Vikan - 06.12.1984, Blaðsíða 72

Hún sagöi honum það.
„Emma Devizes,” endurtók
hann. Varir hans — hann haföi
einkennilegan munnsvip —
sveigðust í kunnugleikabrosi. „Og
ensk aðalskona, já? Eða svo
sagðir þú.”
Emma kinkaði kolli.
Mia foi! Þetta er okkur
heiður!” Yves bandaði í átt til
einhvers sem var rétt úr augsýn
Emmu. Hún sneri höfðinu og kom
auga á stóra, svarta blendings-
hundinn sem lá rétt hjá olnboga
hennar. Hann deplaði augunum og
sleikti uppörvandi út um.
„Þetta er Raoul,” sagði Yves.
„Og nú ætla ég að sjá um tisane.”
Þama var varðeldur, litlar
hlóðir þar sem eldur logaði glatt
en gaf ekki frá sér neinn reyk sem
greina mátti. Hann glæddi hann
með litlum físibelg sem hann
hafði milli fingra, glæddi þessa
litlu hrúgu af furuflísum þar til
hún var hvítglóandi. Hún horfði á
meðan hann bætti svolitlu af
þurrkuðum jurtum í litla pönnu
sem hékk yfir eldinum á endanum
á grein. Undarlega sæt-súr lykt
lék í nösum hennar.
Himinninn uppi yfir henni —
lítill blár flekkur inni í hring
trjánna sem umluktu gilið og
klettahlíðarnar beggja vegna —
var að verða dökkur. Kvöld-
stjarna glitraði köld. Handan við
sársaukann, þreytuna sem hélt
henni niðri, ringlaðan hugann,
vissi Emma af hvöt til aðgerða,
þörf fyrir að gefa einhverju lögun
og efni og það strax núna, áður en
dimmt var orðið, áður en hún
missti aftur meðvitund og það
varð of seint.
Hún mundi hvað.
„Monsieur . . .” byrjaði hún.
„Já,” sagði hann. „Kallaðu
mig Yves. ”
„Þú verður að vera svo góður
að bjarga félögum mínum,” grát-
bað hún hann. „Núna! I kvöld!
Guð einn veit hvaða kvalir þau
hafa mátt þola þegar. Við vorum
tekin höndum, skilurðu, af hópi
enskra liðhlaupa og nokkurra
indíána, íróka...” Áreynslan viö
að tala dró úr henni máttinn eins
og vatn rann úr hendi. Andlit hans
fyrir framan hana missti lögun,
trylltist, brotnaði, dofnaði.
Hún kom aftur upp úr myrkrinu
og þá var hann að strjúka henni
um enniö með rökum hálsklúti
sínum.
„Ég ætla að gefa þér tisane
núna,” sagði hann. „Þú verður að
sofa því þú ert ákaflega máttfarin
eftir lostið og blóðmissinn. Þú
gætir auðveldlega fengið hita og
illthlaupiðísáriö.”
„Gerðu það,” hvíslaði hún.
„Það er stúlka þarna. Svört þjón-
ustustúlka. Hún heitir Suzie og
hún hlýtur að hafa þolaö kvalir
fordæmdra. Ef hún er enn á lífi, ef
þessir liðhlaupar og villimenn
hafa ekki gengið af henni dauðri,
grátbæni ég þig um að reyna
að. . . ”
„Liðhlaupamir,” sagði hann.
„Þeir eru verstir. Það sem
indíánarnir gera af óupplýstri
villimennsku gera Englending-
amir af þaulhugsaðri illgirni, vita
vel hvaða fúlmennsku þeir
fremja. Héma færðu tisane.”
Hún bandaði máttvana frá sér
ílátinu þegar hann bar það að
vörum hennar. „Og þar er
maður,” hvíslaði hún. „Enskur
höfuðsmaður. Drottinn veit að ég
skulda honum ekkert gott, en
engin mannleg vera á það skilið að
farið sé með hana á þann hátt sem
þeir fóru með hann, eins og sum
börn fara með flugur, rífa af þeim
lappir og vængi...”
72 Vifcan 43. tbl.