Vikan - 15.11.1984, Blaðsíða 43

ógiftum hefðarkonum frá Kent og
ákaflega sléttum og felldum erki-
djákna í dómkirkjunni í Wells. Öll
voru þau að fara til Quebec.
Máltíðin, eftir borðbæn erki-
djáknans, var á skandinavískan
hátt, aðallega saltur og reyktur
fiskur, sýrt grænmeti, bakkelsi
skreytt ávöxtum og nýjum rjóma.
Bjórinn var enskur og epla-
mjöðurinn, líkt og ávextirnir og
rjóminn.
Vegna þess að samferðafólkið
var að vega hvert annað og meta,
eða hugsanlega vegna þrúgandi
nærveru háttsetts klerksins, voru
samræðumar yfir borðum ákaf-
lega þvingaðar og snerust aðal-
lega um stríðið, það er að segja
um stríðið við Napóleons-Frakk-
land og hrífandi sigra hertogans
af Wellington á Spáni. Átökin við
Ameríku vom ekki nefnd vegna
þess að þau voru efni sem ekki var
fjallað mikiö um hjá hefðarfólki
þar sem talið var að Kanamir
hefðu gert sig seka um ákaflega
smekklausa framkomu með því
að hefja stríð á hendur eina sigur-
sæla andstæðingi Napóleons.
Emma hlustaði bara með öðru
eyranu en lagði ekkert til mála
nema til að svara angurværum
spumingum piparmeyjanna um
nýlegt hjónaband sitt og ástæðuna
fyrir ferð sinni, spumingum sem
hún svaraði fálega. Henni fannst
ónotalegt að vita af Tredegar við
borðið. Hann forðaðist að líta á
hana en hlustaði á — og krufði ef-
laust hvert orð sem hún sagði.
Hún slapp frá borðinu meö
konunum og eftirlét karl-
mönnunum portvínið og pípumar,
fór út á bátadekkið til að sjá Eng-
land í síðasta sinn.
Emma var á dekki til kvölds,
fylgdist með ljósunum í Newcastle
og Cardiff þegar þau runnu hjá á
velsku ströndinni, þar til síðasti
harmasláttur bjöllubaujanna dó
út aftan við skipið og Peder Wess-
el komst út á Atlantsála.
Þá nótt lentu þau í óveðri.
^yrsta ábendingin sem Emma
fékk um erfiðleika var þegar
Suzie, þjónustustúlka hennar,
kom gráti næst inn í klefann henn-
®r til að segja henni að henni væri
óglatt og hún væri hrædd. Emma
huggaði svörtu stúlkuna alla nótt-
lna meðan Peder Wessel barðist í
gegnum fjallháar öldumar. Það
^eið naumast klukkustund án þess
aö skrækt flautuvæl heyrðist og
Slamrið í berum fótum á dekkinu
fyrir ofan gaf til kynna að verið
v®ri að senda sjómenn upp í iðu
Vatnsúðans til að fella enn seglin.
I dögun lægði og jafnframt því
kyrrðust kippir skipsins. Emma
leyfði Suzie að sofa og fór upp á
þilfar. Hún kom nægilega
snemma til að sjá það allra síð-
asta af Englandi hverfa í mistrið,
klettana í Land’s end og skerin
þar hjá. Michelsen skipstjóri var
uppi. Hann var hávaxinn, þögull
maður með andlit sem virtist hafa
verið höggvið úr klettum heima-
strandar hans og með makka af
ljónshári sem stóð undan hatt-
inum hans. Hann hneigði sig stirð-
lega fyrir Emmu. Svo sneri hann í
hana baki.
Næstu dagar voru góðir og sól-
ríkir og Peder Wessel miðaði vel í
vesturátt fyrir góðum byr sem gaf
Michelsen færi á að draga upp ÖO
segl. Emma eyddi flestum dögum
á efra dekki, undir tjaldi sem
hafði verið sett upp til að verja
konumar fyrir slæmum áhrifum
sólarinnar. Suzie sat ævinlega hjá
henni. Svertingjastúlkan fékk
margt heitt augnaráð frá ljós-
hærðu mönnunum í norsku áhöfn-
inni. Þeim virtist finnast hún al-
gjörlega ómótstæðileg. Eftir að
Suzie var búin að gleyma veikind-
um sinum blómstraði hún ákaf-
lega við aðdáun þeirra, reigði sig
eins og paradísarfugl í skærlitum
sjölunum og skuplunum sem hún
valdi helst, togaði niður upphlut-
inn til að sýna jafnmikið og hún
gat af ávölum þokka sínum og
hegðaði sér almennt svo ögrandi
að Emma neyddist til að áminna
hana. Svarta stúlkan tók áminn-
ingunni vel en hélt áfram að reigja
sig frammi fyrir sjómönnunum.
Emma sá tæpast Tredegar
h’öfuðsmann. Hann hafði jafnvel
byrjað að snæða máltíðimar í
klefa sínum og þegar hann komst
að því að Emma hélt sig á efra
dekki fór hann í gönguferöir um
mitt skip.
Viku eftir að þau lögðu upp frá
Bristol heyrðist óp síðdegis úr út-
sýnistunnunni í mastrinu og
Michelsen skipstjóri hraðaði sér
upp á þilfar með sjónaukann sinn.
Hann hrópaði eitthvað upp til
mannsins í tunnunni og fékk svar.
Svo bar hann kíkinn upp að aug-
anu og starði í vindinn. Emma var
nógu nærri til að heyra hann hrópa
upp yfir sig og segja eitthvaö sem
hljómaði eins og norskt blótsyrði.
Hann lagði kíkinn saman.
„Er ekki allt með felldu, herra
minn?” spurði erkidjákninn sem
var að viðra sig á efra dekki.
