Vikan - 22.11.1984, Qupperneq 45

iu Framhaldssaga
sjóræningjaskip væri innan seil-
ingar þeirra rétt hinum megin við
eyjuna, hálf áhöfnin og skipstjór-
inn í landi, auðveld bráð fyrir
byssur þeirra.
Af hverju hikaði hún þá? Af
hverju, þegar hún þurfti ekki
annað en stíga fram úr rjóörinu í
sólskinið, þar sem skjannahvítur
undirkjóllinn hlaut að sjást, en
hörfaði í staö þess bak við tré og
gægðist fram og niður með ýtrustu
varkámi eins og — eins og hún
vildi ekki sjást?
Hún fann sig seka. Þegar hún
var svo búin að viðurkenna afbrot
sitt var auk heldur auðvelt að
bæta við glæpinn. Hún viður-
kenndi fyrir sjálfri sér að hún
hafði ekki í hyggju — hafði aldrei
haft í hyggju — að svíkja
Ameríkanana í hendur löndum
sínum heldur að eina og ákafasta
löngun hennar var að fara aftur
niður á ströndina, eins fljótt og
hún gat, og vara Nathan Grant við
hættunni. Og þegar hún hafði
viðurkennt þetta laumaðist hún
burt.
Fáeinum skrefum innar í rjóðr-
inu heyrði hún grein bresta undir
fæti og þegar hún sneri sér við stóð
hún augliti til auglitis við skip-
stjóra Delaware.
Nathan Grant var á skyrtunni
sem var fráhneppt niður aö mitti
og sýndi vöövastælta bringu hans
og snyrtilegan, svartan hárvöxt-
inn sem náði frá hálsi niöur að
mittisól. Hann var hattlaus eins og
hans var vandi og hárlokkur lá
yfir grimmdarlegt örið sem lýtti
enni hans.
Hún mætti augnaráði hans,
skeytti ekki um að þunnur undir-
kjóÚinn afhjúpaði leyndustu línur
líkama hennar fyrir þessum rann-
sakandi bláu augum, vissi af því
aö hjarta hennar barðist tryllings-
lega og að léttklæddur barmurinn
reis og hneig af örum andardrætti
hennar og að hann hlaut að gera
sér grein fyrir ástæöunni fyrir því.
„Ég fylgdist með þér,” sagði
hann styrkróma. „Þaö hvarflaði
aldrei að þér að svíkja Dela-
ware.”
Hún hristi höfuðið. „Aldrei. ”
Hann gekk þau fáu skref sem
skildu þau að, horfði niður í augu
hennar. Allur heimur hennar, sól-
lýst eyjan sem þau stóðu á, lævirk-
inn sem söng uppi yfir þeim,
vindurinn í efstu greinunum,
grasið undir nöktum fótum
hennar, náttúran öll og lífið safn-
aðist saman í eitt og varð hluti af
höndunum sem hann rétti að nökt-
um öxlum hennar til að faðma
hana að sér.
ÞAÐ VAR bratt gil niður frá rjóðr-
inu efst á hæðarhryggnum. Það lá
eins og rifa aftan til á eyjunni og
skildi að breiðar víkumar tvær.
Langt fyrir neðan og við enda þess
sleikti hafið litla hvíta sandströnd,
leyndan og óaðgengilegan stað,
luktan inni af hafinu. Hönd í hönd,
með Nathan Grant í forystu, fóru
þau þrep náttúrunnar niður gilið,
bæði berfætt á heitum steinunum.
Þegar þau voru komin niður hélt
hann henni armslengd frá sér og
horfði fjálgum augum á hana.
„Þú ert svo fögur,” sagði hann.
„Vissirðu það?”
„Ég óska þess að vera hvað sem
þér þóknast,” hvíslaöi hún í svara-
skyni.
Hendur hans lögðust blíðlega
yfir axlir hennar, drógu niður
undirkjólinn á brjóstum hennar,
kvið hennar, ávölum mjöðmum
hennar, þar til hann hrundi í silki-
haug um fætur hennar. Hún þrýsti
sér að honum með lágu kveini,
fingur hennar laumuðust inn um
opið skyrtubrjóstið, leituðu eftir
stinnu holdinu, ríkidæmi karl-
mannsanganar sléttrar húðar
hans.
Hann tók hana í arma sína og
bar hana í svalan skugga í hlið
gilsins, rétt viö flæðarmálið þar
sem sandurinn var enn heitur af
sólinni sem var rétt horfin þaðan;
þar lagði hann hana niöur og
vafði skyrtuna sína saman undir
höfuð hennar. Hún beið, faðmur-
inn útbreiddur til að taka við
honum og horfði á hann losa
mittisólina og láta buxumar falia
og hjarta hennar hrópaði af blíðu
þegar hún sá nakta karlmennsku
hans.
Hann laut yfir hana, tók lítiö
andlit hennar milli handa sinna og
lét kossum rigna á augu hennar,
varir hennar, eyru hennar, mjúka
staði á hálsi hennar, axlimar,
geirvörtumar. Hún svaraði í sömu
mynt, munnur hennar leitaði eftir
aö kynnast hverjum bletti á
honum. Og viö þessi blíðu atlot
undu elskendumir í ljúfu sakleysi
þar til gagnkvæm þrá þeirra varð
ákafari og villtari. . .
Það var eins og bærist hún að
ströndu á risabylgju, lá rétt undir
yfirborðinu í aðskildum heimi.
Það var eins og ofboðsleg orka
hefði komið inn í hana og hún gæti
verið til utan tíma og rúms, hvorki
andað né hugsað, aðeins lifað.
