Vikan - 11.06.1987, Blaðsíða 55

Því miður, vinur. Það er engin skráning
á byssum. Farðu af stað.
Leigubátsstjórinn setti hnefann undir hægri
handlegginn á mér. Ég yppti öxlum.
Aftur í bátinn. sagði leigubátsstjórinn
fyrir aftan mig. - Ég skulda þér fjörutíu sent.
herra minn. Komdu nú.
Ég fór aftur í bátinn.
Ókei, hreytti ég út úr mér við messajakk-
ann. - Ef þú vilt ekki peningana rnína þá
viltu þá ekki. Þetta er hábölvuð meðferð á
gesti. Þetta er...
Það seinasta sem ég sá til hans var stinra-
mjúkt, þögult bros í þann mundsem leigubát-
urinn hentist af stað til baka. Ég þoldi ekki
að skilja þetta bros eftir.
Leiðin til baka virtist lengri. Ég talaði ekki
við leigubátsstjórann og hann talaði ekki við
mig. Þegar ég steig á flotbryggjuna, er við
komum til hafnar, sagði hann hæðnislega við
mig:
Þú ættir að koma eitthvert annað kvöld
þegar við erum ekki svona uppteknir. snuðr-
ari.
Hálfur tugur gesta beið eftir fari og allir
gláptu á mig. Ég fór fram hjá þeim, fram hjá
dyrunum á biðstöðinni á bryggjunni áleiðis
að stiganum sem lá upp á land.
Stór, rauðhærður harðjaxl i skítugri peysu,
tjörguðum buxum og slitnum, bláum jakka
kom l'rá brautarteinunum og gaf sig að mér
af hendingu.
Ég nam staðar og fékk mér sæti. Hann sagði
i lágum hljóðum:
I Ivað er að, spæjó? Engin froða á Ijanda-
fleylunni?
Þarf ég að segja þér það?
Ég get hluslað.
Hver ert þú?
Kallaöu mig bara Rauð.
Látum það gott heita, Rauður. Ég á ann-
ríkt. ' j
I lann brosti tregafullur, snerli vinstri síouna
á mér. Byssan bungar dálítiö undir svona
sumarfötum. sagöi hann. Viltu fara um
borö? Það er hægt, ef þú kemur með ástæðu.
Ilvað koslar ástæðan? spurði ég.
Fimmtíu dollara tíu í viðbót efþíi setur
blóö i bálinn minn.
Eg lagði aftur af slaö. Tuttugu og fimm
úl. sagði hann skjólmællur. Kannski get-
uröu lengið lar með vinum þínum til baka, ha?
Éggekk Ijögur skref áleiðis IVá honum áðtir
en ég sneri mér viö lil hálfs og sagöi: Sam-
þykkl. og hélt áfram.
Elst á stórri skemmtibryggju var glitrandi
skemmlisalur troðfullur nú þegar þó klukkan
væri ekki orðin margt. Eg fór inn í hann,
hallaði mér að veggnum og horfði á þegar
ral'knúna spilahjóliö snerist og kastaði upp
nokkrum tölum, horfði á spilara hússins sem
vissi hvað klukkan sló og gaf merki undir
leljarann meö hnénu.
Stórfelld viðskipti fóru fram við hliðina á
mér og ég fann tjörulykt. Mild og djúp rödd
sagði raunalega:
- Vantar hjálp þarna?
- Ég er að leita að stíilku en ég skal leita
einn. Hvað starfar þú? Ég leit ekki á hann.
- Ég fæ dollar hér og þar. Ég vil geta borð-
að._ Ég var í löggunni, rekinn þaðan.
Ég kunni því vel að hann sagði mér þetta.
Þú hlýtur að hafa verið með þitt á þurru,
sagði ég og horfði á spilara hússins lauma
spili til samsærismannsins með þumalinn yfir
ákveðnum punkti sem sýndi að það var fals-
spil og hann síðan taka spilið upp með
þumalfíngurinn yfir sama bletti. Hann rétti
spilið þannig upp.
Ég fann að Rauður brosti. - Ég sé að þú
hefur verið á ferðinni í litlu borginni okkar.
Hér skal ég segja þér hvernig við förum að.
Ég er með bát sem er með neðansjávar-
göngum. Ég veit um stað þar sem hægt er að
ferma hann og afferma. Ég fer af og til með
farm til náunga um borð. Það eru ekki marg-
ir á ferli neðan þilja. Hentar það þér?
Ég náði í veskið mitt og lét hann t'á tuttugu
og fimm dollara úr því. Hann setti þá í vas-
ann á tjörubornu buxunum.
