Vikan - 23.08.1984, Blaðsíða 47

annað upp á hæðina í átt til þeirra.
Hún gaf Slattery hornauga. Hann
var fölur og einblíndi á mennina
fyrir neðan þau með glampa í
augum.
„Hvaö er að, ungfrú Daven-
port?” Hann lagði beisklega
áherslu á nafn hennar. „Þú þarft
ekki aö hafa áhyggjur af öryggi
hans. Það er mitt líf sem hann er
að prútta um.” Hann starði niöur
hlíöina þar sem Buchanan og sho-
shone-indíáninn stóðu á fætur.
„Fífl,” bætti hann við lágt og
beiskjulega. „Ég er fífl að leggja
líf mitt í hendurnar á fífli. ’ ’
Áður en Catherine gat svarað
lagöi Buchanan af stað upp til
þeirra og shoshone-indíáninn
horfði á.
„Getum viö farið héðan núna?”
bað Catherine þegar hann kom í
skjólið undir furunum.
„Það er ekkert sem ég vildi
fremur. En okkur er vandi á
höndum. Maðurinn þarna segir að
þú hafir drepið einn hermanninn
hans.” Hann horfði óhvikull á
Slattery.
Slattery bölvaði og ragnaði.
„Hvað segir hann fleira? Þú ætlar
þó ekki að taka orð. . .”
„Ekki tala svona fyrir framan
konu og ekki segja mér fleiri lyg-
ar!” Rödd Buchanans var styrk.
„Hermaðurinn þarna er sonur
ættarhöfðingja. Hann syrgir
frænda sinn sem hvítur maður
skaut þegar hann var að reyna að
stela buffalakjöti sem var ætlað
ættbálkinum. Hann er að leita
hefnda. Ef þú hefur einhvern tíma
lesið Biblíuna nefnum við það
„augafyrir auga”.”
„Þessi skítugi, lygni villi-
maður. . .”
„Hann er ekki villimaður. Ef
eitthvað er er hann hefðarmaður.
Og ég hef ekki trú á að hann sé að
ljúga.”
„Ekki það.” Ef fölvi Slatterys
var undanskilinn minnti hann ekki
á mann sem var að biöja fyrir lífi
sínu. Hann virtist hafa fullkomna
sjálfsstjórn. „Þú hugsar ekki rök-
rétt, Buchanan. Það hefur ekki
einu sinni verið hleypt af rifflinum
mínum. Gáðu sjálfur aðþví!”
Buchanan hafði aldrei litið af
fjárhættuspilaranum.
„Ungfrú Davenport, viltu vera
svo væn að sækja riffilinn hans
Slatterys að hnakknum hans?”
Catherine gerði það. Jafnvel
hún gat séð að það hafði ekki verið
hleypt af honum nýlega. Buch-
anan laut yfir skotvopnið.
„Hvaða sönnun þarftu aðra?”
Slattery slétti úr krumpuðum
jakkanum sínum. „Það hefur ekki
verið hleypt af rifflinum og það er
vitað að ég ber aldrei skamm-
byssu.”
Catherine dró snöggt að sér and-
ann.
„Þetta veit ég að er ekki satt,”
sagði hún hljóðlega. „Þú ert með
Derringer-byssu í vestinu þínu.
Milton Eastlake fann fyrir henni
þegar hann sat fyrir aftan þig á
hestinum í Kansas! ”
Augnaráð Slatterys breyttist
meðan hún horfði á hann og hann
greip með hægri hendinni í vestið
en hikaði þegar Buchanan rak
riffilhlaupið upp að bringu hans.
Hann starði á þau bæði og lét
svo höndina síga. Hann sneri sér
að Catherine og hneigði sig enn
einu sinni á sinn kunnuglega, kurt-
eislega hátt.
„Þetta er leikur konunnar verð
ég að viðurkenna. Ég hefði átt að
muna hvað litlir strákar eru for-
vitnir. En þarf það að gera ein-
hvern mun?” Rödd hans varð
sannfærandi. „Buchanan hlýtur
þó að geta keypt þessa — indíána
burt?”
Undrun Catherine hlýtur að
hafa verið augljós því hann flýtti
sér að bæta við: „Ég varð að
drepa shoshone-indíánann. Buff-
alinn var nýdrepinn og það vill
enginn svelta! Ég þekki ekki
landið hérna jafnvel og Buch-
anan. . .”
Hann sá enga svörun í augum
hennar, yppti öxlum og sendi
henni svo letilegt bros sitt.
Buchanan talaði við Catherine,
hafði augun á Slattery.
„Þakka þér fyrir. Það lá við að
ég tryði þessum náunga eitt and-
artak.”
„Þú veist hvað þeir gera við
mig,” sagði Slattery lágt við hana,
skeytti ekki um riffilinn. „Ef þið
framseljið mig verð ég likast til í
viku að deyja yfir eldi eða eitthvað
verra. Hefurðu einhvern tíma
heyrt hvernig indíánar drepa
hvíta menn?”
Catherine sneri sér hrelld að
Buchanan sem talaöi hljóðlega.
„Setjist á bak,” sagði hann.
„Gefið bara ekki frá ykkur hljóö.
Þið tvö ríðið aftur að vagnalest-
inni og segið Cordell hvað hefur
gerst. Ég ætla að reyna að vinna
tíma þangað til ég get fundið
lausn.”
Það þurfti ekki að segja Slattery
þetta tvisvar. Hann settist á bak
og Catherine fylgdi fordæmi hans
treglega. Þegar hestarnir fetuðu
hljóðlega frá klettarananum frýs-
aði hryssa Catherine. En hinum
megin við klettana frýsuöu hestar
indíánanna líka.