Taktur djúpsins varð hluti af
henni og hún af djúpinu og í sjálf-
lýsandi heimi hennar undir yfir-
borðinu lét hún sig — beitti vilja-
krafti sínum með villimannlegum
ákafa, hélt engu eftir í fullkominni
undanlátssemi sinni — berast
áfram og ævinlega á orkunni
miklu sem hafði komið inn í hana
uns vötnin skildust og hún barst
sigri hrósandi upp í sólskinið og
lifandi loftið, lá másandi og södd.
„Ég elska þig svo mikið.” Hún
hvíslaði þessu í eyra hans.
„Og ég þig,” sagöi hann. „Frá
fyrstu stundu. Ég efaðist aldrei
andartak um að ég vildi þig frekar
en nokkra aðra.”
Hún setti svolítinn stút á var-
irnar. „Það hefði mátt halda
annað af kuldalegri framkomu
þinni við mig frá því í gærkvöldi.”
Hann leit undan, hnyklaði
brýnnar. „Það var — ekkert. Mis-
skilningur.”
„En af hver ju — af hver ju? ’ ’
Hann leit aftur í augu hennar,
rétti fram höndina og strauk
vanga hennar með fingri sínum.
„Þú verður ekki ánægðmeð það.”
„Þá verð ég að vera óánægð
meö það,” sagði hún. „Ég vil
engin leyndarmál okkar á milli,
Nat.”
„Það snertir Tredegar,” sagði
hann. „Eftir kvöldverðinn í gær
var hann að grobba við skál. ”
„Ummig?”
„Já, um þig — og þjónustustúlk-
unaþína.”
„Hvað sagði hann?”
„Ég var ekki viðstaddur. Ég
heyrði þetta ekki fyrr en síðar, hjá
O’Leary. Tredegar stærði sig af
því frammi fyrir þeim öllum að
hann svæfi reglulega bæði hjá hús-
móður ogþernu.”
„Og þú trúðir þeirri sögu?”
Grant dró djúpt að sér andann:
„Ég vissi að hann fékk sínu fram-
gengt hjá svertingjastúlkunni
þinni því ég sá hann koma út úr
klefanum hennar klukkan tvö að
nóttu.”
„Það var væntanlega nóttina
sem þú varst við dælumar?”
sagði hún lágt.
„Já.”
„Ég skil. Og á þeim forsendum
trúðir þú því að ég hefði Tredegar
líka fyrir elskhuga?” Rödd
hennar var styrk, augun vökul.
Það var ekki annað en svolítill
skjálfti í neðri vörinni sem kom
upp um mikilvægi þessarar spum-
ingarfyrir hana.
„I afbrýðisemi minni bæði trúði ég
og trúði ekki,” sagði hann. „Það
hvarflaði naumast að mér hvort
þetta væri sönnun. Svo vitnað sé í
þjóðskáldiðykkar:
„Smámunir léttir sem loft
lifna i vitund afbrýðisamra
sem ritning heilög og rétt.”
Einu áhyggjumar, sem ég
hafði, voru hvort ég gæti haldið
áfram að elska þig ef þetta væri
satt. Ég ákvaö að láta reyna á það.
Ég útilokaöi þig úr huga mínum.
Skeytti ekki frekar en nauðsynlegt
var um návist þína. Kom fram við
þig af lítilli kurteisi svo þú myndir
forðast samskipti við mig. ”
„Og? Fannstu svarið við spum-
ingu þinni? ” spurði hún.
„Dagur og nótt era liðin,”
sagöi hann. „I viðleitninni við að
útiloka þig úr huga mínum hef ég
borið andlit þitt, nafn þitt, hljóm-
inn af röad þinni, ilm þinn með
mér alia stund. Þú hefur aldrei
verið lengra frá mér en næsti
andardráttur. Þama niðri á
ströndinni sá ég þig ganga upp
hlíðina og það var eins og þú værir
að ganga út úr lífi mínu svo ég elti
þig”
Hún leit hæversklega niður. „Og
þú fannst svarið þitt.”
„Ég komst að því, í ást og gleði,
að þú varst skírlíf,” tautaði hann
við eyra hennar.
„Þú sviptir mig meydómi,”
sagði hún. „Og ég fagna því að það
varst þú — eini maðurinn sem ég
hef elskað með sanni eða mun
nokkru sinni elska. ”
„Emma. 0, Emma.”
Hann lét aftur rigna yfir hana
kossum, þar til hún var tryllt af
unaði og kveinaði af hreinni sælu
undir snertingu vara hans og
handa. Og svo hreifst hún með
svelg flóðbylgjunnar og barst
áfram sigri hrósandi á fjarlæga
strönd.
Líkamar þeirra tveggja, hans
svo dökkur og harður, hennar
eftirlátssamur og fölur, rós-
bleikur, mættust í dýrð á beinhvít-
um sandi, hjá sjónum sem sleikti
nakta fætur þeirra með hverri
bylgju, ein í sinni einkaparadís.
Og þegar hann hafði tekiö hana
ööru sinni lágu þau og töluðu,
handleggir þeirra fléttaðir saman,
höfuð við höfuð, störðu upp í tak-
markalausan bláma hafs og
himins.
„Hvað eigum við aðgera, Nat?”
spurði hún. „Hvað eigum við að
gera?”
„Ég veit það ekki,” viðurkenndi
hann.
„Ert þú líka giftur?”
„Já.”
„Börn?”
41. tbl. Vikan 45