til, þarsem þörfin
væri mest. Presturinn hafði ekki
tekiö hana alvarlega í fyrstu, því
hann þekkti til fjölskyldu hennar.
Hann hafði því fengið henni einfalt
og létt verkefni, sem Tessa hafði
leyst samviskusamlega af hendi
og síðan óskað eftir einhverju,
sem reyndi meira á. Þannig haföi
starf hennar þróast, og nú var svo
komið, að bæði presturinn og Haus
læknir virtu hana og dáðu og gátu
hreint ekki skilið hvernig þeir
höfðu nokkru sinni getaö komist af
án hennar.
— En hvernig á ég að geta verið
aö heiman heila nótt? sagði Tessa
og batt um leið enda á hugsanir
hans.
26. tbl. Vikan 13