Vikan - 11.06.1987, Blaðsíða 54

Maðurinn sem kunni vel við hunda
9
Það var að verða áliðið og Ijósin voru að
slokkna hér og þar í stóru skrifstofubygging-
ununt hinum rnegin við götuna. Ég hafði verið
í skrifstofu Fulwiders allt síðdegið. Ég hafði
sagt sögu niína tuttugu sinnum, allt satt og
rétt - það sem ég á annað borð sagði.
Lögreglumenn höfðu ætt inn og út, skot-
vopnasérfræðingar, fingrafarasérfræðingar.
upptökumenn, fréttamenn, hálfur tugur borg-
arstarfsmanna og jafnvel fréttaritari frá AP.
Fréttaritarinn varekkert hrifinn af fjölfölduðu
upplýsingunum sem honum höfðu verið réttar
og sagði það.
Feiti lögreglustjórinn var sveittur og tor-
trygginn. Hann hafði farið úr skyrtunni og
hann var svartur undir höndunum og rauða
hárið á honum var hrokkið eins og það hefði
sviðnað lítillega. Af því hann vissi ekki hvað
ég vissi mikið eða lítið þorði hann ekki að
gefa mér vísbendingar. Allt og sumt sem hann
gat gert var að öskra á mig og væla utan í
mér til skiptis og gefa mér drykk á milli.
Ég var að verða fullur og kunni því vel.
- Sagði enginn neitt, yfirleitt! vældi hann í
mé_r í hundraðasta skipti.
Ég tók annan sopa, velti hendinni fyrir mér
og leit sauðarlega út. - Ekki orð, lögreglu-
stjóri, sagði ég álkulega. - Ég myndi sko segja
þér. Þau dóu öll of snöggt.
Hann tók um kjálkann á sér og kreisti.
- Voða fyndið, sagði hann svekktur. - Fjórir
dauðir á gólfinu og þú ekki einu sinni með
skrámu.
- Ég var sá eini, sagði ég, sem lagðist flatur
á gólfið á meðan ég var enn i fullu fjöri.
Hann tók í hægra eyrað á sér og hamaðist
í því. - Þú hefur verið hér í þrjá daga og á
meðan hafa verið unnin fleiri glæpaverk en
síðastliðin þrjú ár áður en þú komst. Það er
ekki mannlegt. Ég hlýt að vera með martröð.
- Þú getur ekki áfellst mig, lögreglustjóri,
sagði ég óánægður. - Ég kom hingað til að
leita að stúlku. Ég er enn að leita að henni.
Ég sagði ekki Dýrlingnum og systur hans að
leynast í þínum bæ. Þegar ég hafði uppi á
honum gaf ég þér upplýsingar um hann, þó
þínir eigin lögregluþjónar gerðu það ekki.
Þeir skutu Sundstrand lækni áður en hann
gat gefið upplýsingar. Ég hef ennþá ekki hug-
mynd unt hvers vegna þessi gervihjúkka var
sett þarna.
- Né heldur ég, hrópaði Fulwider. - En
starfið mitt er orðið í meira lagi götótt því
möguleikarnir, sem ég á til að komast út úr
þessu, eru þannig að ég gæti alveg eins farið
út _að fiska núna.
Ég fékk mér drykk í viðbót og hikstaði glað-
lega. - Segðu það ekki, lögreglustjóri. bað ég.
- Þú hreinsaðir einu sinni til í bænum og þú
getur gert það aftur. Þetta var bara bölvað
klúður sem tók óheppilega stefnu.
Hann snerist á hæli í skrifstofunni og reyndi
að gera holu í gaflvegginn, síðan skellti hann
sér aftur í sætið sitt. Hann leit villimannlega
á mig, fálmaði til viskíflöskunnar en snerti
hana svo ekki - eins og viskíið gerði meira
gagn í mínum maga.
- Ég skal semja við þig, sagði hann. Þú
drífur þig aftur til San Angelo og ég skal
gleyma því að það var þín byssa sem kálaði
Sundstrand.
- Þetta er ekki fallega sagt við mann sem
er að reyna að vinna fyrir sér, lögreglufor-
ingi. Þú veist hvernig það atvikaðist að þetta
var mín byssa.
Hann varð aftur grár í framan, andartak.
Hann mældi mig út, það er að segja kistu-
stærðina. Andartakið leið hjá, hann barði í
borðið og sagði hjartanlega:
Þú hefur rétt fyrir þér, Carmady. Ég
gæti ekki gert það, eða hvað? Þú verður samt
að finna þessa stúlku, er það ekki? Allt í lagi,
þá skaltu fara aftur á hótelið og hvila þig
svolitið. Ég skal vinna í málinu í kvöld og
hitti þig svo í fyrramálið.
