Vikan - 01.07.1982, Page 42

vil fá að vita hvað þetta á allt að
þýða? Þetta er allt svo tilgangs-
laust, svo ógeðslegt...”
■C' G ÞAGNAÐI og gat
ekki haldið áfram
þegar ég sá hvernig augun herpt-
ust saman. Það var eitthvað í
þessum augum sem olli mér ótta.
En hvers vegna skyldi ég óttast
Ross? Ross var allt mitt líf.
„Ég skil þig bara ekki lengur,”
bætti ég við hikandi og minntist
þess að ég hafði sagt nákvæmlega
þetta sama viö William fyrir fá-
einum dögum.
„Við höfum þó ævinlega skiliö
hvort annað, Kristy.” Ross rétti
höndina ógnandi í áttina til mín og
Warrior færði sig nær mér og urr-
aði lágt. Ross bölvaði svolítið.
„Þig boröið klukkan átta, eða
hvað?” sagöi hann skyndilega.
„Reyndar haföi ég hugsað mér að
koma ykkur á óvart yfir eftir-
matnum, en þú getur líklega ekki
þagað um að ég sé hér,” bætti
hann viö eins og til þess að reyna
mig. Ég hristi höfuðið án þess aö
skilja hvaö hann fór og hann
stundi.
„Það er leiðinlegt vegna þess aö
þetta eyðileggur hálfpartinn áhrif-
in.”
Það var engu líkara en hann
væri að ræða við sjálfan sig um
hlutverk sem hann ætti að leika.
Án þess ég skildi hvað var að ger-
ast fannst mér ég yrði að komast
út úr bátaskýlinu og þaö á stund-
inni. Mér fannst ég yrði að komast
aftur í öryggið sem ríkti á Wayne-
water. „Þá skulum við bara koma
strax,” sagði ég óróleg.
„Auðvitað,” tautaði hann.
„Auðvitaö...” Nokkrar einmana
stjörnur skinu á dökkum nætur-
himninum og þær virtust jafn-
langt í burtu eins og upplýstir
gluggarnir á Waynewater. Stígur-
inn var svo mjór aö ekki gátu tveir
gengið eftir honum samhliöa. Ég
heyrði Ross koma á eftir mér og
hlæja lágt annaö slagiö og tauta
eitthvað fyrir munni sér. Þegar
stígurinn breikkaði kom hann að
hlið mér og tók undir handlegginn
á mér. „Allt veröur gott á nýjan
leik,” sagði hann. „Þú þarft ekki
að hafa áhyggjur af því.”
„Ahyggjur?” Ég yppti öxlum og
hafði ekki einu sinni þrek til þess
aö spyrja hann við hvaö hann ætti.
Ég sá skína í hvítar tennur hans
í myrkrinu.
„Þú skelfur.”
„Það er vegna þess aö mér er
kalt,”sagði ég.
Það var ekki af kulda sem ég
skalf heldur af hræðslu. Það var af
hræðslu við þennan nýja Ross,
þennan ókunna mann.
„Ég get ef til vill komið þér svo-
lítið á óvart líka,” sagði hann og
brosti svolítiö þegar hann ýtti mér
á undan sér upp tröppurnar, upp á
svalirnar. Hann leit snöggt inn um
gluggann. „Áhorfendurnir eru all-
ir mættir,” sýnist mér. „Meira aö
segja gamla, góða Patty. Komdu
Kristy, þau bíða eftir okkur.”
QG SVO OPNAÐI
hann svaladyrnar og
gekk beint inn án þess að haga sér
öðruvísi en væri hann að koma úr
smákvöldgöngu. Einhver missti
glas úr hendi sér og það féll í gólfið
með brothljóöi. Fimm óttaslegin
andlit sneru að okkur og ég hlýt að
hafa ímyndað mér það, en eitt
augnablik fannst mér bregða fyrir
hatursglampa í augum frú
Pattersson.
„Ross . .. ” Hr. Manville reis
hálfvegis á fætur og rétti fram
titrandi hendurnar. Ross flýtti sér
fram og féll á kné við stól hans. Ég
sá að axlirnar skulfu og í skæru
ljósinu frá kristalskrónunni sá ég
aö fötin hans voru krumpuð og
óhrein eins og hann hefði sofiö í
þeim margar nætur.
„Pabbi! Fyrirgeföu mér!”
sagði hann angistarfullur, líkastur
litlum dreng sem hafði gert eitt-
hvaö sem hann ekki mátti.
„Já, já . . ,” svaraði hr. Man-
ville lágum og mildum rómi og
strauk klaufalega yfir hár hans.
Það var engu líkara en orð hans
leystu hitt fólkið úr álögum. Það
þyrptist í kringum hann og við
Warrior vorum allt í einu orðin ein
fyrir utan þennan hring.
„En hvar hefurðu verið?”
heyrði ég Susan segja upp yfir
alla. „Ö, Ross, ég trúi því varla að
þetta geti veriö satt. . . Það er svo
... En hvar hefurðu verið?”
endurtók hún.
„Síöustu klukkustundirnar hef
ég verið niðri í gamla bátaskýlinu.
Mín elskulega kærasta fann mig
þar. Hann gekk brosandi til mín
og Warrior reis upp á afturfæt-
urna í aðvörunarskyni.
„Getur ekki einhver tekið þenn-
an bannsettan hund í burtu?”
sagði hann óþolinmóður.
„Faröu meö hann fram í eld-
húsið, Patty,” sagöi hr. Manville
biðjandi. Þegar Warrior gekk á
eftir henni fullur mótþróa fannst
mér ég allt í einu eitthvaö svo ótta-
lega einmana og ég hafði aldrei
áöur fundiö jafnsterkt fyrir þess-
ari tilfinningu.
