Vikan - 17.05.1984, Síða 27

fimmkall en setti hann ekki í hólf-
iö. Hann gat ekki staðið í þessum
glerklefa og heyrt rödd hennar
hljóma til sín frá fortíðinni. Hann
kom kófsveittur úr klefanum.
Hann settist viö barinn og
studdi olnbogunum á barborðiö.
Það var enginn við barinn. Bar-
þjónninn hnitaði hringa í kringum
hann eins og hrægammur. „Hvað
er það?” sagði hann lokkandi.
„Mér virðist þig vanta í glas,
vinur.”
Beggs leit upp. „Hvaö varð um
Mike?” spurði hann.
„Hannhvern?”
„Ég — ég ætla að fá viskí.”
Glasiö stóð fyrir framan hann,
hann borgaði og ró féll yfir báða.
Barþjónninn sagði: „Áttu viö
Mike Duram sem átti barinn einu
sinni?”
„Já.”
„í moldinni,” sagöi maðurinn
og benti niður á við meö
þumalfingrinum. „Fyrir svona tíu
árum. Þaö hafa fjórir átt staðinn
eftir það. Varstu vinur Mikes?”
„Ég þekkti hann,” sagöi Beggs.
„Fyrir löngu.” Hann drakk úr
glasinu og áfengið sprakk í höfði
hans eins og sprengja. Hann hóst-
aði, kokaði og næstum datt niður á
borðiö. Barþjónninn formælti og
náði í vatnsglas.
„Ertu að reyna aö segja að þaö
sé eitthvað athugavert viö viskíiö
mitt?”sagði hann.
„Það er langt síöan ég fékk mér
íglas.”
„Eins og ég trúi því.”
Hann fór sár í burtu. Beggs tók
fyrir andlitið. Einhver kom við
bakið á honum og hann leit við og
sá ódýru perlufestina og grannan
hálsinn ofan við flegiö hálsmálið.
„Ertu meö kvef, gamli ? ’ ’
„Nei,” sagði hann. Hún kom og
settist hjá honum, ung, föl og
falleg.” Ég er ekki vanur að
drekka,” sagði hann. „Þoli það
ekki lengur.”
„Þú þarft aö æfa þig,” sagöi
hún brosandi. Þá skildi hann fyrst
að þetta voru ekki venjuleg gæði,
stúlkan vann þarna. Hann tók í
haldið á ferðatöskunni. „Rólegur,
pabbi. Það flýgur enginn vængja-
laus.”
„Égskil þig ekki.”
„Fáöu þér í annað glas. Það
veröur betra núna.”
„Það held ég ekki.”
„Kauptu það bara, ef þér finnst
það vont skal ég drekka úr því
fyrir þig. Þetta er gulltryggt. Þú
færð gullið bara ekki til baka.”
Hún hló glaðlega.
Hann ætlaöi að neita en vildi
ekki sjá brosið hverfa þó aö hann
vissi að þaö var uppgerð ein.
„Þá það,” sagöi hann rámur.
Barþjónninn birtist aftur. Hann
setti tvö barmafull glös fyrir
framan þau, sýndi Beggs flöskuna
og fór. Grannir fingur stúlkunnar
luktust um glasiö og hún lyfti því.
„Skál,”sagðihún.
Seinna glasiö var skárra og
áfengið rann ljúflegar niöur. Hann
slakaði ekki á en þaö var auðveld-
ara að lifa. Nú mundi hann
hvernig það var að drekka. Hann
leit feimnislega á stúlkuna og hún
klappaði á öxl hans. „Góður
karl,” sagði hún elskulega. „Voöa
fallegthvítt hár.”
„Þú drekkur ekki neitt,” sagði
hann.
„Ég vil heldur blanda það með
gosi. Gætum við ekki sest viö
borð?”
Beggs leit á barþjóninn sem
var að þurrka hinn enda borðsins.
„Því ekki þaö?” Hann tók upp
töskuna og fór af stólnum. Hann
fann varla fyrir gólfinu þegar
hann stóð á því. Hann hló. „Hvaö
erað? Égerallur dofinn.”
Hún flissaði og leit á töskuna.
Svo tók hún undir handlegg hans.
„Guð, hvaö þú ert sætur,” sagði
hún. „Mikið er ég fegin að þú
komst.”
Hann var í fangelsinu og hann
verkjaði í hvern lim. Hann hvíldi
þreytt höfuðið á borðinu og vörð-
urinn hristi hann allan.
„Vaknaðu, góði.”
„Ha, hvað?” sagði Beggs og
leit upp. Hann hélt enn utan um
glas, en það var tómt.
„Vaknaðu,” sagði barþjónn-
inn.” Þetta er ekkert hótel. Ég er
aðfaraaöloka.”
„Hvað er klukkan?” Hann rétti
úr sér og þaö klingdi fyrir eyrum
hans. Það var eins og tungan væri
límd við góminn. „Ég hef víst
sofnað,” sagði hann.
„Rúmlega eitt,” sagði bar-
þjónninn. „Farðuheim.”
Beggs leit í básinn. Þar var
enginn. Hann fálmaöi eftir tösk-
unni en greip í tómt. „Taskan
mín,” sagöi hann rólega.
„Hvað?”
„Taskan mín. Ég hef kannski
skilið hana eftir við bar-
inn...” Hann skjögraði að stólun-
um. „Sástu hana ekki?”
„Heyrðu, góði. . . ”
„Taskan mín,” sagði Beggs og
horfði á manninn. „Skiluröu ekki
að ég vil fá töskuna mína? ”
„Ég sá enga tösku. Ertu aö
ásakamigum. . .?