Ég fékk mér aftur smádrykk, sem var allt
og sumt sem eftir var í flöskunni. Mér leið
vel. Ég tók tvisvar i höndina á honum og
staulaðist út úrskrifstofunni hans. Flöss leiftr-
uðu um allan ganginn.
Ég fór niður tröppurnar á ráðhúsinu og
meðfram bílskýli lögreglunnar. Blái Chrysl-
erinn minn var kominn aftur heim. Ég hætti
að vera fullur ogfór niður hliðarstræti að sjón-
um, gekk meðfram hvitunt, steyptum vegg
áleiðis að tveim skemmtibryggjum og Grand
hóteli.
Það var farið að skyggja. Ljósin á bryggjun-
um kviknuðu. Ljósin á möstrunum á litlu
snekkjunum, sem lágu fyrir akkerum í höfn-
inni, voru tendruð. A hvítum steikhússtandi
var maður að stinga borgara með gaffli og
drundi: Farið að verða svöng. Ágætar pyls-
ur hér. Farið að verða svöng.
Ég kveikti mér í sígarettu og stóð þarna
og leit út á sjóinn. Mjög skyndilega birtust
Ijós á stóru skipi langt i burtu. Ég horfði á
þau en þau hreyfðust ekki. Ég fór yfir til
pylsusalans.
- Liggur það við akkeri? spurði ég og benti
á skipið.
Hann leit í kringunt sig og fitjaði upp á
nefið með fyrirlitningu.
- Fjandakornið. þetta er fljótandi spilavíti.
Það er kallað „Ferðin til einskis" vegna þess
að það fer ekki neitt. Ef Tangó er ekki nógu
svæsið fyrir þig ættirðu að reyna þetta. Já,
herra minn, þetta er það góða skip Monte-
cito. Hvernig væri að fá sér indælis heita pylsu?
Ég setti hundraðkall á borðið hjá honum.
- Fáðu þér sjálfur, sagði ég rólega. Hvaðan
fara leigubílarnir?
Ég var ekki með neina byssu svo ég fór
aftur á hótelið mitt til að ná í varabyssuna
mína.
Díaná' hafði á dauðastundinni sagt
„Monty".
Kannski hafði hún ekki lifað nógu lengi til
að segja Monecito.
Á hótelinu lagði ég mig og sofnaði eins og
mér hefði verið gefið svefnlyf. Klukkan var
átta þegar ég vaknaði og ég var svangur.
Ég var éltur frá hótelinu, en ekki langt.
Auðvitað gat glæpalaus, lítil borg ekki haft
nógu mikið af glæpum til að þjálfa upp menn
sem stóðust einkaspæjurum snúning.
10
Þetta var löng ferð fyrir fjörutíu sent. Leigu-
báturinn var ganiall hraðbátur, skrautlaus.
Hann renndi sér milli snekkjanna sem lágu
við akkeri og mynduðu hring í höfninni. Við
lentum í undiröldu. Allur félagsskapurinn,
sem ég hafði fyrir utan hörkulegan borgarann
við stýrið, voru tvö bjálfalega ástfangin pör
sem höfðu i nógu að snúast um leið og myrkr-
ið færðist yfir.
Ég starði til baka, á Ijósin i borginni. og
reyndi að halda kvöldmatnum niðri án þess
að rembast um of. Fyrst voru ljósin eins og
tindrandi demantar, svo runnu þau saman
og urðu eins og armband úr eðalsteinum í
sýningarglugga næturinnar. Síðan urðu þau
að mjúkleitri, rauðgulri móðu yfir öldunni.
Báturinn klauf ósýnilega ölduna og skoppaði
eins ogbrimbretti. Það lá köld þoka í loftinu.
Kýraugun á Montecito urðu stærri og leigu-
báturinn tók stóran sveig, stillti sér upp þannig
að hann myndaði 45 gráða horn við skipið
og renndi sér nettlega upp að vel upplýstum
palli. Vélin hægði á sér og hljóðið dó út í
þokunni.
Skáeygður strákur í þröngum, bláum
messajakka og með bófalegan munnsvip rétti
stúlkunum höndina og hjálpaði þeim um
borð, leit rannsakandi á fylgdarmenn þeirra
og leyfði þeim svo að fara upp. Augnaráðið,
sem hann sendi mér. sagði mér sitthvað um
hann. Hvernig hann þreif i byssubeltið mitt
sagði mér enn meira.
- Nix. sagði hann blíðlega. - Nix.
Hann yggldi sig framan i leigubátsstjórann.
Leigubátsstjórinn fitjaði upp á nefið, sneri
stýrinu örlítið og steig upp á pallinn. Hann
tók sér stöðu fyrir aftan mig.
Nix, malaði sá í messajakkanum. - Eng-
arsvona hérum borð. herra minn. Því miður.
Hluti af fötunum mínum. sagði ég. - Ég
er einkaleynilögreglumaður. Ég skal láta skrá
hana.
54 VIKAN 24. TBL