„Loksins!” Ross tók utan um
mittiö á mér. „Ættum við ekki að
fá okkur í glas?” sagði hann glað-
lega. „Drekka skál týnda sonar-
ins.”
Ég var komin með glas í hönd-
ina og dreypti ofurlítiö á því eins
og hlýðið barn. Ég sá aö hvassir
þyrnar höföu rifiö gat á síðbuxurn-
ar mínar og skyrtuermin var
óhrein. „Að sjá útganginn á mér,”
sagði ég svolítið æst.
Ross dró mig þéttar aö sér og ég
fann aö hann kyssti mig á kinnina.
„Þú ert alltaf jafnfalleg. Eða hvað
finnst þér, William?” bætti hann
við stríðnislega. „Finnst þér ekki
Kristy vera falleg?”
Ég sá aö svipurinn á andliti
Williams harðnaöi og reiðiglampi
kom í augun. Það var einhver und-
arleg spenna í loftinu og líkast því
aö kaldur andblær heföi allt í einu
farið um stofuna.
„Brentsagði aö þú ætlaöir aö
segja okkur frá öllu þegar þú
kæmir,” sagði Susan spennt.
„Gamli, tryggi Brent.” Ross
brosti þakklátur til hans. „Hvaö
hefði ég gert án þín? Ég heföi
ekkert getað gert. Hreint ekki
neitt.” Röddin var svo yfirborðs-
leg að ég vissi ekki hvað um var að
vera. Það var engu líkara en
þarna stæði leikari sem væri aö of-
leika — eða manneskja sem hefði
fengið sér heldur mikið neðan í
því. En hann hafði ekki einu sinni
drukkið fyrsta glasiö í botn. Hann
setti glasið varlega niöur á mar-
maraboröið.
„Þú veist hvers vegna ég varð
að gera þetta, pabbi,” sagði hann
svo. „Hvernig heföi ég annars átt
að fá þig til þess að skilja hversu
mikils viröi ég er þér ? ”
Hr. Manville hristi hægt
höfuðið.
„Þú ættir best að vita hversu
vænt mér hefur alltaf þótt um
þig”
„En hvað þá um arfinn?” greip
Ross fram í fyrir honum æstur og
ég starði óttaslegin á hvernig and-
litiö ummyndaöist. Var þetta
maðurinn sem ég elskaði, maður-
inn sem ég hafði heitið að giftast
— þessi óhugnanlega mannvera?
„Þú hefur alltaf átt aö fá arf-
inn,” sagði hr. Manville rólega.
„Þaö veistu best sjálfur. Þú komst
sjálfur með mér til lögfræðingsins
í mars þegar við ræddum um
þetta við hann.”
Ross strauk hendinni skilnings-
sljór yfir háriö og hann horfði í
kringum sig í herberginu.
„Brent?” hvíslaði hann vonleys-
islega.
„Svona.” Brent steig eitt skref
fram og lagöi höndina á öxlina á
honum.
daga
martröð
„Þú ert veikur, Ross,” sagöi
hann lágt. „Og þú lofaðir að fara í
meðferð ef ég leyfði þér aö halda
þessum leik áfram í tvo daga til
viðbótar.”
Susan glennti upp augun. Hún
horfði á Ross og sársaukinn skein
úr augunum. „Ég hélt aö þú værir
hættur,” sagði hún hálfhátt.
Ross fnæsti. „Hlustaöu á þetta,
Kristy! Hvers vegna skyldi ég
þurfa að vera veikur þótt ég fái
mér sprautu svona viö og við?
Mér hefur aldrei liöið betur.”
Hann greip hitasóttartaki í mig.
„Heimurinn liggur fyrir fótum
okkar, Kristy, og viö skulum
leggja hann undir okkur! Þú og
ég! Er þaö ekki rétt?” bætti hann
við. Það var eins og hann fylltist
grunsemdum þegar hann fékk
ekki svar við spurningunni.
„Jú, jú,” muldraði ég ótta-
slegin.
Sprautur, eiturlyf, hvers vegna
hafði ég ekki skiliö þetta fyrr?
Þetta hafði verið svo augljóst
þarna niðri í bátaskýlinu.
„Hvenær byrjaðiröu aftur?”
spuröi hr. Manville mæðulega.
Ross yppti öxlum. „Fyrir
nokkrum mánuöum, held ég.
Hvernig ætti ég aömuna það?”
„Og þú sem varst búinn að vera
án þessa í næstum heilt ár,” sagði
hr. Manville lágróma.
„Það er ekki mér að kenna,”
hreytti Ross út úr sér. „Það er
fjandakornið ekki mér að kenna
aö svona fór. Fyrst nægði mér
að hafa Kristy en síðan...”
Guö minn góður, hugsaði ég
með mér. Þetta dásamlega sumar
okkar. Ég hefði getað sagt mér
þetta sjálf. Það haföi mátt sjá
merki alls þessa eins og væru það
fótspor í sandi, en ég hafði ekki
getað ráöið í neitt. Þessar dökku
stundir hans, eins og hann var
vanur að kalla þær, og reiðiköstin
. . . og svo myndirnar. Nú, þegar
ég vissi sannleikann, skildi ég
þetta allt miklu betur. Og loks
þessi skelfilegi skrípaleikur: allt
átti þetta upptök í heilabúi sjúks
manns. Hjarta mitt fylltist með-
aumkun. Meöaumkun með Ross
og með okkur öllum.
„Þið hljótiö þó að skilja að ég
gat ekki látið þetta tækifæri fram
hjá mér fara ónotaö?” sagði hann
42 Vikan 26. tbl.