Vikan - 15.05.1986, Page 44

> '
UÓMALIND
með norðanéljum, nokkurt kul og snjór yfir
öllu. Hann stendur í fjósdyrunum og horfir
mót rísandi degi. Stuttur, þybbinn, á
gúmmískóm með lopasokkana bretta utan
yfir buxurnar. Hann er stuttklipptur eins og
tíðkast um litla drengi í sveitinni, sjaldan
klippt og þá tekið mikið. „Það er svo dýrt
að fara til rakara,“ segir pabbi hans, „hún
mamma þín getur skubbað af þér.“ Hún er
nýbúin að skubba af honum. Þess vegna
færir hann sig lengra inn í fjósið. Kuldinn
næðir um ber eyrun, honum er kalt. Þó er
meiri kuldi hið innra með honum, meira en
kuldi, söknuður og biturleiki liggur þétt við
hjarta hans. Já, honum er hreinlega öllum
ískalt.