Vikan - 06.03.1986, Blaðsíða 4

Jómfrúrvatnið fossar og sólin skín. Jómfrúrvatnið
streymir linnulaust og svissnesku skátarnir horfa
dolfallnir á Fontana di Trevi. Þeir eru þó ekki með
hugann við handbragð Nicola gamla Salvi sem
klappaði þennan undurfagra gosbrunn í stein einhvern tíma á
átjándu öld heldur tært jómfrúrvatnið sem glitrar í sólskininu.
Kverkar þeirra skrælna og jómfrúrvatnið fellur stall af stalii
uns það kennir grunns.
Á öldum áður þótti tryggt að ferðamenn, sem dreyptu á
jómfrúrvatninu í brunninum, vitjuðu Rómaborgar á ný.
Ferðahandbækurnar halda því nú blákalt fram að þeir verði
að henda smápeningum aftur fyrir sig og hitta ofan í brunninn
til að ná sama árangri. Svona vaxa fjaðrirnar og verða að
hænsnahóp. Hvar endar þetta? Ástandið er í verunni nægi-
lega slæmt. Þyrstir og félitlir skátar veiða smáaura upp úr
buxnavösunum, skildingar hringsnúast í loftinu og lenda í
iðandi jómfrúrvatninu. Einn endar flug sitt í hnakka roskins
Norðmanns sem snýr sér undrandi við eins og hann hafi
fengið flugu í höfuðið. Sólin skín.
Jómfrúrvatnið rennur án hlés. Það rennur úr lindinni sem
ónefnd skírlíf mær fann utan við borgina skömmu fyrir Krist.
Það rennur um hlykkjóttar pípur undir steinlögðum götum
Rómar í Fontana di Trevi, 90 milljón lítrar daglega. Sviss-
nesku skátarnir draga upp fleiri smáaura, snúa
baki í gosbrunninn sem laugast í jómfrúrvatni.
Þeir rölta í næstu greiðasölu og kaupa sér límon-
aði.
4 VIKAN 10. TBL.