Vikan - 15.05.1986, Side 54

Lögreglumenn skoða bílinn sem Bonnie og
Clyde voru drepin i.
„HAUSINN Á HONUM SKOPPAÐI
EINS OG GÚMMÍBOLTI"
Á póskadag, 1. apríl 1934, var Clyde enn á
höttunum eftir Hamilton. Hann beið hans í
launsátri á felustað þar sem hann vissi að Ham-
ilton hélt stundum til en Hamilton var þá víðs
fjarri. Þegar þremenningunum varð þetta ljóst
slöppuðu þau af; Clyde lagðist til svefns í aftur-
sæti bílsins sem stóð utan við vegarbrúnina,
Henry Methvin stikaði fram og aftur og Bonnie
lék sér við hvíta kanínu sem hún ætlaði að
gefa móður sinni í páskagjöf. Þá birtust tveir
lögreglumenn á mótorhjólum og þegar þeir sáu
bílinn lögðu þeir hjólum sínum og gengu rólega
í átt að honum. Það sem gerðist næst liggur
ekki alveg ljóst fyrir. Ættingjar Bonnie höfðu
eftir henni að Clyde hefði sagt við Methvin:
„Tökum þá!“ og átt við að lögreglumennirnir
skyldu afvopnaðir, en að Methvin hefði skilið
þetta svo að hann ætti að skjóta. Alltént féllu
báðir lögreglumennirnir fyrir skyndilegri skot-
hríð og framburður bónda eins þar í nágrenninu
var harla ólíkur framburði ættingjanna. Hann
kvaðst hafa heyrt tvær skothrinur og síðan séð
lágvaxna konu hlaupa að öðrum lögreglumann-
anna og skjóta hann endanlega til bana. Síðan
hrópað: „Sjáðu nú þetta, hausinn á honum
skoppaði alveg eins og gúmmíbolti."
Framburður bóndans er ekki alveg áreiðan-
legur; hann fullyrti til dæmis að konan hefði
ekki verið Bonnie heldur Billie systir hennar,
en þó er ljóst að það var ekki Henry Methvin
einn sem stóð að þessum morðum. Skot úr þrem-
ur byssum fundust á svæðinu, haglabyssu,
sjálfvirkum riffli og skammbyssu.
Legsteinn Bonnie.
LÖGREGLAN RÉTT Á
HÆLUM ÞEIRRA
Eftir þessa atburði flúðu þremenningarnir
norður á bóginn, inn í Oklahoma, og Frank
Hamer, Ted Hinton og fleiri lögreglumenn
fylgdu þeim eftir. Síðdegis hinn 4. apríl voru
eftirleitarmennirnir í smábænum Duvant - Ted
Hinton og Bob Alcorn í einum bíl og Frank
Hamer og Manny Gault rétt á eftir. Þá sáu
þeir allt í einu Bonny og Clyde keyra rólega á
akreininni á móti og Henry Methvin aftur í.
Þeir náðu ekki að snúa bílum sínum nægilega
fljótt við og auk þess hafði Smoot Schmid skip-
að þeim sérstaklega að leggja ekki til atlögu
við Bonnie og Clyde ef minnsta hætta væri á
því að óbreyttir borgarar gætu orðið fyrir skot-
um.
Hinn 6. apríl dró enn til tíðinda. Bíll þre-
menninganna festist í forarsvaði úti í sveit í
Oklahoma og þau hótuðu vöruflutningabíl-
stjóra, sem átti leið framhjá, lífláti ef hann
hjálpaði þeim ekki upp úr forinni. Maður nokk-
ur í nágrenninu heyrði þessar hótanir og lét
lögregluna vita. Tveir lögreglumenn komu á
staðinn, Percy Boyd lögreglustjóri og Cal
Campbell, lögregluþjónn á sjötugsaldri. Er þeir
nálguðust bílinn var skotið á þá fyrirvara-
laust. Campbell lést á stundinni en Boyd
særðist og var tekinn höndun af „Barrow-
genginu“. Hann var með þeim í hartnær tvo
sólarhringa og þau virtust dauðfegin að fá nýtt
andlit í hópinn því þau töluðu látlaust við hann,
spjölluðu vinalega um fjölskyldumál og hvað-
eina, og Bonnie sagði að þeim þætti reglulega
leitt að hafa orðið að drepa lögregluþjóninn.
En þó gerðu þau linnulítið að gamni sínu um
það, bar Boyd síðar.
Eftir að þau skildu Boyd eftir bundinn við
tré fóru þau víða en alltaf voru lögreglumenn-
irnir á hælum þeirra. Þeir höfðu nú uppgötvað
hversu háð skötuhjúin voru ættingjum sínum
en tókst eigi að síður ekki að koma í veg fyrir
fund þeirra með mæðrum sínum seint í apríl
eða snemma í maí. Þá beindu þeir Frank
Hammer, Ted Hinton og félagar þeirra athygli
að Henry Methvin en hann var eins og Clyde
upprunninn í sveit og tengdur fjölskyldu sinni
nánum böndum. Faðir hans var bóndi norðar-
lega í Louisiana og þangað höfðu Bonnie og
Clyde komið oftar en einu sinni í heimsókn
ásamt Methvin. Og að kvöldi 19. maí duttu eft-
irleitarmennirnir í lukkupottinn. Þá var til-
kynnt frá smábænum Shreveport nálægt
sveitabæ Methvins eldra að Bonnie og Clyde
hefðu sést við greiðasölustað.