Rauður þakkaði lágmæltur fyrir og gekk
burt. Ég leyfði honum að fara aðeins á undan
mér og fór svo á eftir honum. Það var auð-
velt að elta svona hávaxinn mann, jafnvel í
mannljölda.
Við fórum framhjá bátabryggjunni og ann-
arri skemmtibryggju og handan við hana fór
Ijósunum fækkandi og manntjöldinn gisnaði
og varð að engu. Stutt, svört bryggja skagaði
út í vatnið og bátar lónuðu allt um kring.
Minn maður sneri sér að henni.
Hann nam staðar næstum úti á enda, efst
í tréstiga.
Ég kem með bátinn hingað að, sagði
hann. Ég verö að gera hávaða þegar ég er
aö hita vélina.
Heyröu mig. sagði ég ákafur. Ég þarf
aö hringja í mann. Ég gleymdi því.
Þaö er hægt. Komdu.
Hann l'ór á undan mér lengra út á bryggj-
una, það hringlaði í lyklttm á kippu og hann
opnaöi hengilás. Hann opnaði smálúgu. tók
út síma og hlustaði i hann.
Hann er enn í lagi. sagði hann og hló
við. Það hljóta einhverjir bófar að eiga
hann. Gleymdu ekki að skella lásnum aftur
þegar þú ert búinn.
Hann fór hljóðlega burt og hvarf í myrkr-
ið. I tíu minútur hlustaði ég á vatnið lemja
bryggjustölpana og af og til heyrðist máva-
garg í myrkrinu. Lengra burtu heyrðist vél
ræst og hún mallaði í nokkrar mínútur. Svo
hætti hávaöinn skyndilega. Nokkrar mínútur
í viðbót liöu. Dynkur heyrðist neðst í stigan-
um og kallað var til mín lágum rómi.
Allt klárt.
Ég flýtti mér að símanum, hringdi í númer
og bað um Fulwider lögreglustjóra. Hann var
farinn. Ég hringdi í annað númer, kona kom
í símann. Ég spurði um lögreglustjóra. sagði
að þetta væri í höfuðstöðvunum.
Ég beið aftur. Svo heyrði ég rödd feita lög-
reglustjórans. Hann virtist vera með fullan
munninn af bökuðuni kartöflum.
- Já? Getur maður ekki einu sinni fengið
að borða? Hver er þetta?
- Carmady. lögreglustjóri. Dýrlingurinn er
um borð í Montecito. Synd að það skuli ekki
vera í þínu umdæmi.
Hann fór að öskra eins og óður maður.
Ég lagði á. setti símann aftur í sinkbryddaðan
kassann og skellti í lás. Ég fór niður stigann
til Rauðs.
Stóri. svarti hraðbáturinn hans maraði í
olíumenguðum sjónum. Það var ekkert hljóð
að heyra úr vélinni nema smáloftbólur sem
kotnu upp með hliðinni.
Borgarljósin urðu aftur að gulu mistri lágt
yfir svörtu vatninu og aftur urðu kýraugun á
skipinu góða. Montecito, stór og upplýst úti
á hafinu.
11
Það voru engar flóðlýsingar á þeirri hlið
skipsins sem sneri að úthafinu. Rauður hægði
á bátnum niður í hálfa ferð og síðan enga og
tók sveig að fitugum, slitnum skutnum, eins
örugglega og dyravörður í anddyri hótels.
Tvöföld járnhurð sveiflaðist hátt fyrir ofan
okkur. Dyrnar voru aðeins opnar vegna keðju
sem lá frá hurðunum og niður í sjó. Hrað-
báturinn lagðist upp að stálplötunum á
Montecito og svolítill sjór kom í botninn á
honum. Skugginn af stóra fyrrverandi lög-
regluþjóninum reis yfír mig. Hlykkjótt reipi
dinglaði í myrkinu, greip einhverja festu og
skall aftur i bátinn. Rauður togaði fast, sneri
kringum eitthvað á vélarhlífinni.
Hann sagði lágt: - Skipið er svo hátt í sjón-
um að það er eins og það hafi komist í
hindrunarstökk. Við verðum að klifra upp
plöturnar.
Ég leit á stýrið og hélt stefninu á bátnum
upp að sleipum skipsskrokknum. Rauður
náði taki á járnstiga sem lá upp skipsskrokk-
inn, hóf sig upp í myrkrið, stynjandi. Striga-
skórnir voru sleipir á málmþrepunum.
Eftir smástund heyrðist ískur þarna uppi
og dauft, gulleitt Ijós barst út í þokuna. Útlín-
ur á stórum dyrum birtust og rauða hausinn
á Rauð bar í Ijósið.
Framhald í næsta blaði.
24. TBL VIKAN 55