Vikan - 02.04.1987, Page 14

En hvaöa augum líta börnin sjálf á ferminguna og þau atriði sem tengjast henni?
Fanney Rúnarsdóttir hefur sótt spurningatíma hjá Solveigu Láru
í vetur og á að fermast fimmta apríl:
Ég trúi því að það
sé bara til cinn Guð
- Mér finnst ég vera orðin nógu gömul til
að fermast. Ég myndi ekkert frekar vilja ferm-
ast eftir eitt eða tvö ár. Pabbi og mamma eru
bæði kristin og ég var í sunnudagaskóla þegar
ég var lítil. Þegar ég varð eldri fór ég svo í
KFUK og var þar þangað til ég var níu eða
tíu ára. Það hefur samt sem áður ekkert mik-
ið verið talað um trúmál á heimilinu, en ég
lærði mikið í sunnudagaskólanum. Foreldrar
mínir sækja guðsþjónustur þótt það sé ekkert
mjög algengt.
Mér finnst bókin, sem við lesum, ágæt. Það
voru atriði sem ég rakst á þar sem ég hafði
ekki áttað mig á. Ég hafði að vísu lesið biblíu-
sögur í skóianum svo ég þekkti mikið af því
sem talað var um í bókinni.
En þótt ég hefði lært um skírnina áður, í
skólanum, þá bættist við vitneskjuna eftir að
ég byrjaði í undirbúningnum. Ég hélt líka að
hið eilífa líf byrjaði eftir dauðann. Nú veit ég
betur.
Þegar ég var yngri bað ég oft til Guðs á
kvöldin. Ég bað bæði með mínum eigin orðum
og bænum sem ég hafði lært utanað. En eftir
að ég varð eldri hætti ég að biðja. Nú bið ég
ekki nema í guðsþjónustu og svo bað ég í
spurningatímunum.
í tímunum fengum við að vita hvað það
þýddi að ganga til altaris. Ég hafði aldrei
gengið til altaris áður. Presturinn, Solveig
Lára, bað okkur að koma öll í ákveðna messu
og þar gengum við til altaris í fyrsta skipti.
En ég fann ekki fyrir neinum sérstökum til-
finningum þegar ég gekk til altaris.
Þessir undirbúningstímar hafa verið alveg
hreint ágætir. Ég hefði sjálf ekki viljað hafa
þá neitt öðruvísi. Ég er viss um að þeir eru
mjög leiðinlegir sums staðar, en þeir voru það
alls ekki hér. Ef ég hefði setið í tímum þar
sem farið hefði verið í kaflana nákvæmlega
og við hefðum verið látin læra utanað eitt
vers fyrir hvern tíma þá hefði það orðið leiðin-
legt til lengdar. Ég býst líka við því að ég
hefði hugsað miklu minna um þessi mál.
En ég verð samt sem áður að viðurkenna
að ég eyði ekki miklum tíma í að hugsa um
þetta. Ég hugsa sennilega aldrei um þetta
nema í tímum eða þegar ég var að lesa í bók-
inni heima. Ég veit ekki hvort þetta er svipað
hjá öðrum fermingarbörnum.
Ég verð líka að viðurkenna að mér finnst
undarlegt að vera að fara að fermast og hafa
aldrei samband við Guð nema þegar ég er í
kirkju.
Ég geri mér ekki almennilega grein fyrir því
hvers vegna ég hætti að biðja. Ef ég væri spurð
hvort ég tryði á Guð þá myndi ég segja já.
Égmyndi ekki spyrja: Hvaða Guð? Jafnvel
þótt maðurinn væri hugsanlega að spyrja um
einhvern annan guð. En ég trúi því að það
sébaratil einn Guð.
Ég geri ráð fyrir að það séu alltaf einhverjir
sem fermast til þess að fá gjafir og góðan
mat. Ég á eina bekkjarsystur sem ætlar ekki
láta ferma sig. Hún er ekki skírð heldur. Ég
reikna með að hún kæri sig ekki um ferming-
una því auðvitað getur hún látið skíra sig
núna efhún vill.
Ég ætla að láta skíra börnin mín. Ég geri
mér grein fyrir þeirri ábyrgð sem fylgir því.
Þegar ég las um þessa áþyrgð fannst mér
pabbi og mamma ekki hafa brugðist þeirri
skyldu að standa undir ábyrgðinni því þau
höfðu látið mig fara í sunnudagskóla og í
KFUK. Ég hef ekki neinar ráðagerðir í tengsl-
um við mín börn.
Eftir að ég byrjaði í undirbúningnum hef
ég farið að mæta oftar í guðsþjónustur. Pabbi
vinnur yfirleitt á sunnudögum en mamma fer
stundum með mér. Það hefur aukist síðan ég
byrjaði að sækja fermingarundirbúnings-
tímana í vetur.
Áreiðanlega á margt eftir að breytast í þeim
undirbúningi sem börn fá fyrir ferminguna.
Skólinn þarf líka að standa sig betur í þeirri
fræðslu svo börnin komi ekki af fjöllum þegar
þau fara að ganga til prestsins. Það er ekki
bara bein fræðsla sem er nauðsynleg heldur
þarf að mynda jákvætt viðhorf og skerpa
hugsanir þarnanna.
14 VIKAN 14. TBL