Hún var meö mikinn hjartslátt á
leiðinni til baka, bað þess að Buch-
anan slyppi heill á húfi og köld
skelfing hennar jókst með hverju
skrefi burt frá honum.
Þau riðu hratt og þegjandi. Þau
fundu vagnalestina í mjóum dal
með tré og hnullunga á allar
hliðar. Catherine gat sér þess til
að þetta væri slæmur staður til að
standast árás.
Pete Cordell tók fréttunum al-
vörugefinn og þær bárust þegar
um búðirnar. Catherine fór aftur
að hugsa um þaö sem máli skipti,
bar á milli fyrirmæli Cordells um
varnir vagnahringsins, hug-
hreysti Eastlake-konurnar — en
allan tímann var hjarta hennar
framar á slóðinni, hjá Buchanan.
Hófatak einmana knapa kom
öllum til að hrökkva í kút. En svo
gaf vörðurinn í enda dalsins frá
sér gleðihróp og Buchanan reið
skjótta hestinum sínum heill á
húfi aftur inn í vagnahringinn.
OTTAÞRUNGIN þögn hvíldi
yfir búðunum þegar Buchanan
ávarpaði allan hópinn, alvarlegur
í bragði.
„Ég hef ekki tíma fyrir orða-
skrúð, góðir hálsar. Eg ætla því að
segja ykkur frá vandanum svo
stuttlega sem ég get. Ég get ekki
afhent hefndarþyrstum shoshone-
indíánum Slattery með köldu
blóði.”
Hann þagnaði. „Og shoshone-
indíánarnir koma í heimsókn.
Þeir vilja ekki ræða málin við mig
aftur. Málið er útrætt. Nú er
komið að aðgerðum. ”
Cordell gekk til Buchanans.
„Að mínu viti er sjálfsmorð að
berjast við indíána hérna. Þeir
geta fært sér klettaranana í nyt
við að skjóta niður á okkur. Ég er
alinn upp með byssu og ég hef
depið minn skammt þegar ég hef
neyðst til. En í dag. . .” Hann
starði á Slattery. „I dag þarf ég
þaöekki.”
„Konur og börn ættu ekki að
eiga hlutdeild í útistöðum Slatt-
erys við indíánana,” sagði hr.
Noonan.
Enginn varöi Slattery sem stóð
á milli Donahue og eins úr
Sabatella-fjölskyldunni. Hann
reyndi að verja sig sjálfur, notaði
sömu brögð við hópinn og við
Catherine í gilinu. Hann leit allt í
kringum sig.
„Vill enginn taka sönsum?” bað
hann. „Þið eruð öll kristin. Viljið
þið framselja mig heiðingjum? ”
Enginn svaraði honum og hann
sneri sér örvæntingarfullur að
Buchanan.
„Ég hélt ekki aö þú myndir
setja annaö eins á svið og þetta.
Þú ert búinn að draga mig fyrir
rétt, Buchanan! Heldurðu að þú
sért guð almáttugur?”
Buchanan fékk ekki færi á að
svara. Uppi á klettunum sunnan
við þau var röð af indíánum á
hestbaki. Catherine leit aftur fyrir
sig og kom auga á sams konar röð
á norðurbrún dalsins. Ottinn í
búöunum var næstum áþreifan-
legur.
„Þeir hafa lokað okkur inni eins
og froska í tunnu,” sagði Cordell
lágt.
„Þeir eru enn of fámennir til að
ráðast að okkur,” sagði Buch-
anan, „en við erum í skotfæri. Við
getum haldið þeim í burtu. Börn í
fremstu vagnana þrjá, konur
undir þá. Við þurfum allar byssur
semviðhöfum. Af stað.”
Þegar Catherine þaut að East-
lake-vagninum, sem átti að hýsa
þriðjung barnanna, heyrði hún
þegar ópin í indíánunum fyrir ofan
þau. Svo hófst örvahríðin.
Buchanan sló í afturenda
skjótta hestsins síns, horfði á hann
stökkva af stað eftir dalnum,
skaust svo í skjól undir Eastlake-
vagninn. Öxl hans rakst í
Catherine sem var aö eiga við
haglabyssu og skotfæri.
Buchanan tók riffilinn sinn og
miðaði á norðurbrúnina. I
þrengslunum undir vagninum var
hvellurinn ærandi í eyrum hennar.
„Hérna, Cathy.” Hann rétti
henni rjúkandi riffilinn. „Hleddu
aftur. Láttu mig fá tvíhleypuna.”
Hún hlýddi og það fór hrollur
um hana þegar hann skaut af
báðum hlaupum í einu. Hann var
ekki í færi við indíánana en sumir
hestarnir prjónuðu.
Þegar hann teygði sig eftir
meiri skotfærum mundi Catherine
allt í einu og út í bláinn eftir því
þegar hún hafði andæft þeirri
hugmynd að hann keypti skotvopn
íSt. Joseph.
Svo var heimurinn fullur af
römmum reyk, frýsandi hestum
og rymjandi múldýrum og yfir
gnýinn gall stöðugt og annarlegt
heróp shoshone-indíánanna.
Einhver veinaði. í vagninum
fyrir ofan þau grét barn án afláts.
Fyrsta atlagan varði ekki lengi
og skyndileg þögnin, þegar sho-
shone-indíánamir voru horfnir bak
við klettabrúnina, var ónotaleg.
Framhald í næsta blaði.
34. tbl. Vikan 47