BONNIE OG CLYDE DREPIN
Þau óku burt á mikilli ferð og lögreglan
náði þeim ekki en það sem mestu máli skipti
var að yfirvöld töldu að þriðji maðurinn hefði
orðið eftir er þau flýðu snögglega og hefði hann
síðan horfið. Hamer og Hinton ályktuðu vita-
skuld að þar væri um Henry Methvin að ræða
og sömuleiðis að Bonnie og Clyde myndu á
endanum koma á bæ föður hans til að ná í
hann eða alltént spyrjast fyrir um hann. Á leið-
inni þangað sáu lögreglumennirnir reyndar til
ferða skötuhjúanna en líkur á að þau næðust
voru hverfandi svo þeir héldu áfram ferð sinni.
Síðan lágu þeir í leyni við afleggjarann að bæ
Methvins. Þeir voru í fyrstu fjórir, Hamer, Hin-
ton, Bob Alcorn og Manny Gault, en siðan
bættust fógeti sveitarinnar, Henderson Jordan,
og fulltrúi hans, Prentis Oakley, í hópinn. Þeir
húktu við veginn í einn og hálfan sólarhring
og leið hroðalega og að morgni annarrar nætur
þarna voru þeir að því komnir að gefast upp.
Þá átti faðir Henrys Methvin leið framhjá á
Ford trukk sínum og lögreglumennirnir stöðv-
uðu hann. Þeir handtóku hann í algeru
heimildarleysi og hlekkjuðu við tré en létu bíl-
inn standa við vegarbrúnina svo að ef Bonnie
og Clyde ækju framhjá myndu þau áreiðanlega
hægja ferðina til að vita hvað væri á seyði.
Þannig liðu nokkrar klukkustundir í viðbót -
við hávær mótmæli bóndans - og klukkan níu
um morguninn ákváðu þeir að bíða aðeins í
hálftíma í viðbót. Kortéri síðar birtist brúni
Ford V-8 bíllinn sem Bonnie og Clyde óku.
Bíllinn var á töluverðri ferð. Bonnie sat í
farþegasætinu og át samloku og las í tímariti
sem hún var nýbúin að kaupa. Hún var klædd
rauðum kjól og með rauða skó á fótum; hárið
var nýgreitt. Eins og vanalega ók Clyde á
sokkaleistunum og sólgleraugun, sem hann bar
vanalega, lágu á mælaborðinu. Undir teppi í
baksætinu voru vandlega hreinsaðar byssurn-
ar. Þegar kom að bíl Methvins steig Clyde á
bremsuna og leit í kringum sig. Hann heyrði
niðurbælt óp og allt í einu hrópaði Bonnie upp
yfir sig. Hún hafði séð hreyfingu milli runn-
anna. Clyde greip sjálfvirka riffilinn sinn en
hann stóð á sér. Þá teygði hann sig í skamm-
byssu en á sama andartaki var eins og bíllinn
spryngi í loft upp. Ted Hinton einn tæmdi hríð-
skotariffil sinn að bílnum, skaut síðan fimm
sinnum af haglabyssunni og greip loks til
skammbyssunnar. Hinir fimm skutu álíka oft.
Þegar að var komið voru Bonnie og Clyde vel
og tryggilega dauð. Þeim hafði ekki auðnast
að svara fyrir sig.
VORU SKÖTUHJÚIN SVIKIN?
Það sem nú tók við var brjálsemi. Hundruð
og jafnvel þúsundir manna flykktust að, börn
jafnt sem fullorðnir, og reyndu að næla sér í
minjagripi um Bonnie og Clyde. Sumir dýfðu
vasaklútum sínum í blóðið sem nóg var af; aðr-
ir reyndu að klippa lokka úr hári þeirra, losa
hluta af bílnum eða stela vopnunum. Þegar þau
voru grafin - hvort í sínu lagi, þrátt fyrir óskir
Bonnie um að þau lægju saman - var hið sama
uppi á teningnum. Bonnie og Clyde voru orðin
einhvers konar þjóðhetjur.
Þá er aðeins eftir að segja frá því að bæði
Joe Palmer og Raymond Hamilton voru dæmd-
ir til dauða í rafinagnsstólnum. Þeir sluppu en
náðust aftur og voru teknir af lífi 10. mai 1935
fyrir morðið á fangelsisverðinum. Henry Meth-
vin var líka dæmdur til dauða en dómnum
breytt í tíu ára fangelsi vegna þess að upplýst
var í réttarsalnum að hann hefði svikið Bonnie
og Clyde og með foreldrum sínum lagt á ráðin
um hvernig lögreglan gæti haft hendur í hári
þeirra. Ef það er rétt hefur hin ólöglega hand-
taka gamla Methvins einungis verið sjónarspil,
sett upp fyrir þá lögreglumannanna sem ekki
vissu um samkomulagið. Ýmislegt er raunar
enn á huldu um tildrög dauða Bonnie og Cly-
des en það skiptir varla máli. Þau dóu eins og
þau höfðu lifað.
Endir.