Vikan - 01.07.1982, Qupperneq 15

Auk þess eru sár mín ekkert til aö
gera veður út af.
Það veit hann minnst um,
hugsaði hún hnuggin. Hún mátti
ekki gleyma því, aö þessi maður
var dauðvona og hún hafði lofaö
aö létta honum síöustu stundimar
hérna megin. En aöstaðan var
vonlaus.
Hörkuleg rödd hans bar þess
glöggt vitni, að hann var því
vanastur aö skipa fyrir, fram-
koma hans mótuð af umgengni við
hermenn í ruddalegri styrjöld.
Ekki bætti úr skák, aö röddin var
hás af niðurbældum sársauka.
— Ég er með svolítinn mat,
sagði hún. — Ekkert stórkostlegt,
er ég hrædd um, en...
— Áttu nokkuð að drekka?
spurði hann og reis upp við dogg.
— Ég er skrælþurr í munninum og
hálsinum.
— Hún þreifaði fyrir sér og fann,
að hún stóð rétt hjá rúminu.
Engan fann hún stólinn, en lítið
náttborð var þar. Það var autt,
svo hún setti körfuna frá sér á það.
Kæfandi hiti var í káetunni, loftiö
var mengaö af sjúkdómum og
sótthita, og Tessa var gripin
einhverri annarlegri tilfinningu,
sem aldrei fyrr haföi vitjað
hennar.
— Hönd skaust fram og greip
um handlegg hennar.
— Sestu hérna!
Hún hlýddi treglega.
— Ég finn, að þér líkar ekki að
vera skipað, sagði hann.
— Nei, það er heimskulegur
óvani. Hérna — þetta er mjólk.
Þér getið drukkið beint úr ílátinu,
það er hreint. Enda er nú krúsin
yðar. . . ja. . . úr sögunni. Og ég
held, að móðir yðar hafi sett hér
niðurflösku ...Jú.sjáumtil!
Hann var þegar tekinn að
svolgra í sig mjólkina í löngum
teygum. Nú greip hann flöskuna,
sem hún rétti honum. Hendur þeirra
snertust í myrkrinu. Ylurinn frá
hönd hans vakti meö henni tvenns
konar óróa. Hvers konar áverka
haf ði hann eiginlega hlotið?
Hann var aö minnsta kosti ekki
neitt máttlaus í höndunum og var
ekki lengi að ná tappanum úr flösk-
unni. Lyktinni sló fyrir vit þeirra,
það var ekki um að villast með inni-
haldið.
— Hvað í ósköpunum. . . ?
Brennivín! Frá móöur minni,
bindindispostulanum sjálfum! Hér
hlýtur gild ástæða að liggja að baki.
Já, hugsaði Tessa og
reyndi að hafa hömlur á
eirðarleysi sínu. Tilgangurinn var
vafalaust sá að gera honum hinstu
stundirnar eins sársaukalausar og
frekast væri unnt.
Þrátt fyrir margar bitrar
reynslustundir meðal vesa-
linganna í fátækrahverfunum, var
Tessa á margan hátt furöulega
ófróð um staðreyndir lífsins. Þess
vegna flaug henni aldrei í hug sá
möguleiki, að greifynjan hefði
haft annað í huga, þegar hún sendi
unga stúlku með brennivín til
sonar síns.
Höfuðsmaðurinn bergöi duglega
á brennivíninu, meðan Tessa tók
upp brauð og sitthvað fleira, sem
hún haf ði með sér í körfunni.
— Hér er nú sitthvaö matarkyns
á boröinu, sagði hún. — Sumt frá
mér og annaö frá móður yðar.
Mér skiist að þér getið borðað
hjálparlaust.
— Víst get ég það. Það eru
aðeins fætumir, sem em aö angra
mig.
Jæja, loks lítiisháttar ábending
um áverkana.
— Hvað er að yður í fótunum ?
— Það er ekki þitt mál.
— Jú, til þess er ég nú hér. Þér
þurfið ekki aö sýna mér neina
tillitssemi, ég hef nefnilega
starfað í fátækrahverfinu um
langt skeið og er því ýmsu vön.
— I fátækrahverfinu? Hvað ertu
eiginlega? Annars sérðu hvort eð
er ekkert þessa áverka mína.
— Það veit ég, og þess vegna
veröið þér að lýsa þeim fyrir mér.
— Segjum nú svo, að ég vilji það
ekki.
— Ég sé enga skynsemi í svona
barnalegri hegöun.
— Svo! sagði hann hægt. —
Röddin er að sönnu mjúk, og
samkvæmt því litla, sem mér
tókst að sjá af þér, þegar þú stóðst
í dyrunum áðan, þá held ég, að þú
sért blíö og þolinmóð lítil stúlka.
En þú ert ekki feimin við að
móðga höfuðsmann og stríðs-
hetju!
Síðustu orðin sagði hann með
biturð í rómnum, og Tessa fann,
að hann var í uppnámi. Það var
hún raunar einnig sjálf, en hún
reyndi að vera róleg og láta sem
ekkert væri. Það var eitthvað
sérstakt við hann, sem hún gat
Framhaldssaga
ekki skilgreint. Hann var í
árásarhug, en virtist þó svo
auðsæranlegur sjálfur.
Tessu til undrunar sagði hann:
— Þú veröur að afsaka þessar
kuldalegu móttökur. Með
krúsinni. Menn hafa skemmt sér
við það hér um borð aö senda á
mig þessar ömurlegu kven-
persónur, sem fylgt hafa hemum
núna í langan tíma. Þeir henda
gaman að vamarleysi mínu og
skapofsa, en átta sig ekki á því, að
ég get átt eftir að ná mér niðri á
þeim. Þessar konur eru með
smitandi sjúkdóma og ótrúlega
ágengar. Ég er oröinn þreyttur á
þessu öllu saman.
Hann byrgði andlitið í höndum
sér og virtist sannarlega
örþreyttur. Enn fór hún að velta
fyrir sér áverkunum hans. Þeir
hlutu að valda honum miklum
óþægindum. Hið góöa hjarta
Tessu var barmafullt af
meðaumkun.
— Má ég rannsaka sár yðar
núna? spurði hún auðmjúklega.
Ef til vill hafði brennivínið mýkt
STOLPA
SUMARHUS
Viö bjóöum vönduö sumarhús úr timbureiningum, meö miklum sveigj-
anleika í upprööun eininga meö tilliti til innréttinga og ytri aöstæöna.
Höfum fyrirliggjandi teikningar.
Veitum nánari upplýsingar alla
daga í síma 99-1830.
ByGGMGflFURIRKEHI
Símar 99-1830 og 1044
Eyrarvegi 17 — Salfossi
26. tbl. Vlkan 14