„Þetta er amerísk freigáta,”
urraði Michelsen skipstjóri. „Og
gerir sig líklega til að sigla í veg
fyrir PederWessel!”
HÁLFTIMA síðar sáu þau hana
greinilega af efra dekki: renni-
lega skútu sem barst beint úr auga
vindsins, skotrifur á hléborða
naumast upp úr vatninu, seglin
þanin eins og trumbur, veifur sem
smullu í möstrum. Hún var á
stefnu sem færði hana beint að
Peder Wessel.
Michelsen skipstjóri, sem hafði
verið djúpt sokkinn í það sem virt-
ist vera ákaft þunglyndi allt frá
því að hann kom auga á ameríska
skipið, fékk skyndilega innblástur
til aðgerða. Hann hrópaði skipun
niður til fyrsta stýrimanns og fékk
í staðinn kór af flautum og menn á
hlaupum. Emma heyrði þungar
drunumar á dekkinu fyrir neðan
þegar byssunum var ekið út.
Michelsen sneri sér aö farþeg-
unum sem voru samankomnir á
efra dekki.
„Ef ameríska freigátan reynir
að taka Peder Wessel veiti ég við-
nám,” sagði hann. „Veriö svo góð
að leita öll skjóls undir þiljum.”
önnur piparmeyin byrjaði að
gráta og vinkona hennar huggaöi
hana. Suzie gaf frá sér skelfingar-
kvein. Emma tók í höndina á
henni og dró hana niður stigann og
inn í klefann hennar. Þar benti
hún á kojuna.
„Leggstu þama, Suzie,” sagði
hún. „Ef þú þarft skaltu breiða
sængurfötin yfir höfuðið. En hættu
þessu djöfullega væli, heyrirðu
það?”
„Já, frú,” kveinaði Suzie tryll-
ingsleg til augnanna.
„Gerðu það þá,” sagði Emma
og gekk yfir að glugganum þar
sem hún gat greinilega séð amer-
ísku freigátuna nálgast þau hratt.
Raunar mátti, þegar þarna var
komið sögu, greina mennina í hóp-
um á þilfarinu og nokkra viðbúna
því að draga saman seglin og
hægja á hraðskreiðu skipinu þeg-
ar það kæmi upp að stóra frakt-
skipinu.
Þurr í munninum velti Emma
fyrir sér hugsanlegri útkomu
átakanna. Peder Wessel átti það
sameiginlegt með flestum stórum
fraktskipum að hafa fallbyssur til
vamar, ekki nægilega stórar til að
ráða viö herskip af neinni gerð en
þær dugðu til að tefja fyrir, svo
dæmi sé tekið, vopnaðri skútu
skipstjóra í sjóræningjahugleið-
ingum eða ræningjafleytu við
Alsírströnd. Ef á allt var litið var
ákvörðun Michelsens að vama því
að skip hans yrði hugsanlega tekiö
fíflska ein. Emma gerði sér ágæta
grein fyrir — og England allt —
getu amerísku ræningjafreigát-
anna sem voru kallaðar hlébarðar
sjávarins. Hún vonaði innilega að
ákvörðun norska skipstjórans
væri meira en fífldirfska. En ef
hún var það og ef Ameríkanamir
höfðu í rauninni í hyggju aö taka
þetta hlutlausa skip með ein-
hverjum fyrirslætti, hvað þá?
Hvað um farþegana?
„Lafði mín, ó, lafði mín, okkur
verður öllum nauðgað!” kveinaði
Suzie sem var búin að kanna stöðu
mála og komast að sínum niður-
stöðum.
„Þegiðu!” hreytti Emma út úr
sér.
Freigátan var að vinna á og nú
gat hún séö útitekin andlit mann-
anna á þilfarinu og greint milli
sjómanna og foringja vegna
blárra jakka þeirra síðartöldu.
Þrír foringjar stóöu á afturdekki.
Einn þeirra, hærri en félagar
hans, var hattlaus, með dökkhært
höfuð með rönd af áberandi hvítu
hári. Meðan hún horfði á hann
lyfti hann kíki upp að auganu og
horföi yfir Peder Wessel allan.
Þegar hún leit aftur út var maður-
inn búinn að láta tólið síga. Jafn-
vel á þessum stutta tíma var auð-
séð að ameríska skipið hafði kom-
ið töluvert nær.
I því að hún leit út gekk maður-
inn með hvítu röndina eftir endi-
löngu þilfarinu þar til hann var
kominn í stafn á æðandi freigát-
unni og þeim mun nær bráð
sinni. Þar lyfti hann gjallarhorni
aðvörum sér.
„Hæ þama! Hvaða skip er
þetta?”
Emma færði sig að opnum
glugganum til að heyra betur það
sem á eftir fylgdi.
Svarið var hrópað fyrir ofan höf-
uð hennar: „Peder Wessel frá
Bergen. Hlutlaust skip. Norskt.”
„Eg les merkið þitt, herra
minn,” svaraði Ameríkaninn. „I
hvaða höfn varstu síðast og hvert
er ferðinni heitið?”
Það varð svolítil þögn áður en
Michelsen kafteinn viðurkenndi
treglega: „Bristol. Stefni á Que-
bec.”
„Hvaðer flutt?”
Önnur þögn, svo: „Það er mitt
mál!”
„Ég sendi hóp yfir til að leita
hjá þér, herra minn,” svaraði
Ameríkaninn. „Leggstu að og
láttu niður línu.”
„Ég fer mína leið,” hrópaði
Michelsen. „Farið frá eða ég
skýt.”
„Það væri ekki ráðlegt fyrir
þig, herra minn,” var strangt
svarið. „Leggstuað.”
„Eg sagði að þið ættuð að fara
frá. Ef þið víkið ekki frá áður en
40. tbl. Vlkan 43