Vikan - 29.10.1987, Blaðsíða 14

LJÓSM.: PALL KJARTANSSON
Staðfesting á
gömlum grun
„Brúðarmyndin", leikrit
Guðmundar Steinssonar, var
frumsýnt í Þjóðleikhúsinu
föstudaginn 16. október.
Áður en verkið var tekið til
æfinga í Þjóðleikhúsinu
hafði það vakið athygli er-
lendis. Hópur íslenskra
leikara las það á leiklistar-
þingi í Bandaríkjunum í
fyrra, en þar var það valið til
lestrar úr miklum fjölda að-
sendra verka. Það var því nú,
eins og oft áður, að eftir-
vænting hafði gripið um sig
meðal leikhúsunnenda —
Guðmundur Steinsson hef-
ur sérstætt lag á að draga upp
myndir af nútímafólki þann-
ig að maður hrekkur við;
eða fær einhvers konar stað-
festingu á gömlum grun.
Eins og nafnið bendir til fjall-
ar verkið um fólk í hjónabandi. í
tilefni af brúðkaupsafmæli er
verið að gera kvikmynd um fólk
sem hefur verið lengi í vígðri
sambúð.
í fyrstu lætur fjölskyldan trufl-
ast af kvikmyndavélinni og því
sem henni fylgir. En smám sam-
an veðrur væntanleg mynd hluti
af daglegu lífl.
Kristbjörg Kjeld og Erlingur
Gíslason fara með hlutverk
hjónanna, þeirra sem eru í mið-
punkti átakanna á sviðinu — þau
eiga brúðkaupsafmæli í upphafi
verksins. Mér er til efs að leikar-
ar hafi nýlega sýnt þvílíkan
snilldarleik og þessar stóru
stjörnur Þjóðleikhússins gera í
verki Guðmundar. Hlutverkin
eru teiknuð skýrum dráttum af
hálfú höfúndar, en raunar ákaf-
lega fáum eins og hans er von
og vísa; leikararnir og leikstjór-
Krlstbjörg og Erlingur
í hlutverkum sínum.
inn verða að yrkja þessar per-
sónur á eigin spýtur.
í fyrri hluta „Brúðarmyndar-
innar“ fjallar höfundur um ham-
ingjuna. Og kemur í ljós að fólk-
ið á sviðinu hefur enga hug-
mynd um hvaðan hamingja þess
er sprottin. Orð hafa takmark-
aða merkingu í munni þess. í
rauninni veit mannskapurinn
ekkert í sinn haus, þekkir hvorki
haus né sporð á sjálfúm sér.
Guðný Ragnarsdóttir og Hall-
dór Bjömsson (nýútskrifaður
úr LÍ) leika hjónin á unga
aldri. Leikmynd gerði Þómnn
S. Þorgrímsdóttir. Stefán Bald-
ursson er leikstjóri.
Þegar manni
líður illa
Um miðbik verksins snýst
lukka fjölskyldunnar á sviðinu
við. Þá hefst óhamingjan — og
eins og sviðsfígúrur Guðmund-
ar hafi ekki hugmynd um hvers
vegna þeim líður allt í einu illa.
Eins og í fyrri hlutanum þegar
ekki var hægt að útskýra ham-
ingjuna eða vita hvaðan hún var
sprottin, veit fólkið ekkert um
eigin óhamingju.
Guðmundur Steinsson tekur
sitt fófk, sínar leikfígúrur öllu
heldur, engum vettlingatökum.
f „Brúðarmyndinni" er hann
venju fremur vægðarlaus, skoð-
ar fólkið eins og í smásjá, sýnir
það sem næsta spaugilegar,
brjóstumkennanlegar verur sem
ekki geta tjáð sig nema í klisjum,
ekki geta brugðist við neinu
nema af gömlum vana.
Sérhvert handbragð við þessa
sýningu einkennist af ná-
kvæmni, alúð og kunnáttu.
- GG
14 VIKAN