Vikan - 02.04.1987, Page 52

Hraésending
Sakamálasaga eftir Edmund Crispen
Það sást þrumuglampi yfir West-
minster. Harðkúluhattarnir, sem biðu
eftir strætisvagninum fyrir utan White-
hall, litu áhyggjufullir í átt til skýja-
bakkanna sem nálguðust óðfluga.
Morgunninn hafði verið óvenjulega
heitur og þess vegna höfðu flestir þeirra
farið að heiman án þess að búa sig út
með regnhlífar og regnfrakka. Það voru
ekki miklar líkur á því að þeir kæmust
heim án þess að vökna. Fjarlægur há-
vaðinn af þrumunni yfirgnæfði umferð-
arhávaðann eitt augnablik. Humbleby,
lögregluforingi hjá Scotland Yard, gekk
út að glugganum á skrifstofu sinni sem
var hátt uppi í einu horni lögreglustöðv-
arinnar.
„Þarna koma þau,“ sagði hann, „og
guð einn veit hvort þau eru sek eða sak-
laus.“ Hann fylgdi tveim örsmáum
verum eftir með augunum þangað til
þær hurfu inn um útidyrnar ásamt lög-
reglumönnunum sem fylgdu þeim. „Ef
þau eru sek hljóta þau að hafa stáltaug-
ar en maður verður að gera ráð fyrir
því að villidýraveiðimenn hafi einmitt
slíkar taugar." Hann lauk setningunni
með því að yppta öxlum.
„Eru þau bæði villidýraveiðimenn?“
spurði Gervas Fen, prófessor i enskri
málfræði og bókmenntum við Oxford
háskóla. Hann var hálfhulinn af tóbaks-
reyk. „Eiginkonan líka?“
„Já, svo sannarlega en mér skilst að
frúin sé ekki alveg jafngóð skytta og
maður hennar.“ Humbleby gróf eintak
af tímaritinu Fólk í fréttum undan
hrúgu á skrifborðinu og rétti Fen yfir
borðið. Þetta ætti að gefa þér nokkra
hugmynd um hvernig þau líta út.“
Þau voru hálslöng eins og gíraffar. Fen
hugsaði með sér að það væri svo mikill
hjónasvipur með þeim að þau litu einna
helst út fyrir að vera systkini. Frúin var
eldri en hann hafði ímyndað sér, hún
var að minnsta kosti um fertugt. Hún
var útitekin í andliti og tanngarðurinn
lá hátt, hárið stutt og liðað, nefið langt
og augun allt að því óþægilega lítil. Um
varir hennar lék harðneskjulegt bros.
Nef og augu eiginmannsins voru mjög
svipuð og á konunni en andstætt henni
leit hann út fyrir að vera yngri en hann
raunverulega var; svipurinn var einnig
viðkunnanlegri. Ut úr munni hans stóð
gríðarstór pípa og á myndinni virtist
hann önnum kafinn við að kveikja í
henni. Undir myndinni stóð að Bowyer
hjónunum hefði einnig verið boðið i
garðveisluna. Það var tekið fram, svo
að engum dytti í hug að Fólk í fréttum
væri að birta myndir af almennum borg-
urum, að frú Bowyer væri næstelsta
dóttir sir Egertons og Iafði Joan Wilmot
frá Wilmothöll í Derbyshire.
Fen var enn að velta þessum upplýs-
ingum fyrir sér þegar síminn hringdi.
Humbleby tók talrörið upp.
„Halló,“ sagði hann. „Jú, ég sá að þau
eru á leiðinni. Láttu þau bíða smástund,
ég læt ykkur vita hvenær ég er tilbúinn
að tala við þau.“ Hann lagði á. „Ég er
kannski heigull og kjánalega varfærinn
en mér datt í hug að þér þætti áhuga-
vert að heyra um þetta og segia mér
álit þitt.“
Fen kinkaði kolli: „Jú, endilega, en
frásögn þín hefur óneitanlega verið
brotakennd og þar af leiðandi er mér
alls ekki ljóst hvað gerðist.“
Elding lýsti upp þröngt herbergið og
í þetta skipti þurfti ekki að bíða lengi
eftir þrumunni. Það var að skella á suð-
vestanátt. Það var farið að bæta í vind
og nokkrir regndropar skullu á rúðun-
um. Humbleby teygði sig og lokaði
glugganum. Hann settist aftur við skrif-
borðið. Hitinn hafði borið eðlislæga
snyrtimennsku hans ofurliði og hann
þurrkaði svitadropa af enninu um leið
og hann hlunkaðist ofan í skrifborðs-
stólinn.
„Þetta snýst sem sé allt saman um
stúlku sem heitir Eva Crandall,“ sagði
hann. „Hún er tuttugu og fjögurra ára,
með brúnt hár og ber sig eins og sýning-
arstúlka. Hún leigir litla íbúð með
annarri stúlku í Nottingham Place. Hún
á forríkan frænda sem heitir Maurice
Crandall og er einkaerfingi hans. Hún
á annan frænda, það er villidýraveiði-
maðurinn Philip Bowyer og það er hann
sem bíður þessa stundina hérna á neðri
hæðinni ásamt konu sinni, Hilary. Þriðji
frændinn er svo James Crandall, hann
kennir við barnaskólann í Twelford og
er einhvers konar fræðimaður.“
„James Crandall! Þegar ég var við nám
var einhver James Crandall á sama tíma
i Magdalen, afskaplega samviskusamur
og hrútleiðinlegur náungi sem stamaði
og gekk með þykk gleraugu. Mér virtist
hann vera einn af þessu ólánsömu
mönnum sem aldrei verður neitt úr, al-
veg sama hversu hart það leggur að sér.
Það væri rökrétt að hann kenndi við
barnaskóla tuttugu árum síðar.“
„Þetta gæti svo sannarlega verið sami
maðurinn. Hann ber gleraugu og er af-
skaplega ólánlegur, hitt þekki ég ekki
af eigin reynslu,“ svaraði Humbleby og
það var biturleiki í röddinni. „Hvernig
sem það nú er þá er staðan sú að ef
Eva deyr á undan Maurice Crandall þá
skipta þeir James og Philip með sér arf-
inum. Ef hins vegar bæði Eva og James
deyja þá gengur féð óskert til Bowyers.
Svo ég tali nú tæpitungulaust þá hefur
James barnakennari ástæðu til að vilja
Evu feiga og Bowyer hjónin ástæðu til
að vilja bæði Evu og James feig. Er
þetta ljóst?
Nú, Maurice frændi er mað banvænan
lungnasjúkdóm, hann gæti tórt í tvo
mánuði en hann gæti líka gefið upp
öndina á morgun. Hvernig svo sem það
er þá er honum farið rétt eins og okkur
hinum að hann hefur engan áhuga á
því að deyja innan um ókunnuga á
sjúkrahúsi. Hann fór því fram á það við
Hilary og Philip Bowyer að þau leyfðu
52 VI KAN 14. TBL