„Stelpansemvannhérna. . . ”
„Það vinnur engin stelpa
hérna. Hvers konar staöur held-
urðu aöþettasé?”
Beggs lagði hendurnar á axlir
mannsins. „Enga vitleysu,” sagöi
hann. „Eg er gamall maöur. Hvar
er taskan? Hvarerstelpan?”
„Ég ætla að segja það einu
sinni enn,” sagöi barþjónninn og
hristi hann af sér. „Ég sá enga
helvítis tösku. Og hér vinnur engin
stelpa. Það er þitt mál ef einhver
rændi þig”
„Lygari!”
Beggs henti sér á manninn en
hitti ekki og maöurinn gekk á
brott. Hann elti hann og maðurinn
sagði eitthvað andstyggilegt.
Beggs byrjaöi aö kjökra og
maöurinn sagði: „Nú er ég búinn
að fá nóg.” Hann tók frakkann
hans af henginu og henti í hann.
Beggs æpti en barþjónninn ýtti
honum út. Hann skellti á eftir sér
og Beggs lamdi aðeins einu sinni á
huröina.
Svo stóö hann á gangstéttinni
og fór í frakkann. Hann var með
brotnar og ónýtar sígarettur í
vasanum. Hann henti þeim í götu-
ræsið.
Svo fór hann.
Hann mundi eftir stigunum.
Það hafði verið auövelt að stökkva
upp á þriðju hæö þegar hann var
ungur og nýkvæntur og Edith beið
uppi. Erfiðara þegar hann hafði
drukkiö á barnum hans Mikes
eftir atvinnuleysið. Núna voru
þeir endalausir eins og að klífa
Mount Everest. Hann másaöi
þegar hann kom að dyrunum.
Hann barði og eftir skamma
stund kom kona sem heföi getað
verið móöir Edith til dyra. Þetta
var Edith. Hún starði á hann og
strauk gulgrátt hárið frá enninu.
Hann var ekki viss um að hún
þekkti sig svo aö hann sagði:
„Þetta er Harry, Edith.”
„Harry?”
„Ég veit aö það er áliðiö,”
tautaði hann. „Þeir slepptu mér í
dag. Má ég kannski koma inn? ”
„Almáttugur.” Edith hreyföi
sig ekki í þrjátíu sekúndur. Hann
vissi ekki hvort hann átti aö koma
við hana eða ekki. Hann tvísteig
og vætti þurrar varirnar.
„Ég er svo þyrstur,” sagði
hann. „Gæti ég fengið vatns-
sopa?”
Hún hleypti honum inn. Það var
allt slökkt en konan hans kveikti á
lampa. Hún fór fram í eldhús og
sótti vatn í glas. Hann settist áður
en hann drakk úr því.
Hann rétti henni tómt glasiö,
brosti feimnislega og sagöi: „Ég
var sko þyrstur.”
„Hvað viltu, Harry? ”
„Ekkert,” sagði hann lágt. „Ég
færi ekki fram á meira en glas af
vatni frá þér. Fæ það víst heldur
ekki.”
Hún hörfaöi frá honum og
strauk yfir hárið. „Það er agalegt
aö sjá mig. Hvers vegna léstu mig
ekki vita?”
„Það er víst best að ég fari,
Edith,”sagöihann.
„Hvert?”
„Ég hef ekki hugsað um það,”
sagði Beggs.
„Hefurðu ekkert athvarf? ”
„Nei.”
Hún fór með tóma glasið fram í
eldhús, stóð svo í gættinni og
hallaði sér að dyrakarminum.
„Þú getur veriö hér,” sagði
hún hljómlausri röddu. „Eg hendi
þér ekki út ef þú hefur engan stað
að vera á. Þú getur sofið á sófan-
um. Viltu það, Harry?”
Hann strauk yfir púöann.
„Ég vildi heldur sofa á þessum
sófa en í höll,” sagöi hann dræmt.
Hann leit á hana og sá að hún
tárfelldi. „Æ, Edith,” sagði hann.
„Vertu ekki aö hugsa um mig.”
Hann reis á fætur og tók utan
umhana.
„Má ég vera? Ekki bara í
nótt?”
Hún kinkaði kolli.
Beggs faðmaði hana aö sér eins
og unglingur. Edith sá víst hvað
þetta var heimskulegt því aö hún
flissaði og þurrkaði af sér tárin.
„Veistu hvað ég er gömul,
Harry?”sagði hún.
„Sama ermér. . . ”
„Ég á uppkomna dóttur. Þú
hefur aldrei séð dóttur okkar,
Harry.” Hún sleit sig lausa og fór
að annarri hurð, barði þar og rödd
hennar skalf þegar hún sagöi:
„Þú hefur aldrei séð Angelu,
Harry. Hún var nýfædd þegar —
Angela! Angela vaknaöu!”
Andartaki seinna opnuðust
dyrnar og geispandi stúlka kom í
gættina. Hún var lagleg en reiði-
leg.
„Hvaða læti eru þetta?” spurði
hún.
„Ég vil að þú hittir vissan
mann, Angela.”
Edith spennti greipar og leit á
Beggs. Beggs brosti kjánalega til
stúlkunnar, en brosiö dó á vörum
hans. Edith sá það og stundi af
vonbrigðum. Þau horfðust í augu,
gamli maðurinn og stúlkan, og
Angela fitlaði óstyrk við ódýru
hvítu perlufestina sem enn var um
háls hennar. i m
20. tbl. Vikan 27